Nijntje
Haar kleinzoon is morgen jarig.
Voor de meeste lezers zal het een leuk gegeven zijn, zij zullen haar feliciteren en daarna weer snel doorgaan met de dingen van de dag.
Voor haar is het elk jaar weer een mijlpaal, een bijzonderheid, een besef dat de tijd zo snel lijkt te gaan.
Op die dinsdagochtend 26 november, acht jaar geleden, foeterde ze op de langzame weggebruikers, trommelde ze ongeduldig op het stuur terwijl ze wachtte op rode stoplichten en reed ze, daar waar het kon, te hard om maar zo snel mogelijk in het ziekenhuis aan te komen.
Nog altijd staan de beelden van de bevalling en later de jonge ouders naast de couveuse van haar kleinzoon op de neonatologie afdeling, in haar geheugen gegrift.
De kleine voedingssonde vastgeplakt op zijn gezichtje, het veel te grote prematuur pakje dat slobberde om zijn lijfje en later de zorgen om het haemangioom bij zijn oog.
En dan zijn eerste lachje, de voorzichtige stapjes, de fascinatie voor auto’s en treintjes, het afzwemmen en zijn prestaties op school.
Het Lego waar hij nog altijd geen genoeg van krijgt en zijn desinteresse in knutselen.
De vertedering als hij slaapt, of zegt dat hij van haar houdt.
Zijn trouwe knuffelhond van Ikea en de `tutteldoek´ dat ooit als lakentje voor in zijn ledikantje bedoeld was.
De keer dat hij de slippers van zijn opa zo goed verstopt had dat ze drie weken later pas teruggevonden werden, of zijn stoere trui, in maatje 104 met het handelsmerk van de Rolling Stones.
Ze is zó onvoorwaardelijk trots op hem, hij kan haar zó ontzettend laten lachen en tegelijkertijd ontroert alles aan hem haar continu.
Het is vermakelijk om door hem te worden voorgelezen, samen films in de bioscoop of op Netflix te kijken, of van hem te verliezen tijdens het ganzenborden of het Doolhofspel.
Toen hij nog wat jonger was heeft ze honderden keren verstoppertje gespeeld met het ´Nijntje verstopspel´.
Eigenlijk tot vervelens toe.
Verstopplekjes voor Nijntje werden gezocht achter de gordijnen, in kastjes en laatjes, achter een stapel boeken in de boekenkast, tussen de diverse kussentjes op de bank en in vest- of jaszakken.
Telkens weer zat ze op de onderste trede van de trap in de gang tot tien te tellen, terwijl haar kleinzoon in de huiskamer met behulp van zijn vader, oom en/of opa opnieuw een plekje voor Nijntje probeerde te zoeken.
“Ik ben verstopt… kun je me vinden?
“Hier ben ik… Joehoe”, riep Nijntje om de tien seconden.
En toen zag ze van de week onderstaand krantenbericht.
“Joehoe, hier ben ik”... lieve vriendin die net oma is geworden.
“Joehoe”. `Nijntje komt jouw kant op.
--------------------------------------------------------------------------
21 november 2021/ NOS nieuws
'Pop die niet stopte met praten' houdt vier politie-eenheden bezig
Een dag nadat de politie met vier eenheden uitgebreid onderzoek instelde naar een geheimzinnige stem op een recyclingstation in Almere-Haven, is er meer duidelijkheid over wat er precies is gebeurd.
De politie kwam gisternacht in actie nadat een nachtwaker een stem had gehoord die riep: "Joehoe. Hier ben ik!". Een van de politieagenten stuitte uiteindelijk op een pratende Nijntje-pop.
"Ik heb die irritante pop nog geen dag daarvoor in de plastic-container gegooid", bevestigt Rick uit Almere bij Omroep Flevoland. "We hadden de pop nog geen week in huis en hij hield maar niet op met geluid maken."
Ik moet mijn positie niet verraden
Het gaat hoogstwaarschijnlijk om dezelfde pop waarover de nachtwaker eerder vertelde bij Omroep Flevoland. "Ik sta met allemaal grote containers om me heen en plotseling hoor ik een vrouwenstem zachtjes roepen: "Joehoe. Hier ben ik" Ik deed mijn zaklantaarn uit om niet verder mijn positie te verraden en liep zachtjes en op mijn hoede naar waar het geluid vandaan kwam. Ik stopte en nogmaals hoorde ik de vrouw gedempt roepen: "Ik ben hier, ik heb me verstopt".
Uiteindelijk durfde de nachtwaker het niet aan om de herkomst van de stem zelf te onderzoeken. Pas toen hij de politie had ingeschakeld, bleek dat het om een sprekend stuk speelgoed ging.
Excuses aan nachtwaker en politie
Rick (achternaam bij de reactie bekend) vindt het erg vervelend dat 'zijn' pratende speelgoed zoveel commotie heeft veroorzaakt en biedt de nachtwaker en de politie excuses aan. De irritante pop hoeft hij niet terug. Die staat nu op het dashboard van de auto van de nachtwaker.
