De haren rijzen ter berge
Na het kappersbezoek rijzen haar haren ter berge.
Wassen, knippen en droog föhnen.
Na een derde verhoging in korte tijd betaalt ze nu zevenendertig euro.
Wat zullen haar ouders vroeger betaald hebben?
Oké, dat was bij een kapster thuis, op de kruk in de keuken met de geur van het avondeten en zonder spiegel.
Soms nam ze een plaatje uit een tijdschrift mee, maar vaak volgens het zuinigheidsprincipe: “lekker kort die pony!”
Weer thuis, nooit tevreden.
Jaren later realiseerde ze zich wat dat voor het avondeten van de kapster en haar gezin betekend moet hebben.
Daarna kwam de boblijn, eens in de zeven weken naar de kapper, dat was voldoende.
Nadat de jaren verstreken werd het haar korter en eens in de zeven weken werd eens in de vier weken.
Kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper, werd na haar jeugd dus werkelijkheid,
maar een echt tevreden gevoel levert het zelden op.
De kapster is een leuke vlotte meid, ze denkt en luistert mee.
Altijd koffie, wat afgeslagen wordt denkend aan de keuken van de thuiskapster.
Lange nagels die haar hoofdhuid masseren en de vraag hoe het met haar kleinzoon gaat.
Tussen de knipbeurten door de mogelijkheid voor een gratis “ behandeling” van de pony.
De kapster is goed, maar de prijs?
Zevenendertig euro!
Fooi geeft ze al lang niet meer.
Waarom is de kapper aan de overkant van het plein de helft goedkoper?
Waarom gaat ze daar toch de volgende keer niet heen?
Na het kappersbezoek rijzen haar haren ter berge.
Wassen, knippen en droog föhnen.
Na een derde verhoging in korte tijd betaalt ze nu zevenendertig euro.
Wat zullen haar ouders vroeger betaald hebben?
Oké, dat was bij een kapster thuis, op de kruk in de keuken met de geur van het avondeten en zonder spiegel.
Soms nam ze een plaatje uit een tijdschrift mee, maar vaak volgens het zuinigheidsprincipe: “lekker kort die pony!”
Weer thuis, nooit tevreden.
Jaren later realiseerde ze zich wat dat voor het avondeten van de kapster en haar gezin betekend moet hebben.
Daarna kwam de boblijn, eens in de zeven weken naar de kapper, dat was voldoende.
Nadat de jaren verstreken werd het haar korter en eens in de zeven weken werd eens in de vier weken.
Kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper, werd na haar jeugd dus werkelijkheid,
maar een echt tevreden gevoel levert het zelden op.
De kapster is een leuke vlotte meid, ze denkt en luistert mee.
Altijd koffie, wat afgeslagen wordt denkend aan de keuken van de thuiskapster.
Lange nagels die haar hoofdhuid masseren en de vraag hoe het met haar kleinzoon gaat.
Tussen de knipbeurten door de mogelijkheid voor een gratis “ behandeling” van de pony.
De kapster is goed, maar de prijs?
Zevenendertig euro!
Fooi geeft ze al lang niet meer.
Waarom is de kapper aan de overkant van het plein de helft goedkoper?
Waarom gaat ze daar toch de volgende keer niet heen?