Klasse 1
Voorafgaand aan de jaarlijkse Amsterdam Light wandeling dineert zij steevast met haar wandelvrienden bij het “Grand Café Restaurant Eerste klas” in het Centraal Station.
Zij weet dat de architect Pierre Cuypers is, dat het station vroeger in de Amsterdamse volksmond de “kathedraal” werd genoemd, dat er reusachtige boogvensters zijn en de decoraties en de beeldhouwwerken bol staan van symbolische voorstellingen.
Ze beseft dat het restaurant op perron 2 naast de koninklijke wachtruimte gelegen is waarvan ze de entree, dit jaar voor het eerst, badend in het licht heeft kunnen bezichtigen.
Door de glazen puien die begin 2018 geplaatst zijn zag ze de marmeren statige trappen met daarop de lopers en roeden die leiden naar de glas-in-looddeuren van de salonruimte, de gigantische kroonluchter en de beschilderde gewelven.
Het restaurant heeft bijna net zoveel allure met zijn immens hoge plafonds, houten lambriseringen en overweldigende muurschilderingen.
En…waar niet op Wikipedia of op de website van het etablissement over gerept wordt zijn de Delfts blauwe toiletpotten en Elvis.
Elvis is de witte Kaketoe die al jaren (of zal ie na het loodje gelegd te hebben onopvallend vervangen zijn?) op de toog zijn plekje heeft.
Daar slijt hij, af en toe krijsend, maar meestal berustend de veren poetsend of de zaak rondkijkend zijn dagen.
Terwijl ze wachtte op het voorgerecht, sloot ze even haar ogen en probeerde ze zich af te zonderen van de buitenwereld.
Het is dan, in deze omgeving, niet moeilijk om tachtig jaar terug in de tijd te gaan en te zien wat de blauw omrande ogen van de stokoude(?) kaketoe gezien moeten hebben.
Onder het geluid van arriverende en vertrekkende stoomtreinen haastten reizigers zeulend met hun valies en koffers, toen nog zonder wieltjes, zich naar hun volgende bestemming, renden de trappen af, of openden de deuren van de wachtruimte klasse 1.
Dames met extravagante hoeden of volumineuze verenboa’s, hoge naaldhakken en opvallende make-up, soms gekleed in wijde broeken en overhemden of elegant en sjiek in jasjes met enorme schoudervullingen en daaronder strakke kokerrokken of asymmetrisch gedrapeerde avondjurken met zeer laag uitgesneden ruggen, snoven de geur van tabak en koffie op.
Vrijgezelle mannen in driedelig maatpak met gleufhoed of newsboy-caps, wachtend op of misschien wel smachtend naar alleenstaande vrouwen in dure bontjassen en klassieke twinsets, gelijkend op Grace Kelly of Audry Hepbrurn; de stijliconen van de vorige eeuw.
Dating, zonder E-matching voor hoger opgeleiden, ging vroeger via contactadvertenties.
Een Engelse vrouw plaatste in 1727 de allereerste annonce in de Manchester Weekly Journal, waarin ze aangaf op zoek te zijn naar een partner.
Deze manier van daten was toetertijd voor de burgemeester van Manchester reden om haar voor een maand op te laten sluiten in een krankzinnigengesticht.
Vanaf de vorige eeuw werden het de contactadvertenties en ontmoetingen waarbij vooral afkortingen, corsages, bloemen en gekleurde pochetten een rol speelden.
aantr. j. mn ac. nr.nd. 020 1k. 40+ hv cult. flm. zkt fo. j. sl.bl. vr. 40-, >1,75 zk . vlr. bmfoeron ----burvdbl
Wat zoveel betekent als:
Aantrekkelijke jonge man academisch geschoold niet rokend en niet drinkend, wonend te Amsterdam met 1 kind, ouder dan 40 jaar houdt van cultuur en film zoekt financieel onafhankelijke, jonger dan 40-jarige vrouw. Voorkeur voor slank, blond en groter dan 1.75, zonder kinderen, voor een latrelatie. Brief met foto op erewoord retour onder nummer ---- bureau van dit blad.
Nadat ze flink gegoogeld heeft gelooft ze dat zo’n oproep er in de hedendaagse straattaal ongeveer zo uit zou kunnen zien:
Yo! Ik ben de scherpe mooiboyy Remi, zonder krasbal, maar met een Bibi Binzi uit Tripple X. Ik houd van smoken, tappen en skaveren, ga graag naar de kino en luister veel pokoe . Ik ben leip van vette patta’s en plangas. Ik wil een strakke chick met airbags, een eigen osso en doekoe om te chillen en te choppen.
