Een brok in de keel
Het was zo´n week; zo´n `brok in de keel week´ en hoe ouder ze wordt hoe vaker haar dit lijkt te overkomen.
De meeste momenten zal ze je besparen, maar een enkele wil ze toch wel graag met je delen.
Ze heeft al eens eerder over haar relatie tot zwembaden en zwemmen geschreven en in dat verhaaltje eindigde ze met het dilemma: voelt ze zich binnenkort weer als een vis in het water of blijft ze er voorlopig één op het droge?
https://foto-chemie.weebly.com/als-een-vis-in-het-water.html
Nou, het antwoord is inmiddels overduidelijk, want zwemmen hoeft van haar nog steeds niet.
Het water blijkt opnieuw te koud, tijdens het baantjes zwemmen lijkt de tijd nog steeds twee keer zo langzaam te gaan en dat eeuwig verdomde zelfbeeld gaat onophoudelijk met haar aan de haal.
Haar badpak wordt steeds kleiner terwijl haar zwembandjes overduidelijk groter groeien als ze te midden van mooie, slanke tieners ongemakkelijk via het trappetje zo onzichtbaar mogelijk het water in wil zijgen.
Hoe komt ze er straks zo elegant mogelijk weer uit en waar zijn al die mensen van maatje 40 of meer, met rimpels en witte buiken?
Toch is ze de afgelopen weken met regelmaat weer in het zwembad geweest.
Via een uitgestippelde corona-veilige route kon ze wekelijks weer even de chloorlucht opsnuiven, omdat ze haar kleinzoon bracht en weer ophaalde van zijn zwemles.
Vrolijk danste hij gekleed in zijn zwemkleding (lees: trainingsbroek, zwembroek T-shirt met lange mouwen en zwemschoenen) in en uit het kleedhokje, totdat hij door zijn favoriete meester werd geroepen.
Zonder tegenzin en met een uitstekend zelfbeeld (hij wel…) onderging hij gedurende een paar weken zijn lessen, totdat op een gegeven moment de uitnodiging voor het afzwemmen kwam.
Ze weet niet hoe het jullie vergaat, maar bij haar zijn dit soort momenten altijd goed voor een ‘brok in de keel’.
Dat was al zo bij haar kinderen en nu herhaalt zich dat wederom bij haar kleinkind.
In verband met corona was het afzwemmen via een live stream op YouTube te bekijken, dus zat zij gedurende drie kwartier hevig slikkend met haar neus een decimeter van haar laptopscherm verwijderd om, zo goed en zo kwaad als dat digitaal kon, hem te volgen.
Hij is natuurlijk met glans voor zijn B geslaagd.
En dan die dinsdag op haar werk, een dag waarop een filmpje onderdeel was van een sollicitatieprocedure die zij samen met haar collega’s georganiseerd had.
Ze wist dat het zou gaan gebeuren, want het overkomt haar elke keer bij het zien van die beelden.
Vier keer is het gedraaid die dag en vier keer had ze een ‘brok in de keel’, altijd vanaf dezelfde scène.
Veel van haar collega zorgprofessionals kennen het filmpje, maar voor al diegenen die ´See me´ nog nooit gezien hebben is hierbij de link.
Omdat ze het heel erg de moeite waard vindt om te delen.
Het was zo´n week; zo´n `brok in de keel week´ en hoe ouder ze wordt hoe vaker haar dit lijkt te overkomen.
De meeste momenten zal ze je besparen, maar een enkele wil ze toch wel graag met je delen.
Ze heeft al eens eerder over haar relatie tot zwembaden en zwemmen geschreven en in dat verhaaltje eindigde ze met het dilemma: voelt ze zich binnenkort weer als een vis in het water of blijft ze er voorlopig één op het droge?
https://foto-chemie.weebly.com/als-een-vis-in-het-water.html
Nou, het antwoord is inmiddels overduidelijk, want zwemmen hoeft van haar nog steeds niet.
Het water blijkt opnieuw te koud, tijdens het baantjes zwemmen lijkt de tijd nog steeds twee keer zo langzaam te gaan en dat eeuwig verdomde zelfbeeld gaat onophoudelijk met haar aan de haal.
Haar badpak wordt steeds kleiner terwijl haar zwembandjes overduidelijk groter groeien als ze te midden van mooie, slanke tieners ongemakkelijk via het trappetje zo onzichtbaar mogelijk het water in wil zijgen.
Hoe komt ze er straks zo elegant mogelijk weer uit en waar zijn al die mensen van maatje 40 of meer, met rimpels en witte buiken?
Toch is ze de afgelopen weken met regelmaat weer in het zwembad geweest.
Via een uitgestippelde corona-veilige route kon ze wekelijks weer even de chloorlucht opsnuiven, omdat ze haar kleinzoon bracht en weer ophaalde van zijn zwemles.
Vrolijk danste hij gekleed in zijn zwemkleding (lees: trainingsbroek, zwembroek T-shirt met lange mouwen en zwemschoenen) in en uit het kleedhokje, totdat hij door zijn favoriete meester werd geroepen.
Zonder tegenzin en met een uitstekend zelfbeeld (hij wel…) onderging hij gedurende een paar weken zijn lessen, totdat op een gegeven moment de uitnodiging voor het afzwemmen kwam.
Ze weet niet hoe het jullie vergaat, maar bij haar zijn dit soort momenten altijd goed voor een ‘brok in de keel’.
Dat was al zo bij haar kinderen en nu herhaalt zich dat wederom bij haar kleinkind.
In verband met corona was het afzwemmen via een live stream op YouTube te bekijken, dus zat zij gedurende drie kwartier hevig slikkend met haar neus een decimeter van haar laptopscherm verwijderd om, zo goed en zo kwaad als dat digitaal kon, hem te volgen.
Hij is natuurlijk met glans voor zijn B geslaagd.
En dan die dinsdag op haar werk, een dag waarop een filmpje onderdeel was van een sollicitatieprocedure die zij samen met haar collega’s georganiseerd had.
Ze wist dat het zou gaan gebeuren, want het overkomt haar elke keer bij het zien van die beelden.
Vier keer is het gedraaid die dag en vier keer had ze een ‘brok in de keel’, altijd vanaf dezelfde scène.
Veel van haar collega zorgprofessionals kennen het filmpje, maar voor al diegenen die ´See me´ nog nooit gezien hebben is hierbij de link.
Omdat ze het heel erg de moeite waard vindt om te delen.