Haar kleine man
“Volgende week ben je toch jarig, oma? Hoe oud word je dan eigenlijk?"
Wat een geweldige lieverd is het toch en wat een hoffelijkheid.
Ze is verdorie zomaar weer een decennium verder.
Ze weet gerust wel dat ze zo oud is als ze zich voelt, dat haar zelfbeeld altijd vijf jaar jonger is, dat ze gezond is en daarvoor haar handen dicht mag knijpen.
Dat ze boft, niets te klagen heeft en dat deze leeftijd het nieuwe veertig is.
Maar geldt dat ook voor de stramheid in haar rug, het verminderd gezichtsvermogen en de neiging om een verhaal drie keer aan dezelfde persoon te vertellen?
Evengoed zijn er de clichés als: het glipt toch zomaar als los zand door je vingers of de tijd gaat te snel.
En dan wordt haar ook nog aangeraden via allerlei media of zelfs toegezongen door André Hazes jr. om te leven alsof elke dag haar laatste dag is en de morgen niet bestaat.
Ga er maar aanstaan, dat is een verdomd lastige opgave welke, in haar stellige overtuiging, nu eens niets met leeftijd te maken heeft.
Een poosje geleden heeft ze voor de vierjarige dochter van een nichtje bij de voormalige Bart Smit een roze draagzak voor een pop en nog iets rozigs voor deze poppenmoeder gekocht, waarbij tijdens het afrekenen de kassière haar vroeg: “Is het een cadeautje of is het voor uzelf?”
Was dit een misplaatste grap van iemand die zichzelf een lolletje heeft beloofd, of juist een vraag die maakte dat de zon zou gaan schijnen?
”Oma, ik ga dan voor je zingen hoor, als jij taart haalt”.
“Tuurlijk lieverd”, ze geniet altijd zo van zijn zang- en danskunsten, of dat nou de Vier kleine visjes die zwemmen in de zee is, of het filmpje waar hij bovenop de schooltafeltjes staat te swingen op Let’s twist again van Chubby Checker.
Wat heeft hij toch een ontwapenend effect op haar, als ze bijvoorbeeld samen de Duplo-trein in elkaar zetten of voor de zoveelste keer de centen in zijn spaarpot tellen.
Hoe leuk is het om met elkaar de extra rails en wagonnetjes voor de Märklin trein, die ooit voor zijn vader bedoeld was, uit te zoeken in een modelspoorwinkel in Heerhugowaard, of samen naar Shaun het schaap of Mister Bean te kijken, terwijl ze beiden lachen om andere humor.
Zeker, met in het achterhoofd een Amerikaanse studie, waaruit blijkt dat door de sociale interactie tussen grootouders en kleinkinderen de kans op Alzheimer vertraagd wordt.
Voor wat die studie waard is dan…
Wie staat er heden ten dage nog wel eens drie kwartier in de winkel bij Jamin, omdat een klein zakje snoep vullen een zeer serieuze zaak is, of spreekt af met zijn kleinkind dat het verdiende speeltje een tientje mag kosten en de bankrekening uiteindelijk toch veertig euro lichter is, omdat die grote ogen zo innemend zijn?
Hoe fijn is het om tussen al die grote spijkerbroeken, truien en sokken in maat 45, na jaren juist ook weer de kleine boxers, hemdjes en truien in maat 116 aan de waslijn te mogen hangen?
Hij heeft de magie om altijd weer een glimlach op haar gezicht te toveren en haar het gevoel te geven niet alleen oma, maar ook een speelkameraadje te zijn.
Monopolie wordt door hem steevast gewonnen, verstoppertje spelen houdt hij uren vol en voor dammen heeft hij zijn eigen spelregels ontwikkeld.
De rondjes op de fiets-zonder-zijwieltjes bezorgt haar een trotse lach en de uitgetrokken melktand in zijn handje is voor haar een mijlpaal en dan moet binnenkort het afzwemmen voor zijn A-diploma nog komen.
“Oma, wil je mijn voeten masseren?” en “Zal ik eens in het Italiaans tot twintig tellen?”
“Oma, weet jij waar mijn judokuiltje zit?”
“Je wat…?”
“Kijk, oma, hier..” en al vallend laat hij zien hoe hij zijn kin in het (judo)kuiltje op zijn borst drukt, zodat zijn hoofd de grond niet raakt tijdens het maken van een achterwaartse judorol.
“Weer wat geleerd, oma”, hoort ze haar kleine man zeggen.
Ongeacht haar leeftijd, denkt ze erachteraan.
