The joy of painting
Ze herinnert zich de jaren lange schildercursussen 'The joy of painting' op tv van Bob Ross nog goed.
Een Amerikaan met afro kapsel in te strakke broek en lijzige stem die tijdens elke aflevering zijn schilderskwasten met veel bombarie 'droog' sloeg.
Met ogenschijnlijk groot gemak schilderde hij landschappen, waarbij hij ondertussen grapjes maakte over moderne collega-kunstenaars, mijmerde over het sociale leven van een boom of een wolk en het hem niet deerde dat een deel van zijn kijkers tijdens de uitzending in slaap viel.
Ook zij gebruikte Ross om te ontspannen door onderuitgezakt op de bank afwezig naar de tv te kijken en een Amerikaans landschap te zien ontstaan.
Haar vriendin schildert af en toe ook, heeft oog voor de verhoudingen, weet diepte en afstand te creëren en kent de unieke eigenschappen van de verschillende verfsoorten.
Jammer dat zij door tijdgebrek er zo weinig mee doet.
Zelf is ze eigenlijk nooit verder gekomen dan viltstiften, kleurpotloden en een kleurboek uit de speelgoedwinkel.
Binnen de lijntjes, samen met de kinderen.
Tegenwoordig is kleuren niet meer alleen voor kinderen, het is onder volwassenen een behoorlijk grote hype geworden.
Menigeen ziet het zelfs als een meditatieve therapie.
Mindful kleuren!
Zeer gedetailleerde platen en dessins om te ontspannen en stress te verminderen.
Ze leest op internet dat het inkleuren van afbeeldingen... “rustgevend is en het concentratievermogen verhoogd. Dat bij gebruik van de juiste kleuren het leven rooskleuriger wordt en een boze bui als sneeuw voor de zon verdwijnt".
Het kleuren zou dus effect hebben op haar gemoedstoestand, tevens zou het haar ook nog 'vrienden' kunnen opleveren, gezien de vele Facebookpagina’s over dit onderwerp.
Ze zou haar kennis van kleurtechnieken kunnen verbeteren door het kijken naar de YouTube filmpjes en precies weten wat de mooiste kleurboeken zijn als ze de vele reviews hieromtrent zou gaan lezen.
Nee, voorlopig nog maar geen mandala’s en ingewikkelde patronen uit de kleurboeken voor volwassenen.
Ze heeft ja gezegd tegen het volgen van een workshop 'Leren schilderen met acryl', dat gegeven wordt door onder andere de zus van een collega.
Een foto van haar kleinzoon bewerkt met de computer en ge-beamend op een doek van 80-80 cm. wat een popartschilderij moet worden.
De eerste avond was ze gespannen ondanks dat ze geïntroduceerd zou worden door haar collega.
Kan ze het juiste adres wel vinden, is er voldoende parkeergelegenheid, wie zal ze nog meer ontmoeten, is de foto van haar kleinzoon wel goed, welke kleuren zal ze kiezen?
Van de weeromstuit sloot ze , met haar grote lege schilderdoek onder de arm, aan in een rij mensen die daar, zo bleek achteraf, stonden te wachten voor een condoleance van een dorpsgenoot.
Aan de overkant moest ze zijn.
De tweede avond voelde ze zich beter, kreeg ze het kleuren mengen iets meer onder de knie en nam ze af en toe letterlijk afstand van haar werk, om met een 'Andy Warhol oog' het geheel te kunnen bekijken.
De derde avond werkte ze hard aan de gezichtsuitdrukking van haar kleinzoon, met als gevolg kramp in de linker hand van het te stevig vasthouden van een plastic-bordjes-palet en jaloers op het gemak waarmee haar docente de juiste adviezen gaf.
Toch begon het er best aardig uit te zien en ze kon haast niet wachten tot de volgende week.
Deze avond werd bijna geheel gevuld met het opnieuw inkleuren van een deel van het gezicht, de flikkering in de ogen en startte ze met het schilderen van het denimjasje.
The finishing touch duurde uiteindelijk nog twee avonden, ze bracht kleine nuances aan, werkte slordig geschilderde plekjes weg, realiseerde de achtergrond en plaatste uiteindelijk haar signatuur.
Heeft het haar te pakken: 'The joy of painting'??