Toch?
Voorafgaand aan de jaarlijkse Amsterdam Light wandeling dineert zij steevast met haar wandelvrienden bij het “Grand Café Restaurant Eerste klas” in het Centraal Station.
Zij weet dat de architect Pierre Cuypers is, dat het station vroeger in de Amsterdamse volksmond de “kathedraal” werd genoemd, dat er reusachtige boogvensters zijn en de decoraties en de beeldhouwwerken bol staan van symbolische voorstellingen.
Ze beseft dat het restaurant op perron 2 naast de koninklijke wachtruimte gelegen is waarvan ze de entree, dit jaar voor het eerst, badend in het licht heeft kunnen bezichtigen.
Door de glazen puien die begin 2018 geplaatst zijn zag ze de marmeren statige trappen met daarop de lopers en roeden die leiden naar de glas-in-looddeuren van de salonruimte, de gigantische kroonluchter en de beschilderde gewelven.
Het restaurant heeft bijna net zoveel allure met zijn immens hoge plafonds, houten lambriseringen en overweldigende muurschilderingen.
En…waar niet op Wikipedia of op de website van het etablissement over gerept wordt zijn de Delfts blauwe toiletpotten en Elvis.
Elvis is de witte Kaketoe die al jaren (of zal ie na het loodje gelegd te hebben onopvallend vervangen zijn?) op de toog zijn plekje heeft.
Daar slijt hij, af en toe krijsend, maar meestal berustend de veren poetsend of de zaak rondkijkend zijn dagen.
Terwijl ze wachtte op het voorgerecht, sloot ze even haar ogen en probeerde ze zich af te zonderen van de buitenwereld.
Het is dan, in deze omgeving, niet moeilijk om tachtig jaar terug in de tijd te gaan en te zien wat de blauw omrande ogen van de stokoude(?) kaketoe gezien moeten hebben.
Onder het geluid van arriverende en vertrekkende stoomtreinen haastten reizigers zeulend met hun valies en koffers, toen nog zonder wieltjes, zich naar hun volgende bestemming, renden de trappen af, of openden de deuren van de wachtruimte klasse 1.
Dames met extravagante hoeden of volumineuze verenboa’s, hoge naaldhakken en opvallende make-up, soms gekleed in wijde broeken en overhemden of elegant en sjiek in jasjes met enorme schoudervullingen en daaronder strakke kokerrokken of asymmetrisch gedrapeerde avondjurken met zeer laag uitgesneden ruggen, snoven de geur van tabak en koffie op.
Vrijgezelle mannen in driedelig maatpak met gleufhoed of newsboy-caps, wachtend op of misschien wel smachtend naar alleenstaande vrouwen in dure bontjassen en klassieke twinsets, gelijkend op Grace Kelly of Audry Hepbrurn; de stijliconen van de vorige eeuw.
Dating, zonder E-matching voor hoger opgeleiden, ging vroeger via contactadvertenties.
Een Engelse vrouw plaatste in 1727 de allereerste annonce in de Manchester Weekly Journal, waarin ze aangaf op zoek te zijn naar een partner.
Deze manier van daten was toetertijd voor de burgemeester van Manchester reden om haar voor een maand op te laten sluiten in een krankzinnigengesticht.
Vanaf de vorige eeuw werden het de contactadvertenties en ontmoetingen waarbij vooral afkortingen, corsages, bloemen en gekleurde pochetten een rol speelden.
aantr. j. mn ac. nr.nd. 020 1k. 40+ hv cult. flm. zkt fo. j. sl.bl. vr. 40-, >1,75 zk . vlr. bmfoeron ----burvdbl
Wat zoveel betekent als:
Aantrekkelijke jonge man academisch geschoold niet rokend en niet drinkend, wonend te Amsterdam met 1 kind, ouder dan 40 jaar houdt van cultuur en film zoekt financieel onafhankelijke, jonger dan 40-jarige vrouw. Voorkeur voor slank, blond en groter dan 1.75, zonder kinderen, voor een latrelatie. Brief met foto op erewoord retour onder nummer ---- bureau van dit blad.
Nadat ze flink gegoogeld heeft gelooft ze dat zo’n oproep er in de hedendaagse straattaal ongeveer zo uit zou kunnen zien:
Yo! Ik ben de scherpe mooiboyy Remi, zonder krasbal, maar met een Bibi Binzi uit Tripple X. Ik houd van smoken, tappen en skaveren, ga graag naar de kino en luister veel pokoe . Ik ben leip van vette patta’s en plangas. Ik wil een strakke chick met airbags, een eigen osso en doekoe om te chillen en te choppen.
Toch?