----------------------------------------------------------------------------------------
Haar kleinzoon is morgen jarig.
Voor de meeste lezers zal het een leuk gegeven zijn, zij zullen haar feliciteren en daarna weer snel doorgaan met de dingen van de dag.
Voor haar is het elk jaar weer een mijlpaal, een bijzonderheid, een besef dat de tijd zo snel lijkt te gaan.
Op die dinsdagochtend 26 november, acht jaar geleden, foeterde ze op de langzame weggebruikers, trommelde ze ongeduldig op het stuur terwijl ze wachtte op rode stoplichten en reed ze, daar waar het kon, te hard om maar zo snel mogelijk in het ziekenhuis aan te komen.
Nog altijd staan de beelden van de bevalling en later de jonge ouders naast de couveuse van haar kleinzoon op de neonatologie afdeling, in haar geheugen gegrift.
De kleine voedingssonde vastgeplakt op zijn gezichtje, het veel te grote prematuur pakje dat slobberde om zijn lijfje en later de zorgen om het haemangioom bij zijn oog.
En dan zijn eerste lachje, de voorzichtige stapjes, de fascinatie voor auto’s en treintjes, het afzwemmen en zijn prestaties op school.
Het Lego waar hij nog altijd geen genoeg van krijgt en zijn desinteresse in knutselen.
De vertedering als hij slaapt, of zegt dat hij van haar houdt.
Zijn trouwe knuffelhond van Ikea en de `tutteldoek´ dat ooit als lakentje voor in zijn ledikantje bedoeld was.
De keer dat hij de slippers van zijn opa zo goed verstopt had dat ze drie weken later pas teruggevonden werden, of zijn stoere trui, in maatje 104 met het handelsmerk van de Rolling Stones.
Ze is zó onvoorwaardelijk trots op hem, hij kan haar zó ontzettend laten lachen en tegelijkertijd ontroert alles aan hem haar continu.
Het is vermakelijk om door hem te worden voorgelezen, samen films in de bioscoop of op Netflix te kijken, of van hem te verliezen tijdens het ganzenborden of het Doolhofspel.
Toen hij nog wat jonger was heeft ze honderden keren verstoppertje gespeeld met het ´Nijntje verstopspel´.
Eigenlijk tot vervelens toe.
Verstopplekjes voor Nijntje werden gezocht achter de gordijnen, in kastjes en laatjes, achter een stapel boeken in de boekenkast, tussen de diverse kussentjes op de bank en in vest- of jaszakken.
Telkens weer zat ze op de onderste trede van de trap in de gang tot tien te tellen, terwijl haar kleinzoon in de huiskamer met behulp van zijn vader, oom en/of opa opnieuw een plekje voor Nijntje probeerde te zoeken.
“Ik ben verstopt… kun je me vinden?
“Hier ben ik… Joehoe”, riep Nijntje om de tien seconden.
En toen zag ze van de week onderstaand krantenbericht.
“Joehoe, hier ben ik”... lieve vriendin die net oma is geworden.
“Joehoe”. `Nijntje komt jouw kant op.
--------------------------------------------------------------------------
21 november 2021/ NOS nieuws
'Pop die niet stopte met praten' houdt vier politie-eenheden bezig
Een dag nadat de politie met vier eenheden uitgebreid onderzoek instelde naar een geheimzinnige stem op een recyclingstation in Almere-Haven, is er meer duidelijkheid over wat er precies is gebeurd.
De politie kwam gisternacht in actie nadat een nachtwaker een stem had gehoord die riep: "Joehoe. Hier ben ik!". Een van de politieagenten stuitte uiteindelijk op een pratende Nijntje-pop.
"Ik heb die irritante pop nog geen dag daarvoor in de plastic-container gegooid", bevestigt Rick uit Almere bij Omroep Flevoland. "We hadden de pop nog geen week in huis en hij hield maar niet op met geluid maken."
Ik moet mijn positie niet verraden
Het gaat hoogstwaarschijnlijk om dezelfde pop waarover de nachtwaker eerder vertelde bij Omroep Flevoland. "Ik sta met allemaal grote containers om me heen en plotseling hoor ik een vrouwenstem zachtjes roepen: "Joehoe. Hier ben ik" Ik deed mijn zaklantaarn uit om niet verder mijn positie te verraden en liep zachtjes en op mijn hoede naar waar het geluid vandaan kwam. Ik stopte en nogmaals hoorde ik de vrouw gedempt roepen: "Ik ben hier, ik heb me verstopt".
Uiteindelijk durfde de nachtwaker het niet aan om de herkomst van de stem zelf te onderzoeken. Pas toen hij de politie had ingeschakeld, bleek dat het om een sprekend stuk speelgoed ging.
Excuses aan nachtwaker en politie
Rick (achternaam bij de reactie bekend) vindt het erg vervelend dat 'zijn' pratende speelgoed zoveel commotie heeft veroorzaakt en biedt de nachtwaker en de politie excuses aan. De irritante pop hoeft hij niet terug. Die staat nu op het dashboard van de auto van de nachtwaker.
----------------------------------------------------------------------------------------