De boekjes zijn binnen....en al weer bijna verkocht.
Nieuwe bestelling gedaan....dus reserveren kan 11.00 a 12.00 Euro is de kostprijs....... alles wat je meer betaald doneer ik aan Alzheimer Nederland. (Donatie zal ik openbaar maken op fb) Het heeft even geduurd.....maar ik heb, om mee te beginnen, 20 exemplaren van mijn eerste boek besteld.
Te koop voor de kostprijs van 11 euro. Alle extra euro's boven de kostprijs worden gedoneerd. Genuahaven Deze week geen bibliotheek bezoek, ondanks dat we dat wel afgesproken hadden. Er is namelijk vrij plotseling een plek voor je vrij gekomen in een kleinschalig wonen groep.. Dat zette de gehele agenda en alle afspraken op z’n kop. Hoe erg het ook is om je “thuis” te moeten verlaten, gescheiden te moeten leven en heel veel achter te moeten laten, toch is het voor zowel jou als M. de beste optie. Natuurlijk heeft M. op dit moment (gelukkig) verlof van haar werk, maar ook voor haar wordt het te zwaar om alles te geven waar jij behoefte aan hebt. Begeleiding, rust, veiligheid, ondersteuning en 24-uur zorg per dag. Die klote ziekte zorgt ervoor dat je je zelf niet meer bent, je trager wordt, de juiste woorden niet meer vindt en je zelf niet meer goed kan verzorgen. Je oogopslag anders wordt, er altijd maar die drang tot controleren is en je herinneringen vervagen. “Vergeten is normaliter makkelijker gezegd dan gedaan, totdat Alzheimer je pad kruist.” Het moment zat er aan te komen, jullie hebben er dan ook samen veel over gesproken, maar het is en blijft een zeer ingrijpende gebeurtenis, waar veel emoties bij los komen. Je weet het, je beaamt het, maar zowel jij als M. hebben er heel veel verdriet van. Ik ben afgelopen dinsdag met jullie mee geweest om naar je kamer te kijken en kennis te maken met de overige bewoners en het personeel. Wat een hartelijk ontvangst kregen we. Rustig zittend met een kopje koffie proefden we de sfeer in de huiskamer, bezichtigden we je appartement en waren we die al grotendeels aan het inrichten. “Het is een huis, schoon en rustig. Ik kan hier wel aarden”, was je reactie. Gelukkig… Jouw uitspraak was op dat moment een pak van ons hart. De volgende dag zijn we met z’n drieën naar Ikea gegaan. Je hebt een bank, een kledingkast, een tv kast en 2 kleine kubuskastjes uitgezocht. Heel fijn dat je zo duidelijk aan gaf wat je wel en niet mooi vond en wat een prachtige spullen heb je uitgezocht. Veel hebben we in de auto geladen en de rest wordt van de week bezorgd. Je was bekaf na dit Ikea-uitje, zo erg dat we bang waren voor een onrustige nacht, maar zover is het niet gekomen. Ik vond het ontroerend om te zien hoe je daar vermoeid op een stoel zat, een pluche hond op je schoot (dezelfde als L. heeft), omdat ik daar op onverklaarbare wijze al een half uur mee onder mijn arm liep en hem jou, bij ontdekking, toegeworpen had. “Natuurlijk hou ik hem vast , El”. Iedereen heeft voor jouw verhuizing hulp aangeboden. R. is al flink bezig geweest met kasten in elkaar zetten en C., Ki. en P. komen de komende dagen helpen. Mirjam heeft veel belangstellende telefoontjes en appjes ontvangen. Boeketten bloemen van D. en C. en van A. en Ca. en de kinderen zijn bezorgd en K. en C. willen graag voor jullie de spullen heen en weer rijden. Zaterdag ga je verhuizen. Exact een jaar na ons eerste bibliotheek bezoek! Ik wens je rust, ik wens dat je nog heel lang kan genieten van de kleine dingen, ik wens dat ik nog heel veel boeken met je kan lezen, ik wens dat we nog heel veel herinneringen op zullen halen en ik beloof dat ik met regelmaat een haring voor je mee zal nemen. (Oke…ik beloof dat ik met regelmaat twee haringen voor je mee zal nemen) In the autumn of my life De afgelopen twee weken zijn reuze zwaar geweest. Er heeft een aanpassing in je medicatie plaats gevonden, omdat je erg veel last van sufheid en van paniek/angstaanvallen hebt gehad. Men denkt dat het komt door de Lorazepam, maar ook je andere