Angst
Ze waren samen met hun kleinzoon op weg naar de kermis.
Na twee jaar corona kon het weer, dus goedgemutst en met de pinpas op zak vertrokken ze naar het stadshart, terwijl haar kleinzoon aan één stuk door het hoogste woord voerde.
“Zie je die bult op mijn hoofd, oma?”
“Laat eens kijken lieverd…oh ja, daar bij je oog zie ik het een beetje, het is ook nog ietsepietsie blauw”.
“Zullen we samen in de Time-machine, oma?”
Ja, is goed knul, ben je daar al eens eerder in geweest?”
“Ja hoor, met papa”.
“Maar goed, hoe is die bult daar gekomen?”
”Nou…ik nam de bocht te krap en toen botste ik tegen de deurpost op, maar je ziet het haast niet meer, omdat ik boter op mijn hoofd had”.
“Heeft mama er boter op gesmeerd dan?”
“Jahh…roomboter!”
Wat een lolbroek is het toch, bedacht ze zich, terwijl ze bij de kassa van de Time-machine twee kaartjes kocht en daarna eens rustig de tijd nam om de kermisattractie goed te bekijken.
What the fuck is this?
Waar is ze aan begonnen?
Dit is een achtbaan!
De dertien meter hoge baan met scherpe, schuine, hellende bochten en draaiende karretjes die een topsnelheid van zeker 50 kilometer per uur halen is voor haar kleinzoon en vele andere helden dan misschien spectaculair, maar zij werd gedurende de honderdveertig seconden lange rit alleen maar bleek, misselijk en stil.
“Leuk hè, oma? Voel je dat in je buik? Kijk daar staat opa…”.
Nee, nee, dacht ze, ik zie niets.
Ze hield haar ogen dicht en de hand van haar stoere held goed vast.
Zo, dat is gelukkig achter de rug, nu alleen nog in de Teacups en de Jumbo, attracties waarvan ze zeker weet dat ze die kan ‘hebben’.
Angst: hoe ouder, hoe schijteriger ze wordt.
Staand balanceren op een stoel, ramen lappen op een hoge trap, op tien hoog over de reling van een galerijflat kijken, rustig langs een loslopende, blaffende hond lopen, een ruwe zee in gaan met flink hoge golven, achterop bij één van haar zoons op de scooter zitten, fietsen in de binnenstad van Amsterdam, een roltrap op en af gaan (vooral met haar varifocusbril op de neus), plotseling langsrennende veldmuisjes of opspringende kikkers in regenachtige nachtelijke uren als ze langs haar vijver loopt.
Het is niet zo dat alles haar enorme angst inboezemt, maar het zal voor menigeen een herkenbaar rijtje zijn, toch?
Ze is gewoon bedachtzamer en minder roekeloos dan in haar jongere jaren.
Van de week was ze voor haar werk op een school waar ze met diverse VR-mogelijkheden kon experimenteren.
Via een kubus gekoppeld aan een telefoon kon ze een anatomieles volgen en droeg ze een VR-bril waarmee, als ware ze een bloedcel, door de aderen stoof of een rondleiding door het Anne Frank huis kreeg.
Er was ook een mogelijkheid om middels virtual reality haar eventuele angst met betrekking tot hoogtes te ervaren.
Er lag een lange lat van vijf centimeter breed op de grond, waar ze, met een VR-bril op, overheen moest lopen.
Binnen deze virtuele omgeving stond ze op het dak van een pakweg zestig meter hoge flat en moest ze over een plank naar een andere flat lopen.
Het voelde levensecht, ze heeft het gered…,maar vraag haar alsjeblieft niet hoe.
Balanceren op het scherpst van de snede valt niet mee.
https://www.gezondheidsnet.nl/angst-en-fobie/vr-bril-effectief-als-behandeling-bij-hoogtevrees
Ze waren samen met hun kleinzoon op weg naar de kermis.
Na twee jaar corona kon het weer, dus goedgemutst en met de pinpas op zak vertrokken ze naar het stadshart, terwijl haar kleinzoon aan één stuk door het hoogste woord voerde.
“Zie je die bult op mijn hoofd, oma?”
“Laat eens kijken lieverd…oh ja, daar bij je oog zie ik het een beetje, het is ook nog ietsepietsie blauw”.
“Zullen we samen in de Time-machine, oma?”
Ja, is goed knul, ben je daar al eens eerder in geweest?”
“Ja hoor, met papa”.
“Maar goed, hoe is die bult daar gekomen?”
”Nou…ik nam de bocht te krap en toen botste ik tegen de deurpost op, maar je ziet het haast niet meer, omdat ik boter op mijn hoofd had”.
“Heeft mama er boter op gesmeerd dan?”
“Jahh…roomboter!”
Wat een lolbroek is het toch, bedacht ze zich, terwijl ze bij de kassa van de Time-machine twee kaartjes kocht en daarna eens rustig de tijd nam om de kermisattractie goed te bekijken.
What the fuck is this?
Waar is ze aan begonnen?
Dit is een achtbaan!
De dertien meter hoge baan met scherpe, schuine, hellende bochten en draaiende karretjes die een topsnelheid van zeker 50 kilometer per uur halen is voor haar kleinzoon en vele andere helden dan misschien spectaculair, maar zij werd gedurende de honderdveertig seconden lange rit alleen maar bleek, misselijk en stil.
“Leuk hè, oma? Voel je dat in je buik? Kijk daar staat opa…”.
Nee, nee, dacht ze, ik zie niets.
Ze hield haar ogen dicht en de hand van haar stoere held goed vast.
Zo, dat is gelukkig achter de rug, nu alleen nog in de Teacups en de Jumbo, attracties waarvan ze zeker weet dat ze die kan ‘hebben’.
Angst: hoe ouder, hoe schijteriger ze wordt.
Staand balanceren op een stoel, ramen lappen op een hoge trap, op tien hoog over de reling van een galerijflat kijken, rustig langs een loslopende, blaffende hond lopen, een ruwe zee in gaan met flink hoge golven, achterop bij één van haar zoons op de scooter zitten, fietsen in de binnenstad van Amsterdam, een roltrap op en af gaan (vooral met haar varifocusbril op de neus), plotseling langsrennende veldmuisjes of opspringende kikkers in regenachtige nachtelijke uren als ze langs haar vijver loopt.
Het is niet zo dat alles haar enorme angst inboezemt, maar het zal voor menigeen een herkenbaar rijtje zijn, toch?
Ze is gewoon bedachtzamer en minder roekeloos dan in haar jongere jaren.
Van de week was ze voor haar werk op een school waar ze met diverse VR-mogelijkheden kon experimenteren.
Via een kubus gekoppeld aan een telefoon kon ze een anatomieles volgen en droeg ze een VR-bril waarmee, als ware ze een bloedcel, door de aderen stoof of een rondleiding door het Anne Frank huis kreeg.
Er was ook een mogelijkheid om middels virtual reality haar eventuele angst met betrekking tot hoogtes te ervaren.
Er lag een lange lat van vijf centimeter breed op de grond, waar ze, met een VR-bril op, overheen moest lopen.
Binnen deze virtuele omgeving stond ze op het dak van een pakweg zestig meter hoge flat en moest ze over een plank naar een andere flat lopen.
Het voelde levensecht, ze heeft het gered…,maar vraag haar alsjeblieft niet hoe.
Balanceren op het scherpst van de snede valt niet mee.
https://www.gezondheidsnet.nl/angst-en-fobie/vr-bril-effectief-als-behandeling-bij-hoogtevrees