Oppassen
Omdat het vaste oppaspatroon voor korte tijd onderbroken was, had ze haar kleine meid twee weken niet gezien.
Gelukkig kreeg ze wel de foto’s en filmpjes toegestuurd, maar jee, wat leek ze alweer groter gegroeid.
Toevalligerwijs wilden paps en mams er even een weekendje tussenuit, dus ja…mooi zo, ga maar weg, ze redden het wel even met z’n drietjes.
Diezelfde morgen was er op het laatste moment nog een traphekje geplaatst en dat was maar goed ook, want haar zeven maanden oude kleindochter ´tijgert´ razendsnel over de gladde PVC-vloer.
Hupsakee, reikend naar het zeer aanlokkelijke windlicht bij de deur, naar de snoertjes in de kast, de plant in de hoek van de kamer en uiteindelijk grijpend naar de franje aan het vloerkleed.
´Nee, nee, lieverd. Hier zijn je stapelbakjes en je grote Jumbo-olifant, daar mag je mee spelen.´
‘Pas op, de doos van het traphekje valt straks op je bolletje.’
‘Nou en’…lijkt ze met haar grote bruingroene ogen te willen zeggen.
En ja hoor, daar wurmt ze zich met veel moeite onder de grote lege doos vandaan.
Het tijgeren doet ze voornamelijk met haar rechterbeen en rechterarm, links volgt automatisch.
Waarom zou je ook krachten verspelen, als je nog sokken uit moet trekken om je tenen in je mond te kunnen stoppen en lief moet lachen naar je oma terwijl je steeds opnieuw probeert in de buurt van de kast, de plant en het windlicht te komen.
Afleiding met een aantrekkelijk parcours van speelgoed werkte gedurende een paar minuten goed, maar van spelen wordt je moe en krijg je honger, dus het boterhammetje zonder korst met jam als lunch en de bruine bonen met rijst en vlees voor het avondeten ging ‘schoon’ op.
De gevolgen van zo´n bruinebonenmaaltijd liet zich natuurlijk raden, maar dat was voor opa.
Het weekend vloog om en samen met haar man ging ze dan ook met een opgewekt gevoel richting huis, maar al snel bleek dat het ´oppassen´ nog niet afgelopen was.
Oppassen…, omdat ze plotseling in een lange, stilstaande file op de A5 terecht kwamen.
Remmen, waarschuwingslichten, een godver….en toen berusting.
Het was afwachten hoe lang ze in de file zouden staan, maar volgens de radioberichten zou dat zo´n vijftig minuten duren.
En dat hadden meer fileleedgenoten gehoord, want plots kwamen er via de vluchtstrook auto’s vooruit en achteruit rijdend langs gescheerd om via de driehonderd meter achter hen gelegen afslag, te ontsnappen aan de colonne van balende medeweggebruikers.
Malloten… die belachelijk gevaarlijke manoeuvres uithaalden.
‘Oppassen’ zou ze willen zeggen: het is link en de boete is ook nog eens vierhonderdentwintig euro!
Omdat het vaste oppaspatroon voor korte tijd onderbroken was, had ze haar kleine meid twee weken niet gezien.
Gelukkig kreeg ze wel de foto’s en filmpjes toegestuurd, maar jee, wat leek ze alweer groter gegroeid.
Toevalligerwijs wilden paps en mams er even een weekendje tussenuit, dus ja…mooi zo, ga maar weg, ze redden het wel even met z’n drietjes.
Diezelfde morgen was er op het laatste moment nog een traphekje geplaatst en dat was maar goed ook, want haar zeven maanden oude kleindochter ´tijgert´ razendsnel over de gladde PVC-vloer.
Hupsakee, reikend naar het zeer aanlokkelijke windlicht bij de deur, naar de snoertjes in de kast, de plant in de hoek van de kamer en uiteindelijk grijpend naar de franje aan het vloerkleed.
´Nee, nee, lieverd. Hier zijn je stapelbakjes en je grote Jumbo-olifant, daar mag je mee spelen.´
‘Pas op, de doos van het traphekje valt straks op je bolletje.’
‘Nou en’…lijkt ze met haar grote bruingroene ogen te willen zeggen.
En ja hoor, daar wurmt ze zich met veel moeite onder de grote lege doos vandaan.
Het tijgeren doet ze voornamelijk met haar rechterbeen en rechterarm, links volgt automatisch.
Waarom zou je ook krachten verspelen, als je nog sokken uit moet trekken om je tenen in je mond te kunnen stoppen en lief moet lachen naar je oma terwijl je steeds opnieuw probeert in de buurt van de kast, de plant en het windlicht te komen.
Afleiding met een aantrekkelijk parcours van speelgoed werkte gedurende een paar minuten goed, maar van spelen wordt je moe en krijg je honger, dus het boterhammetje zonder korst met jam als lunch en de bruine bonen met rijst en vlees voor het avondeten ging ‘schoon’ op.
De gevolgen van zo´n bruinebonenmaaltijd liet zich natuurlijk raden, maar dat was voor opa.
Het weekend vloog om en samen met haar man ging ze dan ook met een opgewekt gevoel richting huis, maar al snel bleek dat het ´oppassen´ nog niet afgelopen was.
Oppassen…, omdat ze plotseling in een lange, stilstaande file op de A5 terecht kwamen.
Remmen, waarschuwingslichten, een godver….en toen berusting.
Het was afwachten hoe lang ze in de file zouden staan, maar volgens de radioberichten zou dat zo´n vijftig minuten duren.
En dat hadden meer fileleedgenoten gehoord, want plots kwamen er via de vluchtstrook auto’s vooruit en achteruit rijdend langs gescheerd om via de driehonderd meter achter hen gelegen afslag, te ontsnappen aan de colonne van balende medeweggebruikers.
Malloten… die belachelijk gevaarlijke manoeuvres uithaalden.
‘Oppassen’ zou ze willen zeggen: het is link en de boete is ook nog eens vierhonderdentwintig euro!