Smile and I kiss you
Sinds enige tijd komt ze met regelmaat voor een kop koffie of een borrel met warm bittergarnituur in een plaatselijk Grand Café.
Het is gelegen aan de rand van het oude stadscentrum en biedt mensen met een licht verstandelijke beperking een werkplek.
Zij besteden aan alle werkzaamheden veel tijd en aandacht, waardoor er eigenlijk altijd een ontspannen, gemoedelijke sfeer heerst.
Het café heeft een tuin met steigerhouten banken en weelderige kussens, een gevarieerde kaart, het is ook binnen sfeervol ingericht en bezit een “review-muur”.
Op deze muur hebben in de loop van de tijd diverse tevreden gasten hun goedbedoelde oneliners geschreven.
De meesten hebben lekker gegeten, vinden het onovertroffen, bedanken het personeel en schrijven dat ze snel weer terug zullen komen.
Voor de echte doorgewinterde klager, de Pietlut, de galspuwer is de pen om beklag te doen natuurlijk niet bedoeld.
Jammer eigenlijk, want dat zou het lezen van een beschreven muur een stuk leuker maken.
Ze begrijpt wel dat alles fantastisch en lekker was, maar dat bijvoorbeeld in de soep een haar dreef, in het andijviestamppotje een sprinkhaan werd gevonden, de ragout aan Haggis deed denken, het fruitdessert naar Durian rook en de bediening de koffie serveerde in een Marlboro rookwolk, is toch veel leuker om te lezen.
Hoewel ene Jan, met zijn… “Een geweldig laatste avondmaal! Bedankt allemaal.”, haar toch elke keer weer intrigeert.
Bij het horen van het “laatste avondmaal” denkt ze aan de maaltijd die Jezus Christus op de avond voor zijn dood met zijn apostelen gebruikte, zoals beschreven in het Nieuwe Testament en de door Leonardo da Vinci geschilderde fresco in de refter van Santa Maria delle Grazie, een dominicaner klooster in Milaan, maar toch zeker niet aan een complimenteuze recensie op de muur van een taveerne.
Wat heeft Jan bedoeld?
Waren het gewoon lovende woorden, was het zijn laatste maaltijd van de dag, nam hij na zijn ontslag, afscheid van collega’s, of was het een afscheid van het leven?
Was hij ziek, depressief, was er sprake van ondraaglijk lijden, stond de euthanasie voor de volgende ochtend gepland of hobbelt Jan nog gewoon op deze planeet rond?
En als dat laatste het geval is, zal hij dan een gelukkig mens zijn, geniet hij nog van dit leven, komt hij nog in het Grand Café, leest hij steeds weer met trots zijn eigen geschreven tekst op de muur en bedankt hij nog elke keer het personeel?
Ze zal het antwoord waarschijnlijk nooit weten, maar een fraaie lofuiting is het wel.
Haar vriendin en tevens blogger schreef onlangs een mooi verhaal https://www.tastytea.nl/spanje-guapa/ over de wijze waarop er in het zuiden van Europa scheutig met complimentjes wordt gestrooid en men aandacht voor elkaar heeft.
Ze kan het beamen.
Toen ze jaren geleden in Zuid-Frankrijk op een camping stond en een fors uitgevallen ongeschoren campingbaas van middelbare leeftijd, na het drinken van flink wat rode wijn, met Frans accent tegen haar jonge nichtje zei: ”Smile and I kiss you”, was dat zeker als pluim bedoeld.
Een compliment, aandacht, een aanmoediging tot vrolijkheid en absoluut geen ongewenste invitatie.
Ze werd en wordt er nog steeds blij van…
Aan het eind van dit verhaal wil ze zelf ook graag een compliment geven.
Een compliment aan al die weggebruikers die wel richting aangeven op de fiets, in de auto, op de rotonde, tijdens het voorsorteren, bij het van rijbaan veranderen en het afslaan.
Dank jullie wel.
“Smile and I kiss you”.
