Muziek
“Doe je wollen sokjes aan Marjolijne” is een eerbetoon aan de liefde, terwijl ze altijd gedacht heeft dat het een kinderliedje was.
Ze is met haar vriendin naar de musical over het leven van Annie M.G. Schmidt geweest en heeft zo een sprong in het verleden gemaakt.
De voorpremière was in de schouwburg van Hoorn, gereserveerde stoelen midden in de zaal met goed uitzicht op het podium, zorgde voor een mooie theateravond.
Onvergetelijke liedjes als “Beertje Pippeloentje” en “Dikkertje Dap”.
De oude cd van "VOF de Kunst" ligt nog ergens bij haar thuis op zolder, honderden keren afgespeeld en meegezongen door haar toen nog jonge kinderen.
“Ik zou je het liefste in een doosje willen doen”, deed haar denken aan de Amerikaans-Nederlandse stem van Donald Jones en de vele vertolkingen van haar moeder.
“Margootje” gezongen door Wim Sonneveld, “met een rood Peugeootje, uit Madurodam” en dus ook “Marjolijne”.
“….Kom langs de zoldertrap zo zachtjes als je kan.
Waarom denk je dat de maan daar staat te schijnen.
Marjolijne, ik wordt er zo weemoedig van….”.
Ze heeft dit laatste liedje geruime tijd te pas en te onpas gezongen.
Thuis werden ze er gek van, haar (theater)vriendin moest er om lachen toen ze elkaar tijdens een lunchafspraak zagen en ze het op het terras van de eetgelegenheid neuriede en menig cliënt op haar werk zong het blij verrast mee.
Ze houdt van theatervoorstellingen met een pauze, dat geeft haar een gevoel van rust, écht een avond uit, gezelligheid en “waar” voor het geld.
Ze wil niet het idee hebben dat het achter elkaar afgeraffeld wordt, ze nadien met veel geschuifel de uitgang van de theaterzaal bereikt terwijl de hoofdrolspelers al een uitrijkaart voor de parkeergarage op zak hebben.
Zo’n pauze betekend wel dat ze meerdere keren de keus moet maken hoe ze de overige theaterbezoekers passeert om weer op haar plekje in het midden van de rij te komen.
Volgens de etiquette moet dit zijwaarts met het gezicht naar de rij toe onder het mompelen van excuses en wordt er geen verschil gemaakt tussen mannen en vrouwen.
Jammer... soms wil ze gewoon heel graag iemand de rug toekeren, die bierbuik uit de weg gaan, de knoflook lucht mijden, andermans tenen ontwijken en haar borsten niet tegen de armen van menig onbekende stoten, maar ja… billen op kruis hoogte zijn ook delicaat.
In de zelfde week van het theaterbezoek werd ze door haar fotografie-vriendin uitgenodigd om tijdens een repetitie van Ten Sharps zanger, Marcel Kapteijn en zijn band te fotograferen.
In een huis in het oude centrum van haar woonplaats drukten ze op de bel, terwijl ze beide nerveus, glurend door de gordijnen het trio zagen zitten.
Een stevige handdruk geeft haar altijd zekerheid en rust, maar leidde in dit geval tot pijnklachten bij de zanger van de hit “You” uit de jaren “90.
Het brak wel het ijs en droeg bij aan een bijzondere kennismaking.
De artrose belemmerde hem dan misschien bij het handen schudden, maar zeker niet bij het musiceren.
De sfeervol ingerichte kamer met velours gordijnen, overal talloze muziekinstrumenten, nautische attributen aan de muur , rekken vol cd’s , sfeervolle schemerlampen, computers, een Perzisch tapijt op de vloer, een goed gevulde koelkast en de drie repeterende bandleden, was gedurende ruim twee uur haar fotografie domein.
Wat een ontzettend leuke en leerzame ervaring.
Wat een geweldige muzikanten, wat een passie en wat een mooie muziek.
Ze heeft en aantal goed gelukte foto’s die het daglicht zeker kunnen verdragen en waar ze best trots op is.
Dank jullie wel Marcel Kapteijn & the Raindogs!
