Valentijnsdag
Vandaag is het 14 februari en wat haar betreft elk jaar weer een onvergetelijke dag.
Trouwens, net zo onvergetelijk als 22 april, 25 augustus en 26 november.
Het zijn tenslotte de geboortedagen van haar kinderen en kleinkind.
Haar jongste zoon kwam zevenentwintig jaar geleden op Valentijnsdag ter wereld, drie weken te vroeg, zo geel als een kanarie, maar verder kerngezond.
Haar Valentijnscadeau.
Het was toen ook, net als vandaag, verrekte koud, -10 graden, windstil en het zonnetje stond hoog aan een strakblauwe hemel.
Ze kan zich niet herinneren dat er op deze dag in de tussenliggende jaren eenzelfde weersgesteldheid is geweest.
Wat is het een heerlijke zondag vandaag, op het bevroren meer achter haar huis wordt flink geschaatst, in het park is het vanaf een schuine helling nog goed sleetje rijden, ze voelt zich fit na de fikse wandeling met haar vriendin, ze heeft net een filmpje op haar mobiel doorgestuurd gekregen waarop haar kleinkind voor het eerst al schaatsend op noren zijn weg vindt en straks komt haar jarige job.
Al deze winterse pret doet haar ook een beetje aan haar eigen jeugd denken.
Er kon toen gewoon nog elk jaar op natuurijs geschaatst worden, de ijsbloemen stonden ’s winters op de ramen, ijszeilen op de Gouwzee was geen zeldzaamheid en talloze keren ging ze met haar ouders kijken naar het kruiend ijs achter de IJsselmeerdijk.
Er waren toen nog geen plastic bobsleeën, sneeuwschotels, sneeuw-glijmatjes met handvat en opblaasbare sneeuwringen.
Welnee…, haar vader had in die tijd zelf een slee gemaakt, er was veel hardhout in verwerkt, het onderstel was van roodgeverfd ijzerwerk en er was een dik gevlochten trektouw aan gebonden.
Een uniek exemplaar met voldoende ruimte voor haar en haar zus.
Het geheel was zo sterk en degelijk dat jaren later haar eigen kinderen er ook nog reuzeveel plezier van hebben gehad…tot dat ene onbewaakte ogenblik.
Ze vindt het fijn om dit soort ‘dingen’ te koesteren, te bewaren, er herinneringen aan te verbinden en er over te vertellen.
Als het kapot gaat, zoek raakt of (per ongeluk) meegenomen wordt is dat spijtig en ontbreekt er wat haar betreft een mooie stukje familiegeschiedenis.
Zo heeft ze zelf van heel veel vakanties fotoboeken vol met, naast de foto’s van meestal haar kinderen, zeer gedetailleerde weergaven van land, plaats, route en camping gemaakt.
Wie het zou willen pakt één van deze fotoboeken om te bladeren en oude herinneringen op te halen, maar zou voor hetzelfde geld de reis na al die jaren (opnieuw) kunnen maken.
Ze hoorde een paar weken geleden een verhaal over een oude meneer die jarenlang dagelijks in goed bewaarde agenda’s, kort beschreef wat hij de betreffende dag gedaan had en zijn familie er pas na zijn overlijden achter kwam dat hij elke dinsdag bij de Febo een kroketje scoorde.
Of diegene die elke dag al jarenlang heel consciëntieus de weersomstandigheden in een notitieblok beschrijft.
Zijn boekenplank beslaat inmiddels al meer dan twintig schriftjes.
Haar ouders hebben in 1954 samen op hun motorscooter een vakantiereis naar Genua in Italië gemaakt.
In de twee originele oranje boekjes, een uitgave van de ANWB die zij in het bezit heeft, is de route uitgebreid beschreven, zijn er nauwkeurig getekende kaarten en uitvouwbare plattegronden afgebeeld en leest ze beschrijvingen van alle grote plaatsen en bezienswaardigheden waar ze langs gereden zijn.
Aantekeningen over kilometerafstanden en hotels, in het handschrift van haar moeder, zijn als inlegvel toegevoegd.
Al jaren is ze van plan deze reis van haar ouders aan de hand van de twee oude reisgidsjes te maken, maar kwam het er niet van.
Nu, na coronatijd gaat ze dit dan ook maar eens daadwerkelijk doen, tenslotte is het een mooie manier om een stukje familiegeschiedenis te doen herleven.
