Een hele eer
Tijdens haar werk komt ze dikwijls in aanraking met studenten die diplomeren.
Startende zorgprofessionals met talenten en drijfveren die er toe doen, met de juiste competenties, vaardigheden en mooie loopbaanwensen.
Collega’s van zeer verschillende leeftijden die weten waar ze voor staan.
De diplomering is altijd een groot feest waar veel aandacht aan wordt besteed door de betrokken scholen en zorgorganisaties.
Familie, vrienden en collega’s van de leerlingen worden uitgenodigd, gedichtjes en hilarische anekdotes worden voorgedragen, bloemen en cadeautjes worden samen met omhelzingen en zoenen weggegeven, spelden worden opgespeld maar voordat dit alles plaatsvindt, voorafgaand aan de toetreding tot het beroep, wordt ‘de eed’ uitgesproken.
Dit behelst een stuk tekst met de waarden en normen die behoren bij het beroep en waarop de net geslaagden, na het horen van hun naam zullen reageren met: ‘dat beloof ik’ of ‘zo waarlijk helpe mij God (desgewenst vervangen worden door de naam die bij een andere religie hoort) almachtig’.
En weet je wat?
Voor het eerst in haar loopbaan werd haar gevraagd de eed tijdens een diplomering voor te lezen, de namen van alle betrokkenen te noemen en hun antwoord af te wachten.
De vraag wierp haar terug in de tijd van toen, een tijd waarin zijzelf als achttienjarige haar eerste speld op de revers van haar uniformjurk, (ja jurk!) opgespeld kreeg.
Het was een mooi moment in de vorige eeuw, het was een ander tijdperk, met andere maatstaven, regels en…met uniformjurken.
Ze vond het voorlezen van de eed een hele grote eer om te mogen doen, maar daarna weer door….er zijn nog meer leuke dingen om te vertellen.
Zo zijn bijvoorbeeld de eerste vier maanden na de geboorte van haar kleindochter een feit en zijn beide ouders weer aan het werk.
Dat betekent dat zij nu wekelijks tijdens het oppassen volop en met veel plezier van haar kleindochter kan genieten.
Haar haartjes zijn inmiddels wat lichter geworden, de kleur van haar ogen veranderd nog steeds, ze heeft een verhuizing en de buikkrampjes dapper doorstaan, slaapt soms hele nachten door, tankt met veel enthousiasme haar flessen leeg, heeft al een favoriete knuffel waarvan haar ouders voor de zekerheid een tweede hebben aangeschaft, is klaar voor een eerste vliegreis naar Rhodos, groeit sneller uit haar kleding dan ze zou verwachten, geeft aan iedereen en op elk moment van de dag haar mooiste lachjes weg, draait inmiddels met het grootste gemak van haar rug naar haar buik, heeft ‘oog’ voor de speeltjes op haar activity-speelkleed, valt in een droomloze slaap met klassieke muziek uit het speeldoosje op haar kamer en begint volgende week met haar eerste fruit- en groentehapje.
Nou…je snapt wel wat een genoegen het is om voor haar te mogen zorgen.
En dan morgen…
Dan gaat ze met haar man en kleinzoon, op de eerste dag van zijn schoolvakantie, naar ‘Corpus’ waar hen een spectaculaire ‘reis door de mens’ wordt beloofd.
Haar kleinzoon kan dan ervaren hoe zijn lichaam op een splinter reageert en wat er in zijn oor gebeurt als hij naar muziek luistert.
Hij kan mee ademen ‘in’ de longen, op een tong springen, reizen als een rood bloedlichaampje, zich verwonderen over zijn hersenen en nog veel meer.
‘s Avonds zullen ze samen gaan barbecueën, wordt er daarna vast nog naar een film gekeken en zal er gedold worden voor het slapengaan.
Wat een heerlijk vooruitzicht.
Tijdens haar werk komt ze dikwijls in aanraking met studenten die diplomeren.
Startende zorgprofessionals met talenten en drijfveren die er toe doen, met de juiste competenties, vaardigheden en mooie loopbaanwensen.
Collega’s van zeer verschillende leeftijden die weten waar ze voor staan.
De diplomering is altijd een groot feest waar veel aandacht aan wordt besteed door de betrokken scholen en zorgorganisaties.
Familie, vrienden en collega’s van de leerlingen worden uitgenodigd, gedichtjes en hilarische anekdotes worden voorgedragen, bloemen en cadeautjes worden samen met omhelzingen en zoenen weggegeven, spelden worden opgespeld maar voordat dit alles plaatsvindt, voorafgaand aan de toetreding tot het beroep, wordt ‘de eed’ uitgesproken.
Dit behelst een stuk tekst met de waarden en normen die behoren bij het beroep en waarop de net geslaagden, na het horen van hun naam zullen reageren met: ‘dat beloof ik’ of ‘zo waarlijk helpe mij God (desgewenst vervangen worden door de naam die bij een andere religie hoort) almachtig’.
En weet je wat?
Voor het eerst in haar loopbaan werd haar gevraagd de eed tijdens een diplomering voor te lezen, de namen van alle betrokkenen te noemen en hun antwoord af te wachten.
De vraag wierp haar terug in de tijd van toen, een tijd waarin zijzelf als achttienjarige haar eerste speld op de revers van haar uniformjurk, (ja jurk!) opgespeld kreeg.
Het was een mooi moment in de vorige eeuw, het was een ander tijdperk, met andere maatstaven, regels en…met uniformjurken.
Ze vond het voorlezen van de eed een hele grote eer om te mogen doen, maar daarna weer door….er zijn nog meer leuke dingen om te vertellen.
Zo zijn bijvoorbeeld de eerste vier maanden na de geboorte van haar kleindochter een feit en zijn beide ouders weer aan het werk.
Dat betekent dat zij nu wekelijks tijdens het oppassen volop en met veel plezier van haar kleindochter kan genieten.
Haar haartjes zijn inmiddels wat lichter geworden, de kleur van haar ogen veranderd nog steeds, ze heeft een verhuizing en de buikkrampjes dapper doorstaan, slaapt soms hele nachten door, tankt met veel enthousiasme haar flessen leeg, heeft al een favoriete knuffel waarvan haar ouders voor de zekerheid een tweede hebben aangeschaft, is klaar voor een eerste vliegreis naar Rhodos, groeit sneller uit haar kleding dan ze zou verwachten, geeft aan iedereen en op elk moment van de dag haar mooiste lachjes weg, draait inmiddels met het grootste gemak van haar rug naar haar buik, heeft ‘oog’ voor de speeltjes op haar activity-speelkleed, valt in een droomloze slaap met klassieke muziek uit het speeldoosje op haar kamer en begint volgende week met haar eerste fruit- en groentehapje.
Nou…je snapt wel wat een genoegen het is om voor haar te mogen zorgen.
En dan morgen…
Dan gaat ze met haar man en kleinzoon, op de eerste dag van zijn schoolvakantie, naar ‘Corpus’ waar hen een spectaculaire ‘reis door de mens’ wordt beloofd.
Haar kleinzoon kan dan ervaren hoe zijn lichaam op een splinter reageert en wat er in zijn oor gebeurt als hij naar muziek luistert.
Hij kan mee ademen ‘in’ de longen, op een tong springen, reizen als een rood bloedlichaampje, zich verwonderen over zijn hersenen en nog veel meer.
‘s Avonds zullen ze samen gaan barbecueën, wordt er daarna vast nog naar een film gekeken en zal er gedold worden voor het slapengaan.
Wat een heerlijk vooruitzicht.