Laag is vaag
De workshop was al weken geleden gepland en betaald:
natuurfotografie in de tuinen van Paleis Soestdijk, samen met haar “foto-maatje”.
Het was niet de eerste keer dat ze samen op pad gingen, eerder hadden ze al een workshop avondfotografie tijdens het Amsterdam Light Festival gedaan.
Het is toen zo goed bevallen, dat ze niet lang na hoefde te denken om deze keer, weer bij dezelfde fotograaf, “in de leer” te gaan.
Daar kwam bij dat ze nog nooit naar Paleis Soestdijk was geweest, twee vliegen in één klap.
Het is de locatie waar Juliana en Bernard vanaf 1937 tot hun overlijden woonden.
In het tuinencomplex liggen hun honden begraven en zijn er speelhuizen voor de prinsessen ter grote van een behoorlijke eengezinswoning gebouwd.
Er staan exotische monumentale bomen, meegenomen tijdens hun verre reizen en er staat een watertoren uit 1680 die alle fonteinen in de tuinen van water voorziet.
Verder staat de tuin vol met beelden en vindt men er een ijskelder.
Het Paleis is sinds de jaren'70 eigendom van de Staat der Nederlanden en de Rijksgebouwendienst heeft op dit moment het dagelijks beheer, totdat er een nieuwe gebruiker is gevonden.
Ze denkt dat het Paleis te koop is voor pakweg een paar Euro, maar zullen de totale renovatie- en restauratie kosten zo rond de 100 miljoen liggen.
Is de interesse nog steeds gewekt??
Ze hadden er zin in, op de vroege zaterdagochtend van 18 april.
De zon scheen, het zou een prachtige voorjaarsdag worden.
Tas met fotocamera, geleende macro-lens van haar collega, jasje, vestje en een pak Sultana's gepakt.
Op tijd weg, voor het geval ze geheel tegen de verwachting in toch een verkeerde afslag zouden pakken, en ja hoor...het is de toeristische route geworden, waar ze beide eigenlijk helemaal geen spijt van hadden.
Gelijk met de vele deelnemers en bezoekers van het Nederlands Kampioenschap Jachtpaarden, wat tegelijkertijd plaats vond achter in het bos van Paleis Soestdijk, draaiden ze de parkeerplaats op.
Als kuddedieren achter de geruite broeken met rijlaarzen aan om zich na verloop van tijd te realiseren dat zij toch echt de verkeerde kant op liepen.
Enigszins nerveus kwebbelend over de grote van de groep en de mogelijke vriendelijkheid, kennis en apparatuur van de overige deelnemers, kwamen ze bij de juiste ingang aan waar ze een rokende Jorrit, hun fotograaf van die dag tegen het lijf liepen.
“Ja zeker, meestal herken ik de gezichten van mijn cursisten wel”, maar zij hadden toch blijkbaar weinig indruk gemaakt afgelopen december in Amsterdam tijdens het Light Festival.
Geen herkenning, maar wel een hartelijk welkom.
Wandelend naar de Oranjerie, heden ten dagen een horecavoorziening, kregen ze al een aardige indruk van wat er allemaal te fotograferen zou zijn.
Vooral de bloeiende magnoliabomen en de vele narcissen en blauwe druifjes vielen op.
Cappuccino op het terras en wachten op de overige twee deelnemende dames, waarvan één met spierwitte lange broek, om daarna een theoretische uitleg over de camera te krijgen.
Met een luidde, duidelijk bariton stem, waar de overige terrasgangers ook hun voordeel mee konden doen doseerde Jorrit over diafragma's, sluitertijden, witbalans, iso-waarden en composities.
Macrofotografie , dat was wat ze wilde oefenen.
Laag is vaag, werd haar motto van de dag.
Voor de geïnteresseerde lezer: hoe lager het diafragma getal hoe vager de achtergrond en juist die onscherpe achtergrond is bij het close-up fotograferen van bloemknoppen en ontspruitende bladeren zo mooi.
Op pad, meer kruipend dan lopend, heel even denkend aan de witte broek van haar medecursist verplaatste ze zich over koninklijke grond.
Plat op de buik en op het gras werden de madeliefjes, narcissen en de grassprietjes van alle kanten gefotografeerd.
Elke keer kwam daar weer die bewaker op die oude fiets langs, om nu toch voor de laatste keer te melden dat ze niet op het gras mocht.
Enthousiasme zorgde bij haar voor vergeetachtigheid, maar geestdrift werd door deze meneer niet gewaardeerd, zelfs een grappige opmerking over de staat van zijn koninklijk fiets kon hem niet vermurwen.
Met een overdreven plichtgetrouwheid achtervolgde hij haar, waarbij ze vermoedde dat de beloning na elke berisping wel vorstelijk moest zijn.
Weg van het gras volgden de groep langzaam de paden van de prachtige tuin, om na een fotootje of 300 weer uit te komen bij de Oranjerie.
Tevens het einde van een zeer geslaagde workshop.
Ze lunchten nog op het zonnige terras, bespraken de ervaringen en reden daarna tevreden naar huis.
De “foto-maatjes” beloofden elkaar weer snel op stap te gaan, namen afscheid met een kus, maar niet voordat ze elkaar lachend toeriepen: "laag is vaag!"
Inmiddels hebben ze beide de foto's uitgezocht en de allermooiste op hun website geplaatst.
Neem vooral een kijkje....... een groter plezier kun je ze niet doen.