“Doe je wollen sokjes aan Marjolijne” is een eerbetoon aan de liefde, terwijl ze altijd gedacht heeft dat het een kinderliedje was.
Ze is met haar vriendin naar de musical over het leven van Annie M.G. Schmidt geweest en heeft zo een sprong in het verleden gemaakt.
De voorpremière was in de schouwburg van Hoorn, gereserveerde stoelen midden in de zaal met goed uitzicht op het podium, zorgde voor een mooie theateravond.
Onvergetelijke liedjes als “Beertje Pippeloentje” en “Dikkertje Dap”.
De oude cd van "VOF de Kunst" ligt nog ergens bij haar thuis op zolder, honderden keren afgespeeld en meegezongen door haar toen nog jonge kinderen.
“Ik zou je het liefste in een doosje willen doen”, deed haar denken aan de Amerikaans-Nederlandse stem van Donald Jones en de vele vertolkingen van haar moeder.
“Margootje” gezongen door Wim Sonneveld, “met een rood Peugeootje, uit Madurodam” en dus ook “Marjolijne”.
“….Kom langs de zoldertrap zo zachtjes als je kan.
Waarom denk je dat de maan daar staat te schijnen.
Marjolijne, ik wordt er zo weemoedig van….”.
Ze heeft dit laatste liedje geruime tijd te pas en te onpas gezongen.
Thuis werden ze er gek van, haar (theater)vriendin moest er om lachen toen ze elkaar tijdens een lunchafspraak zagen en ze het op het terras van de eetgelegenheid neuriede en menig cliënt op haar werk zong het blij verrast mee.
Ze houdt van theatervoorstellingen met een pauze, dat geeft haar een gevoel van rust, écht een avond uit, gezelligheid en “waar” voor het geld.
Ze wil niet het idee hebben dat het achter elkaar afgeraffeld wordt, ze nadien met veel geschuifel de uitgang van de theaterzaal bereikt terwijl de hoofdrolspelers al een uitrijkaart voor de parkeergarage op zak hebben.
Zo’n pauze betekend wel dat ze meerdere keren de keus moet maken hoe ze de overige theaterbezoekers passeert om weer op haar plekje in het midden van de rij te komen.
Volgens de etiquette moet dit zijwaarts met het gezicht naar de rij toe onder het mompelen van excuses en wordt er geen verschil gemaakt tussen mannen en vrouwen.
Jammer... soms wil ze gewoon heel graag iemand de rug toekeren, die bierbuik uit de weg gaan, de knoflook lucht mijden, andermans tenen ontwijken en haar borsten niet tegen de armen van menig onbekende stoten, maar ja… billen op kruis hoogte zijn ook delicaat.
In de zelfde week van het theaterbezoek werd ze door haar fotografie-vriendin uitgenodigd om tijdens een repetitie van Ten Sharps zanger, Marcel Kapteijn en zijn band te fotograferen.
In een huis in het oude centrum van haar woonplaats drukten ze op de bel, terwijl ze beide nerveus, glurend door de gordijnen het trio zagen zitten.
Een stevige handdruk geeft haar altijd zekerheid en rust, maar leidde in dit geval tot pijnklachten bij de zanger van de hit “You” uit de jaren “90.
Het brak wel het ijs en droeg bij aan een bijzondere kennismaking.
De artrose belemmerde hem dan misschien bij het handen schudden, maar zeker niet bij het musiceren.
De sfeervol ingerichte kamer met velours gordijnen, overal talloze muziekinstrumenten, nautische attributen aan de muur , rekken vol cd’s , sfeervolle schemerlampen, computers, een Perzisch tapijt op de vloer, een goed gevulde koelkast en de drie repeterende bandleden, was gedurende ruim twee uur haar fotografie domein.
Wat een ontzettend leuke en leerzame ervaring.
Wat een geweldige muzikanten, wat een passie en wat een mooie muziek.
Ze heeft en aantal goed gelukte foto’s die het daglicht zeker kunnen verdragen en waar ze best trots op is.
Dank jullie wel Marcel Kapteijn & the Raindogs!