Het doel heiligt de middelen
Het stadje Doel, aan de Schelde bij Antwerpen onder de witte rook van een kernreactor moest plaatsmaken voor de haven.
Het doel heiligt de middelen, volgens de Belgische politiek.
Plannen die tot op dit moment nog niet uitgevoerd zijn, maar wel al zorgden voor strijd, leegstand, sloop, verkrotting en veel verdriet.
Dat is wat zij las op Wikipedia toen ze naar een fotolocatie voor straatfotografie zocht.
Haar interesse was gewekt, de auto volgetankt en de accu van haar fototoestel geladen.
Een spookstad op 200 kilometer afstand.
Doel bezorgde haar koude rillingen en een desolaat gevoel.
De huizen leeg, de straten vol met ramptoeristen te fiets, te voet en met hun camera's in de aanslag.
Ze ging stiekem achterom, klauterend en klimmend tussen de struiken door de huizen in.
Geschrokken katten en piepende deuren jaagden haar de stuipen op het lijf.
De trappen durfde ze niet op in verband met het instortingsgevaar.
Veel graffiti, zowel in als buiten de huizen, zelfs een overwoekerd zwembad.
Is iedereen plotseling vertrokken?
En dan de spullen die achtergelaten zijn zoals een stoffige oude schoen, een besmeurd blauw damestasje, een gebroken wijnglas, kranten uit 2007, een vogelkooitje en een gebruikt condoom.
Opa's stoel, nat van de regen door het gat in het dak, het fornuis in de open lucht met daarop een vergiet en een slof.
Huis na huis overwoekerd, dichtgetimmerd, beschilderd met leuzen en gedichten.
Gedwongen verlaten.
En dan plotseling een verzorgd grasveld, bloembakken langs de stoep, een bewakingscamera bij het pas geschilderde tuinhek, een naamplaatje op de voordeur, een hoofd tussen witgewassen vitrage.
Het is de laatste inwoner van Doel, zijn privacy geschaad door het gedrag van menig nieuwsgierig ramptoerist.
Maar zij heeft haar foto's, ook voor haar heiligt het doel de middelen.
Het stadje Doel, aan de Schelde bij Antwerpen onder de witte rook van een kernreactor moest plaatsmaken voor de haven.
Het doel heiligt de middelen, volgens de Belgische politiek.
Plannen die tot op dit moment nog niet uitgevoerd zijn, maar wel al zorgden voor strijd, leegstand, sloop, verkrotting en veel verdriet.
Dat is wat zij las op Wikipedia toen ze naar een fotolocatie voor straatfotografie zocht.
Haar interesse was gewekt, de auto volgetankt en de accu van haar fototoestel geladen.
Een spookstad op 200 kilometer afstand.
Doel bezorgde haar koude rillingen en een desolaat gevoel.
De huizen leeg, de straten vol met ramptoeristen te fiets, te voet en met hun camera's in de aanslag.
Ze ging stiekem achterom, klauterend en klimmend tussen de struiken door de huizen in.
Geschrokken katten en piepende deuren jaagden haar de stuipen op het lijf.
De trappen durfde ze niet op in verband met het instortingsgevaar.
Veel graffiti, zowel in als buiten de huizen, zelfs een overwoekerd zwembad.
Is iedereen plotseling vertrokken?
En dan de spullen die achtergelaten zijn zoals een stoffige oude schoen, een besmeurd blauw damestasje, een gebroken wijnglas, kranten uit 2007, een vogelkooitje en een gebruikt condoom.
Opa's stoel, nat van de regen door het gat in het dak, het fornuis in de open lucht met daarop een vergiet en een slof.
Huis na huis overwoekerd, dichtgetimmerd, beschilderd met leuzen en gedichten.
Gedwongen verlaten.
En dan plotseling een verzorgd grasveld, bloembakken langs de stoep, een bewakingscamera bij het pas geschilderde tuinhek, een naamplaatje op de voordeur, een hoofd tussen witgewassen vitrage.
Het is de laatste inwoner van Doel, zijn privacy geschaad door het gedrag van menig nieuwsgierig ramptoerist.
Maar zij heeft haar foto's, ook voor haar heiligt het doel de middelen.