Het gevoel van.
Een poosje geleden is ze naar een optreden van Caro Emerald in het Bostheater geweest.
Het Bostheater is een openluchttheater aan de rand van Amsterdam, midden in het Amsterdamse bos, in de buurt van de Bosbaan.
De Bosbaan is van oudsher een roeibaan, uitgegraven ten tijde van de werkverschaffing (project om werklozen een nuttige tijdsbesteding te geven (?)) in de jaren '30.
Bij haar bekend als een donker, koud en oneindig lang stuk water, waar zij als beginnend puber ploeterend doorheen harkte ter meerdere glorie van de trainer van haar zwemvereniging die vele jonge pupillen het water in “joeg” als opening van het langebaanseizoen voor buitenwater-zwemmers.
Uitgeput en hard schrobbend heeft ze toentertijd de viezigheid en bagger uit haar oren, neusgaten en lichaamsplooien gekregen, met het gevoel dat dit zowel de eerste als laatste buitenwater-zwemervaring zou zijn.
Het optreden van Caro met haar dansbare muziek was geweldig, temeer daar het een zwoele juni-avond was en de bestelde picknickmand, inclusief fles rosé alras “soldaat” was gemaakt.
Het gaf haar een vakantiegevoel.
Onlangs las ze een column waarin voorbeelden van muziek werden gegeven die mensen in een bepaalde gemoedstoestand zou brengen.
Het gevoel van onrust kan worden veroorzaakt door “Strawberry Fields Forever” van de Beatles en men raakt gefocust door “Eye of The Tiger” van Survivor.
Heb je zin om te dansen luister dan naar Michael Jackson met “Don’t Stop ’Til You Get Enough” en voel vreugde bij “Always Look on The Bright Side of Life”.
En het “Wilhelmus”?
Dat zorgt ervoor dat je je trots voelt, aldus de schrijver van de column.
Het gevoel van…
Het gevoel van te moeten niezen terwijl dat niet lukt.
Ergernis, als de ander “dubbel dipt” in het gemeenschappelijke sausje.
De ervarenheid terwijl ze terugloopt en zucht, om zich te kunnen herinneren wat ze ging doen.
Het gevoel dat de mondhygiëniste haar geeft als zij zegt: “tandenstoker”!
Elke keer weer die pijnlijke ontdekking, omdat ze zoveel mogelijk kaarsjes met één lucifer aan wil steken.
Vertedering, die ze voelt als ze tegen haar kleinzoon zegt dat hij “een brul mag geven” als hij wat van haar wil en zij na een kwartier hem hoort brullen als een leeuw.
Het zoeken naar de vergrootglaszijde van de spiegel en bemerken dat ze er al in kijkt.
Onbedaarlijk te moeten lachen toen de kapster vlak voor Hemelvaartsdag haar laatste klant vriendelijk de deur uit werkte met de welgemeende woorden: “Een fijne hemelvaart meneer…”.
Schaamte, omdat ze toch het 50 eurocent muntje vanuit het winkelwagentje in haar zak laat glijden, terwijl de accordeonist voor Deen in de regen zijn hand ophoudt en haar met een meelijwekkende blik, maar uiterst vriendelijk goedemorgen wenst.
Want ach,…dat rijke gevoel van rinkelend contant geld in je hand.
Geniet daar nog maar even van, want zowel de Nederlandse Bank als acteur en columnist Joost Prinsen waarschuwen voor een cash-loze samenleving en het gevoel wat past bij dat gemis.
Een poosje geleden is ze naar een optreden van Caro Emerald in het Bostheater geweest.
Het Bostheater is een openluchttheater aan de rand van Amsterdam, midden in het Amsterdamse bos, in de buurt van de Bosbaan.
De Bosbaan is van oudsher een roeibaan, uitgegraven ten tijde van de werkverschaffing (project om werklozen een nuttige tijdsbesteding te geven (?)) in de jaren '30.
Bij haar bekend als een donker, koud en oneindig lang stuk water, waar zij als beginnend puber ploeterend doorheen harkte ter meerdere glorie van de trainer van haar zwemvereniging die vele jonge pupillen het water in “joeg” als opening van het langebaanseizoen voor buitenwater-zwemmers.
Uitgeput en hard schrobbend heeft ze toentertijd de viezigheid en bagger uit haar oren, neusgaten en lichaamsplooien gekregen, met het gevoel dat dit zowel de eerste als laatste buitenwater-zwemervaring zou zijn.
Het optreden van Caro met haar dansbare muziek was geweldig, temeer daar het een zwoele juni-avond was en de bestelde picknickmand, inclusief fles rosé alras “soldaat” was gemaakt.
Het gaf haar een vakantiegevoel.
Onlangs las ze een column waarin voorbeelden van muziek werden gegeven die mensen in een bepaalde gemoedstoestand zou brengen.
Het gevoel van onrust kan worden veroorzaakt door “Strawberry Fields Forever” van de Beatles en men raakt gefocust door “Eye of The Tiger” van Survivor.
Heb je zin om te dansen luister dan naar Michael Jackson met “Don’t Stop ’Til You Get Enough” en voel vreugde bij “Always Look on The Bright Side of Life”.
En het “Wilhelmus”?
Dat zorgt ervoor dat je je trots voelt, aldus de schrijver van de column.
Het gevoel van…
Het gevoel van te moeten niezen terwijl dat niet lukt.
Ergernis, als de ander “dubbel dipt” in het gemeenschappelijke sausje.
De ervarenheid terwijl ze terugloopt en zucht, om zich te kunnen herinneren wat ze ging doen.
Het gevoel dat de mondhygiëniste haar geeft als zij zegt: “tandenstoker”!
Elke keer weer die pijnlijke ontdekking, omdat ze zoveel mogelijk kaarsjes met één lucifer aan wil steken.
Vertedering, die ze voelt als ze tegen haar kleinzoon zegt dat hij “een brul mag geven” als hij wat van haar wil en zij na een kwartier hem hoort brullen als een leeuw.
Het zoeken naar de vergrootglaszijde van de spiegel en bemerken dat ze er al in kijkt.
Onbedaarlijk te moeten lachen toen de kapster vlak voor Hemelvaartsdag haar laatste klant vriendelijk de deur uit werkte met de welgemeende woorden: “Een fijne hemelvaart meneer…”.
Schaamte, omdat ze toch het 50 eurocent muntje vanuit het winkelwagentje in haar zak laat glijden, terwijl de accordeonist voor Deen in de regen zijn hand ophoudt en haar met een meelijwekkende blik, maar uiterst vriendelijk goedemorgen wenst.
Want ach,…dat rijke gevoel van rinkelend contant geld in je hand.
Geniet daar nog maar even van, want zowel de Nederlandse Bank als acteur en columnist Joost Prinsen waarschuwen voor een cash-loze samenleving en het gevoel wat past bij dat gemis.