"Dikke-buiken"
Op 28 januari 1992 ontmoetten ze elkaar voor het eerst.
Tien verschillende vrouwen, tien verschillende achtergronden, tien verschillende leeftijden, maar met één en dezelfde reden.
Ze waren allen in de zevende maand van hun zwangerschap.
Zo kon het gebeuren dat ze samen in een zwangerschapsgroep belanden.
Het was een koude, bewolkte dinsdagavond toen ze met elkaar kennis maakten in een klein sportlokaaltje van het gezondheidscentrum.
Een fysiotherapeute zou hen begeleiden bij het trainen van hun overbelaste buikspieren, hen de juiste ademhalingsoefeningen leren en hen voorbereiden op de bevalling.
Ze herinnert het zich nog goed: de koffie vooraf, de yoga-matjes in verschillende kleuren, de stofwolken in de hoeken van het zaaltje, het kringgesprek over het wel en wee van de ”dikke- buiken”, de puf-oefeningen op de maat van “Altijd is Kortjakje ziek” en de vader-avond.
Het was geen makkelijke periode in haar leven.
De zwangerschap kenmerkte zich vooral door angstige momenten, veel en langdurige ziekenhuisopnames, onrust en nervositeit.
Ze heeft zo haar verleden.
Zal daarom de “dikke-buikenclub” haar zo dierbaar zijn?
Wat ze zich nog vaag kan herinneren is dat op een van de laatste avonden een “dikke-buik” zittend op haar yoga-matje vertelde dat ze bevallen was en niemand dat voordien gemerkt had.
Vreemd, was dat werkelijk zo gegaan?
Was iedereen zo met zichzelf bezig??
In de maanden april en mei, zevenentwintig jaar geleden, zijn ze allemaal bevallen van een gezonde baby.
Onlangs kwam ze op haar werk een fysiotherapeute tegen die haar precies kon vertellen dat zij jaren geleden haar zwangerschapsgroep begeleid had.
Nadat ze van één van de “dikke-buiken” de eerste groepsfoto met baby's in dat zelfde sportlokaaltje, via de WhatsApp ontvangen had, zette dat haar flink aan het denken.
Waren er dan zwangerschap bijeenkomsten na de bevalling?
Natuurlijk...dat was toch gebruikelijk, het delen van bevallingservaringen, buik-, rug- en bekkenbodemspier oefeningen, de conditie weer opbouwen.
Is ze daar eigenlijk wel heen gegaan?
Natuurlijk...ze staat nota bene op de foto's.
De kraamperiode, het ontzwangeren en het zorgen voor haar zoontje hebben toentertijd zeker een gat in haar geheugen geslagen.
Ze zagen elkaar daarna jaren om de beurt bij een “dikke-buik” thuis.
Voor koffie, taart, limo en wat lekkers voor de kinderen werd gezorgd.
Een voortuin vol fietsen met kinderzitjes voor- en achterop, speelgoed overal door het huis, gelach en gehuil tijdens het enigszins gedwongen samenspelen van de kinderen en de steeds terugkerende groepsfoto.
Jaren geleden is er nog wel eens een pannenkoekmiddag en een wokavond met alle puber-kinderen georganiseerd, maar daar was al snel het animo niet meer voor.
De “dikke-buiken” denken nu alleen nog aan zichzelf!
Gezamenlijk in de avonduren bij elkaar thuis steengrillen en gourmetten en de laatste tien jaar de afspraken in de diverse restaurantjes in hun woonplaats met een enkele keer een uurtje bowlen vooraf.
De groep bestaat niet meer uit tien “dikke-buiken”, door de jaren heen hebben vier vrouwen het contact verbroken.
Wat overbleef is een harde kern die gedurende 23 jaar samen openlijk en zonder schroom op hun moederrol terugblikten.
Een “dikke-buik” beschreef onlangs dat de waarde van hun vriendschap lag in het delen van elkaars lief en leed.
En ja, zo is het!!
Voor hen allen zijn de emoties en de gevoelens van plezier, geluk, voldoening en tevredenheid, maar ook van verdriet, pijn en angst niet vreemd.
Het leven eiste zo zijn tol en mede daardoor zijn zij geworden tot een groep energieke, eigentijdse vrouwen, loyaal en trouw aan elkaar, die vier keer per jaar starten daar waar ze de vorige keer geëindigd waren.
Wat heerlijk om een “dikke-buik” te zijn!!!