“Volgende week ben je toch jarig, oma? Hoe oud word je dan eigenlijk?"
Wat een geweldige lieverd is het toch en wat een hoffelijkheid.
Ze is verdorie zomaar weer een decennium verder.
Ze weet gerust wel dat ze zo oud is als ze zich voelt, dat haar zelfbeeld altijd vijf jaar jonger is, dat ze gezond is en daarvoor haar handen dicht mag knijpen.
Dat ze boft, niets te klagen heeft en dat deze leeftijd het nieuwe veertig is.
Maar geldt dat ook voor de stramheid in haar rug, het verminderd gezichtsvermogen en de neiging om een verhaal drie keer aan dezelfde persoon te vertellen?
Evengoed zijn er de clichés als: het glipt toch zomaar als los zand door je vingers of de tijd gaat te snel.
En dan wordt haar ook nog aangeraden via allerlei media of zelfs toegezongen door André Hazes jr. om te leven alsof elke dag haar laatste dag is en de morgen niet bestaat.
Ga er maar aanstaan, dat is een verdomd lastige opgave welke, in haar stellige overtuiging, nu eens niets met leeftijd te maken heeft.
Een poosje geleden heeft ze voor de vierjarige dochter van een nichtje bij de voormalige Bart Smit een roze draagzak voor een pop en nog iets rozigs voor deze poppenmoeder gekocht, waarbij tijdens het afrekenen de kassière haar vroeg: “Is het een cadeautje of is het voor uzelf?”
Was dit een misplaatste grap van iemand die zichzelf een lolletje heeft beloofd, of juist een vraag die maakte dat de zon zou gaan schijnen?
”Oma, ik ga dan voor je zingen hoor, als jij taart haalt”.
“Tuurlijk lieverd”, ze geniet altijd zo van zijn zang- en danskunsten, of dat nou de Vier kleine visjes die zwemmen in de zee is, of het filmpje waar hij bovenop de schooltafeltjes staat te swingen op Let’s twist again van Chubby Checker.
Wat heeft hij toch een ontwapenend effect op haar, als ze bijvoorbeeld samen de Duplo-trein in elkaar zetten of voor de zoveelste keer de centen in zijn spaarpot tellen.
Hoe leuk is het om met elkaar de extra rails en wagonnetjes voor de Märklin trein, die ooit voor zijn vader bedoeld was, uit te zoeken in een modelspoorwinkel in Heerhugowaard, of samen naar Shaun het schaap of Mister Bean te kijken, terwijl ze beiden lachen om andere humor.
Zeker, met in het achterhoofd een Amerikaanse studie, waaruit blijkt dat door de sociale interactie tussen grootouders en kleinkinderen de kans op Alzheimer vertraagd wordt.
Voor wat die studie waard is dan…
Wie staat er heden ten dage nog wel eens drie kwartier in de winkel bij Jamin, omdat een klein zakje snoep vullen een zeer serieuze zaak is, of spreekt af met zijn kleinkind dat het verdiende speeltje een tientje mag kosten en de bankrekening uiteindelijk toch veertig euro lichter is, omdat die grote ogen zo innemend zijn?
Hoe fijn is het om tussen al die grote spijkerbroeken, truien en sokken in maat 45, na jaren juist ook weer de kleine boxers, hemdjes en truien in maat 116 aan de waslijn te mogen hangen?
Hij heeft de magie om altijd weer een glimlach op haar gezicht te toveren en haar het gevoel te geven niet alleen oma, maar ook een speelkameraadje te zijn.
Monopolie wordt door hem steevast gewonnen, verstoppertje spelen houdt hij uren vol en voor dammen heeft hij zijn eigen spelregels ontwikkeld.
De rondjes op de fiets-zonder-zijwieltjes bezorgt haar een trotse lach en de uitgetrokken melktand in zijn handje is voor haar een mijlpaal en dan moet binnenkort het afzwemmen voor zijn A-diploma nog komen.
“Oma, wil je mijn voeten masseren?” en “Zal ik eens in het Italiaans tot twintig tellen?”
“Oma, weet jij waar mijn judokuiltje zit?”
“Je wat…?”
“Kijk, oma, hier..” en al vallend laat hij zien hoe hij zijn kin in het (judo)kuiltje op zijn borst drukt, zodat zijn hoofd de grond niet raakt tijdens het maken van een achterwaartse judorol.
“Weer wat geleerd, oma”, hoort ze haar kleine man zeggen.
Ongeacht haar leeftijd, denkt ze erachteraan.