medicatie lijkt in de huidige dosering niet geheel te voldoen. Je hebt samen met M. en het personeel van “Het Ontmoetingscentrum” besloten daar niet meer heen te gaan, omdat dat te veel prikkels zou veroorzaken, daarvoor in de plaats krijg je gedurende een flink aantal uren van de week individuele begeleiding. Je vertelde dat je met je begeleidster boodschappen hebt gedaan, aan de wandel bent geweest en soep hebt gekookt. M. blij toen ze, bij thuiskomst de heerlijke geuren rook. Je hebt ook Monty Python’s film “Life of Brian” met een van de begeleidsters gekeken. Een jonge vrouw, die niet wist wat haar overkwam door dit kolderieke verhaal en jij zat aan het eind van de film met “ huppelende hersenen”, zoals je zei. Te lang, te druk, te veel wisselende beelden. Je wilde vandaag liever niet fietsen naar de bieb, je voelde je niet zeker genoeg en hebt het gevoel dat je al fietsend je balans kwijt raakt. Lopen dus….. Ruim 3 km. heen en 3 km. terug, een mooie tippel op en koude, maar verder redelijk zonnige dag. We schopten onderweg wat herfst bladeren voor ons uit en dat ontlokte bij jou de woorden: “In the autumn of my life”. Of je daar nou de song, je middelbare leeftijd of je voortschrijdende ziekte mee bedoelde werd me niet helemaal duidelijk, maar het leek me een pakkende titel voor dit verhaal . Je vertelde over de Purmerenders die je de afgelopen tijd ontmoet hebt: de weduwe van 96 jaar die over de dijk in rap tempo met haar rollator liep en waar je natuurlijk een gesprekje mee aanknoopte, onze bejaarde stadsgenoten die volgens jou overdreven aandacht hechten aan de etiquette. Over de motor van P., je nieuwe schoenen, je kleding, over je leven zoals je dat nu leidt, de controle over je handelen wat je vaak genoeg mist en over een snellere en kortere route naar de bieb die we zouden kunnen nemen. Een gesprek met de oudere dame over de goed gedijende tropische planten die we her en der in de voortuinen zagen en haar beroep als 14-jarige coupeuse bij C&A . In de bibliotheek was het druk. Vanwege het feit dat de servicebalie verplaatst zal gaan worden waren er veel lege stellingen en stonden er her en der volgepakte dozen met boeken. Het was woensdag middag dus er was geen gebrek aan luidruchtig rond rennend kroost en boven de bieb worden appartementen gerealiseerd, waardoor het getimmer en gehak niet van de lucht was. Geluiden, ook al is het voor mij een achtergrond geruis, komt bij jou keihard binnen, het geroezemoes van heen en weer lopende mensen en de beelden in een boek dat we inkijken zorgen ervoor dat je afgeleid raakt, de lijn in je verhaal kwijtraakt, de juiste woorden niet kan vinden of juist woorden toevoegt die niet binnen het verhaal passen. Angst overviel je bijna, hoewel dat uiterlijk niet aan je te zien was, maar gelukkig was het drinken van de cappuccino en het eten van je broodjes genoeg om bij jou de rust terug te laten keren. “Vuurtorens in Nederland” van Koen van Driesche was een mooie afleiding. Een boek met heel veel details over de meeste (soms verdwenen) vuurtorens en lichtschepen langs de Nederlandse kust en het IJsselmeer. De vele wetenswaardigheden, mooie foto’s uit het boek en jou uitleg over het navigeren op zee met behulp van deze vuurtorens, maakten het reuze interessant. En natuurlijk kwam Neerlands Hoop er aan te pas: Bran-hier-is… Bran-da-ris. Ik herinnerde mij die grap nog…de Brandaris op Terschelling, een mooie en tevens ook de oudste vuurtoren van Nederland. Je vertelde dat je in je jeugd met de buren uit de Marnixstraat op zeilvakantie bent geweest. Heen en terug naar Saint-Malo in Bretagne Frankrijk, met lastige tussenstops, omdat de buurvrouw vreselijk zeeziek was. Voor jou in ieder geval een mooie tijd om op terug te kijken. We gingen terug naar huis, lopend in het namiddag zonnetje en zoals later bleek , je pet vergeten mee te nemen. Zullen we volgende week woensdag weer naar de bieb gaan Charles? |
Auteur:
|