Kikkerperspectief
Ze heeft een pesthekel aan eksters.
Dit komt, omdat het erop lijkt dat deze vogels gezamenlijk, als een georganiseerde vogel-bende, steeds vaker haar tuin bezoeken en met een enorm gekrijs en geschreeuw de kleinere zangvogels eruit jagen.
Die etterbakken vreten alles wat ze vinden: de notenmix die ze voor de merels, musjes, spreeuwen en de roodborstjes heeft opgehangen, wormen, kevers, jonge vogels, het fruit en brood dat de buurvrouw op haar voederetagère neerlegt en… als haar man niet ingegrepen had, de kikkers, die elk jaar weer samen de eitjes bevruchten en hun dril tegen de steel van een waterlelie in haar ieniemienie vijver afzetten.
Natuurlijk is het een vooroordeel, eksters hebben zeker ook hun mooie kanten.
Kijk alleen maar eens naar het prachtige metallic verenkleed, maar het was zo wreed om te zien hoe aanhoudend en luidruchtig ze ´haar´ dikke, lompe, opgezette bruine kikker aanvielen, terwijl die moeizaam over de rand van de vijver wilde springen om haar partner te zoeken.
Flink gehavend door de snavels van de eksters en er vast van overtuigd dat de slijmerige huid haar misschien zou kunnen beschermen, zat zij stil de aanval te trotseren, totdat haar man de eksters verjoeg en de kikker het water induwde.
Zou ze nog in staat zijn om kikkerdril te produceren?
Jawel hoor, van de week zag ze de grote klomp van pakweg duizend kikkervisjes-in-wording gelukkig weer drijven.
Het is alleen even afwachten welke kapers er nu weer op de kust verschijnen.
De eerste reigers die hun nesten in de wilgenbomen bij de begraafplaats, hemelsbreed vijfhonderd meter van haar huis vandaan hebben, heeft ze al op haar garagedak gespot.
Vorig jaar rond deze tijd maakte ze met haar man en vrienden een wandeling in de buurt van Beetsterzwaag, waarbij ze op een gegeven moment via vlonderplanken over een poel liepen.
Het was daar een enorm kabaal veroorzaakt door duizenden kwakende kikkers die allemaal op hetzelfde moment tot paren bereid waren.
Het is de moeite waard om haar filmpje via onderstaande link eens te beluisteren.
https://www.youtube.com/watch?v=bNa15CbKbJw
Een duif is ook zo´n vogel met een discutabele reputatie.
Terwijl vroeger de duiven op de Dam veelvuldig bezongen werden, hebben ze tegenwoordig het stempel van ´de vliegende stadsrat´, dit omdat ze uitstekend in grote steden kunnen overleven, het daar een all-you-can-eat-restaurant voor hen is, ze geen natuurlijke vijanden hebben en ook nog eens flink wat ziektes kunnen verspreiden.
Een duivenmelkerslong klinkt haar nu inderdaad niet als een onbeduidend kwaaltje in de oren.
Anderzijds hebben we natuurlijk de symboliek van de witte duif (al dan niet met een takje in de snavel) voor vrede, vriendschap, zuiverheid, oprechtheid en onschuld, het tortelen (minnekozen) van de tortelduif en het fenomenale oriëntatievermogen van de postduif.
Zo vertelde haar zwager onlangs dat zijn eerste boek welke hij als jonge jongen zelfstandig en met plezier gelezen heeft de ‘Postduiven voor de prins’ van A.D. Hildebrand, is geweest.
Verrassend… als ze op de achterflap van het boekje leest dat tijdens het Leids ontzet in 1574 deze postduiven een hoofdrol speelden en… omdat ze weet wat voor lezer haar zwager is.
Het boekje is nog steeds voor een kleine acht euro te koop: tweedehands weliswaar.
Zij slaat over.
Ze heeft een pesthekel aan eksters.
Dit komt, omdat het erop lijkt dat deze vogels gezamenlijk, als een georganiseerde vogel-bende, steeds vaker haar tuin bezoeken en met een enorm gekrijs en geschreeuw de kleinere zangvogels eruit jagen.
Die etterbakken vreten alles wat ze vinden: de notenmix die ze voor de merels, musjes, spreeuwen en de roodborstjes heeft opgehangen, wormen, kevers, jonge vogels, het fruit en brood dat de buurvrouw op haar voederetagère neerlegt en… als haar man niet ingegrepen had, de kikkers, die elk jaar weer samen de eitjes bevruchten en hun dril tegen de steel van een waterlelie in haar ieniemienie vijver afzetten.
Natuurlijk is het een vooroordeel, eksters hebben zeker ook hun mooie kanten.
Kijk alleen maar eens naar het prachtige metallic verenkleed, maar het was zo wreed om te zien hoe aanhoudend en luidruchtig ze ´haar´ dikke, lompe, opgezette bruine kikker aanvielen, terwijl die moeizaam over de rand van de vijver wilde springen om haar partner te zoeken.
Flink gehavend door de snavels van de eksters en er vast van overtuigd dat de slijmerige huid haar misschien zou kunnen beschermen, zat zij stil de aanval te trotseren, totdat haar man de eksters verjoeg en de kikker het water induwde.
Zou ze nog in staat zijn om kikkerdril te produceren?
Jawel hoor, van de week zag ze de grote klomp van pakweg duizend kikkervisjes-in-wording gelukkig weer drijven.
Het is alleen even afwachten welke kapers er nu weer op de kust verschijnen.
De eerste reigers die hun nesten in de wilgenbomen bij de begraafplaats, hemelsbreed vijfhonderd meter van haar huis vandaan hebben, heeft ze al op haar garagedak gespot.
Vorig jaar rond deze tijd maakte ze met haar man en vrienden een wandeling in de buurt van Beetsterzwaag, waarbij ze op een gegeven moment via vlonderplanken over een poel liepen.
Het was daar een enorm kabaal veroorzaakt door duizenden kwakende kikkers die allemaal op hetzelfde moment tot paren bereid waren.
Het is de moeite waard om haar filmpje via onderstaande link eens te beluisteren.
https://www.youtube.com/watch?v=bNa15CbKbJw
Een duif is ook zo´n vogel met een discutabele reputatie.
Terwijl vroeger de duiven op de Dam veelvuldig bezongen werden, hebben ze tegenwoordig het stempel van ´de vliegende stadsrat´, dit omdat ze uitstekend in grote steden kunnen overleven, het daar een all-you-can-eat-restaurant voor hen is, ze geen natuurlijke vijanden hebben en ook nog eens flink wat ziektes kunnen verspreiden.
Een duivenmelkerslong klinkt haar nu inderdaad niet als een onbeduidend kwaaltje in de oren.
Anderzijds hebben we natuurlijk de symboliek van de witte duif (al dan niet met een takje in de snavel) voor vrede, vriendschap, zuiverheid, oprechtheid en onschuld, het tortelen (minnekozen) van de tortelduif en het fenomenale oriëntatievermogen van de postduif.
Zo vertelde haar zwager onlangs dat zijn eerste boek welke hij als jonge jongen zelfstandig en met plezier gelezen heeft de ‘Postduiven voor de prins’ van A.D. Hildebrand, is geweest.
Verrassend… als ze op de achterflap van het boekje leest dat tijdens het Leids ontzet in 1574 deze postduiven een hoofdrol speelden en… omdat ze weet wat voor lezer haar zwager is.
Het boekje is nog steeds voor een kleine acht euro te koop: tweedehands weliswaar.
Zij slaat over.