Weliswaar met de auto…
Vandaag is het 14 februari en wat haar betreft elk jaar weer een onvergetelijke dag.
Trouwens, net zo onvergetelijk als 22 april, 25 augustus en 26 november.
Het zijn tenslotte de geboortedagen van haar kinderen en kleinkind.
Haar jongste zoon kwam zevenentwintig jaar geleden op Valentijnsdag ter wereld, drie weken te vroeg, zo geel als een kanarie, maar verder kerngezond.
Haar Valentijnscadeau.
Het was toen ook, net als vandaag, verrekte koud, -10 graden, windstil en het zonnetje stond hoog aan een strakblauwe hemel.
Ze kan zich niet herinneren dat er op deze dag in de tussenliggende jaren eenzelfde weersgesteldheid is geweest.
Wat is het een heerlijke zondag vandaag, op het bevroren meer achter haar huis wordt flink geschaatst, in het park is het vanaf een schuine helling nog goed sleetje rijden, ze voelt zich fit na de fikse wandeling met haar vriendin, ze heeft net een filmpje op haar mobiel doorgestuurd gekregen waarop haar kleinkind voor het eerst al schaatsend op noren zijn weg vindt en straks komt haar jarige job.
Al deze winterse pret doet haar ook een beetje aan haar eigen jeugd denken.
Er kon toen gewoon nog elk jaar op natuurijs geschaatst worden, de ijsbloemen stonden ’s winters op de ramen, ijszeilen op de Gouwzee was geen zeldzaamheid en talloze keren ging ze met haar ouders kijken naar het kruiend ijs achter de IJsselmeerdijk.
Er waren toen nog geen plastic bobsleeën, sneeuwschotels, sneeuw-glijmatjes met handvat en opblaasbare sneeuwringen.
Welnee…, haar vader had in die tijd zelf een slee gemaakt, er was veel hardhout in verwerkt, het onderstel was van roodgeverfd ijzerwerk en er was een dik gevlochten trektouw aan gebonden.
Een uniek exemplaar met voldoende ruimte voor haar en haar zus.
Het geheel was zo sterk en degelijk dat jaren later haar eigen kinderen er ook nog reuzeveel plezier van hebben gehad…tot dat ene onbewaakte ogenblik.
Ze vindt het fijn om dit soort ‘dingen’ te koesteren, te bewaren, er herinneringen aan te verbinden en er over te vertellen.
Als het kapot gaat, zoek raakt of (per ongeluk) meegenomen wordt is dat spijtig en ontbreekt er wat haar betreft een mooie stukje familiegeschiedenis.
Zo heeft ze zelf van heel veel vakanties fotoboeken vol met, naast de foto’s van meestal haar kinderen, zeer gedetailleerde weergaven van land, plaats, route en camping gemaakt.
Wie het zou willen pakt één van deze fotoboeken om te bladeren en oude herinneringen op te halen, maar zou voor hetzelfde geld de reis na al die jaren (opnieuw) kunnen maken.
Ze hoorde een paar weken geleden een verhaal over een oude meneer die jarenlang dagelijks in goed bewaarde agenda’s, kort beschreef wat hij de betreffende dag gedaan had en zijn familie er pas na zijn overlijden achter kwam dat hij elke dinsdag bij de Febo een kroketje scoorde.
Of diegene die elke dag al jarenlang heel consciëntieus de weersomstandigheden in een notitieblok beschrijft.
Zijn boekenplank beslaat inmiddels al meer dan twintig schriftjes.
Haar ouders hebben in 1954 samen op hun motorscooter een vakantiereis naar Genua in Italië gemaakt.
In de twee originele oranje boekjes, een uitgave van de ANWB die zij in het bezit heeft, is de route uitgebreid beschreven, zijn er nauwkeurig getekende kaarten en uitvouwbare plattegronden afgebeeld en leest ze beschrijvingen van alle grote plaatsen en bezienswaardigheden waar ze langs gereden zijn.
Aantekeningen over kilometerafstanden en hotels, in het handschrift van haar moeder, zijn als inlegvel toegevoegd.
Al jaren is ze van plan deze reis van haar ouders aan de hand van de twee oude reisgidsjes te maken, maar kwam het er niet van.
Nu, na coronatijd gaat ze dit dan ook maar eens daadwerkelijk doen, tenslotte is het een mooie manier om een stukje familiegeschiedenis te doen herleven.
Weliswaar met de auto…