De postbode
Ze is onlangs uitgenodigd door een postbode om in het voorjaar een bestelronde mee te lopen.
Niet omdat de postbode hulp nodig heeft, of tijdens het werk om een praatje verlegen zit, maar omdat volgens hem de brievenbussen het fotograferen waard zijn.
Voor zover ze kan nagaan is het een route over een dijk ergens in West-Friesland, waar kapitale villa’s en monumentale boerderijen aan liggen.
Verkeersarm, tussen de landerijen en langs vaarwater.
Ze houdt van fotograferen; dus lijkt haar de landelijke omgeving en de ongetwijfeld niet-standaard-brievenbus-gleuven een uitdaging.
En niet alleen zij, haar fotografie vriendinnen zien dit uitje ook wel zitten.
Aanbod geaccepteerd, waarop de postbode gekscherend reageerde met een mini-cursus “post bezorgen”
o Wat zijn wettelijke eisen op de postbezorging?
o Hoe ga je om met blaffende honden?
o Welke actie onderneem je als de brievenbus volgepropt zit?
o Hoe houdt je de post bij regen droog?
o Welke bus gebruik je als er twee of meer brievenbussen op een adres zijn?
Weet zij veel...ze loopt alleen maar mee om te fotograferen.
Toch zetten deze vragen haar wel aan het denken.
Hoe zou het zijn om met regelmaat de bus van de, na verloop van tijd, bekenden mensen te vullen?
Die grote reclame-loze enveloppe met zo te voelen een tijdschrift daarin, is vast van de Pabo en wat heerlijk om bij die chagrijnen van nummer 14 weer een brief van het CJIB naar binnen te proppen, nog even zwaaien naar ze....
Lief hoor, die keurige oude dame die steevast een kopje koffie voor de postbode klaar heeft staan.
Oppassen bij nummer 80, omdat daar de brievenbusklep-veer de handen ernstig kan beschadigen.
Het graaien in de spinnenwebben net achter de gleuf.
Het nudistenstel dat elke keer weer naakt goedemorgen zwaait en dat rot kind van nummer 95 die met zijn blaaspijp en papieren pijltjes de postbode belaagd.
De overvolle tassen op de dagen met de huis-aan-huis folders en de glibberige tegelpaden als het geregend heeft.
In de lente de eerste zonnestralen op het hoofd, de lammetjes in de wei en het blijde gezicht van de jarige die al zijn kaarten telt.
Een poosje geleden heeft ze via een onbekende internetsite een onderdeel voor haar fotocamera gekocht.
Ze heeft het aankoop bedrag, zonder verzendkosten, betaald en kwam er na verloop van tijd achter dat het bestelde pakketje uit China moest komen.
Van de week belde de postbode aan, omdat een luchtkussen enveloppe niet door haar postbode-vriendelijke-brievenbus-met-tochtborstel paste.
Het bestelde camera onderdeel met een gewicht van 133 gram en een prijs van bijna 8 Euro, kwam vanuit de snel groeiende miljoenenstad Shenzhen in China, is met het vliegtuig verstuurd naar Nederland en werd op dat moment ongeschonden door de postbode aan haar overhandigd.
Te bedenken dat de plaatselijke fotohandelaar hetzelfde onderdeel aanbood voor 35 Euro met een levertijd van ruim een week.
Ze is onlangs uitgenodigd door een postbode om in het voorjaar een bestelronde mee te lopen.
Niet omdat de postbode hulp nodig heeft, of tijdens het werk om een praatje verlegen zit, maar omdat volgens hem de brievenbussen het fotograferen waard zijn.
Voor zover ze kan nagaan is het een route over een dijk ergens in West-Friesland, waar kapitale villa’s en monumentale boerderijen aan liggen.
Verkeersarm, tussen de landerijen en langs vaarwater.
Ze houdt van fotograferen; dus lijkt haar de landelijke omgeving en de ongetwijfeld niet-standaard-brievenbus-gleuven een uitdaging.
En niet alleen zij, haar fotografie vriendinnen zien dit uitje ook wel zitten.
Aanbod geaccepteerd, waarop de postbode gekscherend reageerde met een mini-cursus “post bezorgen”
o Wat zijn wettelijke eisen op de postbezorging?
o Hoe ga je om met blaffende honden?
o Welke actie onderneem je als de brievenbus volgepropt zit?
o Hoe houdt je de post bij regen droog?
o Welke bus gebruik je als er twee of meer brievenbussen op een adres zijn?
Weet zij veel...ze loopt alleen maar mee om te fotograferen.
Toch zetten deze vragen haar wel aan het denken.
Hoe zou het zijn om met regelmaat de bus van de, na verloop van tijd, bekenden mensen te vullen?
Die grote reclame-loze enveloppe met zo te voelen een tijdschrift daarin, is vast van de Pabo en wat heerlijk om bij die chagrijnen van nummer 14 weer een brief van het CJIB naar binnen te proppen, nog even zwaaien naar ze....
Lief hoor, die keurige oude dame die steevast een kopje koffie voor de postbode klaar heeft staan.
Oppassen bij nummer 80, omdat daar de brievenbusklep-veer de handen ernstig kan beschadigen.
Het graaien in de spinnenwebben net achter de gleuf.
Het nudistenstel dat elke keer weer naakt goedemorgen zwaait en dat rot kind van nummer 95 die met zijn blaaspijp en papieren pijltjes de postbode belaagd.
De overvolle tassen op de dagen met de huis-aan-huis folders en de glibberige tegelpaden als het geregend heeft.
In de lente de eerste zonnestralen op het hoofd, de lammetjes in de wei en het blijde gezicht van de jarige die al zijn kaarten telt.
Een poosje geleden heeft ze via een onbekende internetsite een onderdeel voor haar fotocamera gekocht.
Ze heeft het aankoop bedrag, zonder verzendkosten, betaald en kwam er na verloop van tijd achter dat het bestelde pakketje uit China moest komen.
Van de week belde de postbode aan, omdat een luchtkussen enveloppe niet door haar postbode-vriendelijke-brievenbus-met-tochtborstel paste.
Het bestelde camera onderdeel met een gewicht van 133 gram en een prijs van bijna 8 Euro, kwam vanuit de snel groeiende miljoenenstad Shenzhen in China, is met het vliegtuig verstuurd naar Nederland en werd op dat moment ongeschonden door de postbode aan haar overhandigd.
Te bedenken dat de plaatselijke fotohandelaar hetzelfde onderdeel aanbood voor 35 Euro met een levertijd van ruim een week.