Sinds enige tijd komt ze met regelmaat voor een kop koffie of een borrel met warm bittergarnituur in een plaatselijk Grand Café.
Het is gelegen aan de rand van het oude stadscentrum en biedt mensen met een licht verstandelijke beperking een werkplek.
Zij besteden aan alle werkzaamheden veel tijd en aandacht, waardoor er eigenlijk altijd een ontspannen, gemoedelijke sfeer heerst.
Het café heeft een tuin met steigerhouten banken en weelderige kussens, een gevarieerde kaart, het is ook binnen sfeervol ingericht en bezit een “review-muur”.
Op deze muur hebben in de loop van de tijd diverse tevreden gasten hun goedbedoelde oneliners geschreven.
De meesten hebben lekker gegeten, vinden het onovertroffen, bedanken het personeel en schrijven dat ze snel weer terug zullen komen.
Voor de echte doorgewinterde klager, de Pietlut, de galspuwer is de pen om beklag te doen natuurlijk niet bedoeld.
Jammer eigenlijk, want dat zou het lezen van een beschreven muur een stuk leuker maken.
Ze begrijpt wel dat alles fantastisch en lekker was, maar dat bijvoorbeeld in de soep een haar dreef, in het andijviestamppotje een sprinkhaan werd gevonden, de ragout aan Haggis deed denken, het fruitdessert naar Durian rook en de bediening de koffie serveerde in een Marlboro rookwolk, is toch veel leuker om te lezen.
Hoewel ene Jan, met zijn… “Een geweldig laatste avondmaal! Bedankt allemaal.”, haar toch elke keer weer intrigeert.
Bij het horen van het “laatste avondmaal” denkt ze aan de maaltijd die Jezus Christus op de avond voor zijn dood met zijn apostelen gebruikte, zoals beschreven in het Nieuwe Testament en de door Leonardo da Vinci geschilderde fresco in de refter van Santa Maria delle Grazie, een dominicaner klooster in Milaan, maar toch zeker niet aan een complimenteuze recensie op de muur van een taveerne.
Wat heeft Jan bedoeld?
Waren het gewoon lovende woorden, was het zijn laatste maaltijd van de dag, nam hij na zijn ontslag, afscheid van collega’s, of was het een afscheid van het leven?
Was hij ziek, depressief, was er sprake van ondraaglijk lijden, stond de euthanasie voor de volgende ochtend gepland of hobbelt Jan nog gewoon op deze planeet rond?
En als dat laatste het geval is, zal hij dan een gelukkig mens zijn, geniet hij nog van dit leven, komt hij nog in het Grand Café, leest hij steeds weer met trots zijn eigen geschreven tekst op de muur en bedankt hij nog elke keer het personeel?
Ze zal het antwoord waarschijnlijk nooit weten, maar een fraaie lofuiting is het wel.
Haar vriendin en tevens blogger schreef onlangs een mooi verhaal https://www.tastytea.nl/spanje-guapa/ over de wijze waarop er in het zuiden van Europa scheutig met complimentjes wordt gestrooid en men aandacht voor elkaar heeft.
Ze kan het beamen.
Toen ze jaren geleden in Zuid-Frankrijk op een camping stond en een fors uitgevallen ongeschoren campingbaas van middelbare leeftijd, na het drinken van flink wat rode wijn, met Frans accent tegen haar jonge nichtje zei: ”Smile and I kiss you”, was dat zeker als pluim bedoeld.
Een compliment, aandacht, een aanmoediging tot vrolijkheid en absoluut geen ongewenste invitatie.
Ze werd en wordt er nog steeds blij van…
Aan het eind van dit verhaal wil ze zelf ook graag een compliment geven.
Een compliment aan al die weggebruikers die wel richting aangeven op de fiets, in de auto, op de rotonde, tijdens het voorsorteren, bij het van rijbaan veranderen en het afslaan.
Dank jullie wel.
“Smile and I kiss you”.