Skipjack’s
Ze weet af en toe niet waar ze over zal schrijven, waar haalt ze in vredesnaam haar onderwerp voor een nieuwe blog vandaan?
Hoe krijgt ze dit verhaal weer rond, waar zit de ´kop´ en de ´staart´?
Natuurlijk kan ze putten uit de alledaagse dingen die ze meemaakt, de uitjes met familie en vrienden, de belevenissen met haar kleinkinderen, haar werk of de actualiteit.
Maar op dit moment…wat is nu de moeite van het schrijven waard?
Over de stemwijzer die ze net heeft ingevuld, omdat de verkiezingen over een kleine maand voor de deur staan?
Zeker weten van niet: de stellingen die ze voorgeschoteld kreeg vond ze heel ‘zwart-wit’, over bepaalde zaken heeft ze nog geen standpunt ingenomen, van sommige opvattingen heeft ze onvoldoende kennis en van de uiteindelijke uitslag schrok ze zich rot.
‘No way’, dat ze op die partij gaat stemmen.
Zal ze schrijven over het moment dat haar zoon vertelde dat ze een enorme scheur bij de kontzak in haar jeans had, terwijl ze de gehele ochtend door een druk museum in Amsterdam had rondgelopen?
Nee, daar hoeft ze geen woorden aan vuil te maken, er lopen tenslotte honderden mensen met gescheurde spijkerbroeken rond.
Over haar bespaartips nu de winter voor de deur staat, of over het kledingmerk Hugo Boss dat in de Tweede Wereldoorlog de uniformen voor de SS, SA, Wehrmacht en de Hitlerjugend vervaardigde?
Of hoe ze nadenkt over een verdienmodel voor haar blog? (grapje😊)
Uiteindelijk stuitte ze op het boek: ‘333 Dingen om over te schrijven’, waarin ze een opgave las om te schrijven over (de biografie van een) tonijn die in een blikje geëindigd is.
Nou…daar gaat ze dan. (Bron: CIWF)
Van de vele verschillende tonijnsoorten is de Skipjack de populairste tonijn in Nederland, het is een supersnelle zwemmer die de zestig kilometer per uur met gemak haalt, zich snel voortplant en voornamelijk leeft rond de evenaar in de Atlantische-, Stille- en Indische oceaan.
Het is de kleinste onder de tonijnen met een lengte van pakweg tachtig centimeter en een gewicht van rond de twaalf kilo.
Een tonijn is een echt roofdier die in grote scholen jaagt en daarbij gigantische afstanden aflegt.
Ze zijn altijd in beweging , omdat ze geen zwemblaas hebben en dus bij stilstand zouden zinken.
Bij het vangen van de vissen is er veel dierenleed, daar er vaak gebruik wordt gemaakt van twee kilometer lange ringnetten die in een cirkel rond een school tonijnen wordt geplaatst, waarna de onderkant gesloten wordt en de vissen verdrukt en gewond aan boord worden gehesen.
Daar worden de tonijnen gelijk gekoeld in ijskoud water en ingevroren, wat leidt tot pijn, stress en een langzame verstikkingsdood.
De ingevroren Skipjack’s gaan daarna door naar de fabrieken van ‘Princess’ en ‘John West’, alwaar de gesneden moten gekookt en na afkoeling met water of olie verpakt worden in de blikjes, die we terugvinden in de supermarkt om de hoek.
Jemig, wat een absurd verhaal is dit geworden.
Een afsluitende tip heeft ze nog wel: mocht je na het lezen toch nog trek hebben in tonijn, kijk dan vooral even of het MSC-keurmerk voor duurzame visserij op het blikje terug te vinden is.
Dat zal je geweten enigszins sussen.
Ze weet af en toe niet waar ze over zal schrijven, waar haalt ze in vredesnaam haar onderwerp voor een nieuwe blog vandaan?
Hoe krijgt ze dit verhaal weer rond, waar zit de ´kop´ en de ´staart´?
Natuurlijk kan ze putten uit de alledaagse dingen die ze meemaakt, de uitjes met familie en vrienden, de belevenissen met haar kleinkinderen, haar werk of de actualiteit.
Maar op dit moment…wat is nu de moeite van het schrijven waard?
Over de stemwijzer die ze net heeft ingevuld, omdat de verkiezingen over een kleine maand voor de deur staan?
Zeker weten van niet: de stellingen die ze voorgeschoteld kreeg vond ze heel ‘zwart-wit’, over bepaalde zaken heeft ze nog geen standpunt ingenomen, van sommige opvattingen heeft ze onvoldoende kennis en van de uiteindelijke uitslag schrok ze zich rot.
‘No way’, dat ze op die partij gaat stemmen.
Zal ze schrijven over het moment dat haar zoon vertelde dat ze een enorme scheur bij de kontzak in haar jeans had, terwijl ze de gehele ochtend door een druk museum in Amsterdam had rondgelopen?
Nee, daar hoeft ze geen woorden aan vuil te maken, er lopen tenslotte honderden mensen met gescheurde spijkerbroeken rond.
Over haar bespaartips nu de winter voor de deur staat, of over het kledingmerk Hugo Boss dat in de Tweede Wereldoorlog de uniformen voor de SS, SA, Wehrmacht en de Hitlerjugend vervaardigde?
Of hoe ze nadenkt over een verdienmodel voor haar blog? (grapje😊)
Uiteindelijk stuitte ze op het boek: ‘333 Dingen om over te schrijven’, waarin ze een opgave las om te schrijven over (de biografie van een) tonijn die in een blikje geëindigd is.
Nou…daar gaat ze dan. (Bron: CIWF)
Van de vele verschillende tonijnsoorten is de Skipjack de populairste tonijn in Nederland, het is een supersnelle zwemmer die de zestig kilometer per uur met gemak haalt, zich snel voortplant en voornamelijk leeft rond de evenaar in de Atlantische-, Stille- en Indische oceaan.
Het is de kleinste onder de tonijnen met een lengte van pakweg tachtig centimeter en een gewicht van rond de twaalf kilo.
Een tonijn is een echt roofdier die in grote scholen jaagt en daarbij gigantische afstanden aflegt.
Ze zijn altijd in beweging , omdat ze geen zwemblaas hebben en dus bij stilstand zouden zinken.
Bij het vangen van de vissen is er veel dierenleed, daar er vaak gebruik wordt gemaakt van twee kilometer lange ringnetten die in een cirkel rond een school tonijnen wordt geplaatst, waarna de onderkant gesloten wordt en de vissen verdrukt en gewond aan boord worden gehesen.
Daar worden de tonijnen gelijk gekoeld in ijskoud water en ingevroren, wat leidt tot pijn, stress en een langzame verstikkingsdood.
De ingevroren Skipjack’s gaan daarna door naar de fabrieken van ‘Princess’ en ‘John West’, alwaar de gesneden moten gekookt en na afkoeling met water of olie verpakt worden in de blikjes, die we terugvinden in de supermarkt om de hoek.
Jemig, wat een absurd verhaal is dit geworden.
Een afsluitende tip heeft ze nog wel: mocht je na het lezen toch nog trek hebben in tonijn, kijk dan vooral even of het MSC-keurmerk voor duurzame visserij op het blikje terug te vinden is.
Dat zal je geweten enigszins sussen.