De workshop was al weken geleden gepland en betaald:
natuurfotografie in de tuinen van Paleis Soestdijk, samen met haar “foto-maatje”.
Het was niet de eerste keer dat ze samen op pad gingen, eerder hadden ze al een workshop avondfotografie tijdens het Amsterdam Light Festival gedaan.
Het is toen zo goed bevallen, dat ze niet lang na hoefde te denken om deze keer, weer bij dezelfde fotograaf, “in de leer” te gaan.
Daar kwam bij dat ze nog nooit naar Paleis Soestdijk was geweest, twee vliegen in één klap.
Het is de locatie waar Juliana en Bernard vanaf 1937 tot hun overlijden woonden.
In het tuinencomplex liggen hun honden begraven en zijn er speelhuizen voor de prinsessen ter grote van een behoorlijke eengezinswoning gebouwd.
Er staan exotische monumentale bomen, meegenomen tijdens hun verre reizen en er staat een watertoren uit 1680 die alle fonteinen in de tuinen van water voorziet.
Verder staat de tuin vol met beelden en vindt men er een ijskelder.
Het Paleis is sinds de jaren'70 eigendom van de Staat der Nederlanden en de Rijksgebouwendienst heeft op dit moment het dagelijks beheer, totdat er een nieuwe gebruiker is gevonden.
Ze denkt dat het Paleis te koop is voor pakweg een paar Euro, maar zullen de totale renovatie- en restauratie kosten zo rond de 100 miljoen liggen.
Is de interesse nog steeds gewekt??
Ze hadden er zin in, op de vroege zaterdagochtend van 18 april.
De zon scheen, het zou een prachtige voorjaarsdag worden.
Tas met fotocamera, geleende macro-lens van haar collega, jasje, vestje en een pak Sultana's gepakt.
Op tijd weg, voor het geval ze geheel tegen de verwachting in toch een verkeerde afslag zouden pakken, en ja hoor...het is de toeristische route geworden, waar ze beide eigenlijk helemaal geen spijt van hadden.
Gelijk met de vele deelnemers en bezoekers van het Nederlands Kampioenschap Jachtpaarden, wat tegelijkertijd plaats vond achter in het bos van Paleis Soestdijk, draaiden ze de parkeerplaats op.
Als kuddedieren achter de geruite broeken met rijlaarzen aan om zich na verloop van tijd te realiseren dat zij toch echt de verkeerde kant op liepen.
Enigszins nerveus kwebbelend over de grote van de groep en de mogelijke vriendelijkheid, kennis en apparatuur van de overige deelnemers, kwamen ze bij de juiste ingang aan waar ze een rokende Jorrit, hun fotograaf van die dag tegen het lijf liepen.
“Ja zeker, meestal herken ik de gezichten van mijn cursisten wel”, maar zij hadden toch blijkbaar weinig indruk gemaakt afgelopen december in Amsterdam tijdens het Light Festival.
Geen herkenning, maar wel een hartelijk welkom.
Wandelend naar de Oranjerie, heden ten dagen een horecavoorziening, kregen ze al een aardige indruk van wat er allemaal te fotograferen zou zijn.
Vooral de bloeiende magnoliabomen en de vele narcissen en blauwe druifjes vielen op.
Cappuccino op het terras en wachten op de overige twee deelnemende dames, waarvan één met spierwitte lange broek, om daarna een theoretische uitleg over de camera te krijgen.
Met een luidde, duidelijk bariton stem, waar de overige terrasgangers ook hun voordeel mee konden doen doseerde Jorrit over diafragma's, sluitertijden, witbalans, iso-waarden en composities.
Macrofotografie , dat was wat ze wilde oefenen.
Laag is vaag, werd haar motto van de dag.
Voor de geïnteresseerde lezer: hoe lager het diafragma getal hoe vager de achtergrond en juist die onscherpe achtergrond is bij het close-up fotograferen van bloemknoppen en ontspruitende bladeren zo mooi.
Op pad, meer kruipend dan lopend, heel even denkend aan de witte broek van haar medecursist verplaatste ze zich over koninklijke grond.
Plat op de buik en op het gras werden de madeliefjes, narcissen en de grassprietjes van alle kanten gefotografeerd.
Elke keer kwam daar weer die bewaker op die oude fiets langs, om nu toch voor de laatste keer te melden dat ze niet op het gras mocht.
Enthousiasme zorgde bij haar voor vergeetachtigheid, maar geestdrift werd door deze meneer niet gewaardeerd, zelfs een grappige opmerking over de staat van zijn koninklijk fiets kon hem niet vermurwen.
Met een overdreven plichtgetrouwheid achtervolgde hij haar, waarbij ze vermoedde dat de beloning na elke berisping wel vorstelijk moest zijn.
Weg van het gras volgden de groep langzaam de paden van de prachtige tuin, om na een fotootje of 300 weer uit te komen bij de Oranjerie.
Tevens het einde van een zeer geslaagde workshop.
Ze lunchten nog op het zonnige terras, bespraken de ervaringen en reden daarna tevreden naar huis.
De “foto-maatjes” beloofden elkaar weer snel op stap te gaan, namen afscheid met een kus, maar niet voordat ze elkaar lachend toeriepen: "laag is vaag!"
Inmiddels hebben ze beide de foto's uitgezocht en de allermooiste op hun website geplaatst.
Neem vooral een kijkje....... een groter plezier kun je ze niet doen.