Ze herinnert zich de jaren lange schildercursussen 'The joy of painting' op tv van Bob Ross nog goed.
Een Amerikaan met afro kapsel in te strakke broek en lijzige stem die tijdens elke aflevering zijn schilderskwasten met veel bombarie 'droog' sloeg.
Met ogenschijnlijk groot gemak schilderde hij landschappen, waarbij hij ondertussen grapjes maakte over moderne collega-kunstenaars, mijmerde over het sociale leven van een boom of een wolk en het hem niet deerde dat een deel van zijn kijkers tijdens de uitzending in slaap viel.
Ook zij gebruikte Ross om te ontspannen door onderuitgezakt op de bank afwezig naar de tv te kijken en een Amerikaans landschap te zien ontstaan.
Haar vriendin schildert af en toe ook, heeft oog voor de verhoudingen, weet diepte en afstand te creëren en kent de unieke eigenschappen van de verschillende verfsoorten.
Jammer dat zij door tijdgebrek er zo weinig mee doet.
Zelf is ze eigenlijk nooit verder gekomen dan viltstiften, kleurpotloden en een kleurboek uit de speelgoedwinkel.
Binnen de lijntjes, samen met de kinderen.
Tegenwoordig is kleuren niet meer alleen voor kinderen, het is onder volwassenen een behoorlijk grote hype geworden.
Menigeen ziet het zelfs als een meditatieve therapie.
Mindful kleuren!
Zeer gedetailleerde platen en dessins om te ontspannen en stress te verminderen.
Ze leest op internet dat het inkleuren van afbeeldingen... “rustgevend is en het concentratievermogen verhoogd. Dat bij gebruik van de juiste kleuren het leven rooskleuriger wordt en een boze bui als sneeuw voor de zon verdwijnt".
Het kleuren zou dus effect hebben op haar gemoedstoestand, tevens zou het haar ook nog 'vrienden' kunnen opleveren, gezien de vele Facebookpagina’s over dit onderwerp.
Ze zou haar kennis van kleurtechnieken kunnen verbeteren door het kijken naar de YouTube filmpjes en precies weten wat de mooiste kleurboeken zijn als ze de vele reviews hieromtrent zou gaan lezen.
Nee, voorlopig nog maar geen mandala’s en ingewikkelde patronen uit de kleurboeken voor volwassenen.
Ze heeft ja gezegd tegen het volgen van een workshop 'Leren schilderen met acryl', dat gegeven wordt door onder andere de zus van een collega.
Een foto van haar kleinzoon bewerkt met de computer en ge-beamend op een doek van 80-80 cm. wat een popartschilderij moet worden.
De eerste avond was ze gespannen ondanks dat ze geïntroduceerd zou worden door haar collega.
Kan ze het juiste adres wel vinden, is er voldoende parkeergelegenheid, wie zal ze nog meer ontmoeten, is de foto van haar kleinzoon wel goed, welke kleuren zal ze kiezen?
Van de weeromstuit sloot ze , met haar grote lege schilderdoek onder de arm, aan in een rij mensen die daar, zo bleek achteraf, stonden te wachten voor een condoleance van een dorpsgenoot.
Aan de overkant moest ze zijn.
De tweede avond voelde ze zich beter, kreeg ze het kleuren mengen iets meer onder de knie en nam ze af en toe letterlijk afstand van haar werk, om met een 'Andy Warhol oog' het geheel te kunnen bekijken.
De derde avond werkte ze hard aan de gezichtsuitdrukking van haar kleinzoon, met als gevolg kramp in de linker hand van het te stevig vasthouden van een plastic-bordjes-palet en jaloers op het gemak waarmee haar docente de juiste adviezen gaf.
Toch begon het er best aardig uit te zien en ze kon haast niet wachten tot de volgende week.
Deze avond werd bijna geheel gevuld met het opnieuw inkleuren van een deel van het gezicht, de flikkering in de ogen en startte ze met het schilderen van het denimjasje.
The finishing touch duurde uiteindelijk nog twee avonden, ze bracht kleine nuances aan, werkte slordig geschilderde plekjes weg, realiseerde de achtergrond en plaatste uiteindelijk haar signatuur.
Heeft het haar te pakken: 'The joy of painting'??