De goede ouwe tijd
Er valt tegenwoordig niet meer zoveel post op haar mat, meestal zijn het ingesealde pakketten met reclame, acceptgirokaarten voor één van de goede doelen of de enveloppen van het Centraal Justitieel Incasso Bureau, waarvan ze er van de week weer één verwacht, omdat ze de blauwe parkeerschijf niet gebruikt heeft, terwijl er minimaal twee van die dingen in het dashboardkastje liggen.
Stom natuurlijk… en een leuk bedragje bovendien.
Bij deze ben je gewaarschuwd.
Trouwens, de fysieke post zal nog minder worden aangezien de acceptgiro-doneerverzoeken van de goede doelen binnenkort ook verleden tijd zijn.
Na een tijdperk van zesenveertig jaar verdwijnt per 1 juni 2023 de acceptgirokaart als betaalmiddel en is het dus over en uit met de gele kaart.
Van de week werd er nog één van Alzheimer Nederland door haar brievenbus geduwd, maar deze hele wervingsstrategie kan dus verplaatst worden naar het hokje: De goede ouwe tijd, we zullen het nooit vergeten!
De goede ouwe tijd!
Dát is het in haar beleving zeker niet altijd, maar ervaringen uit het heden zorgen wel voor gedachten aan het verleden.
Welkom in haar herinneringen-archief:
- Het rijden over de prachtige Pont de Normandië in het noorden van Frankrijk. Een hoge brug met een hellingshoek van 6% en op het hoogste punt negenenvijftig meter boven de Seine. Het verbindt Le Havre met Honfleur, alwaar ze in het oude stadscentrum klemvast kwamen te zitten met hun caravans. Neem de brug eens, het is echt een aanrader.
- Op weg met de caravan voor een vakantie in Frankrijk, na een lange periode van hard werken en zij op de eerste de beste camping, na één glaasje Franse rosé, laveloos op de bank van hun `pipo-de-clown-caravan’ terecht kwam. Dat heeft haar in ieder geval nog jaren achtervolgd, met dank aan haar kinderen, neven en nichtje.
- Over dronkenschap gesproken: die keer dat ze samen met haar schoonzus, als jong volwassenen, teut aan het voeteneind van het bed van haar schoonouders stonden. Hoe gênant was dat.
- ‘Le ragondin, pas mal du tout’, zei de Française. Beverratten op twee meter afstand van de tent. Wegwezen…
- Ze zouden enkele dagen op de huisdieren passen en omdat ze net weer een diploma in de zorg behaald had, wilde ze proosten met een lekkere fles. Helaas belandde de inhoud tegen de muur en moest de volgende dag de muur geverfd worden. Ze weet nog hoe moeilijk ze het vond om dat te vertellen.
- De traditie bij haar schoonfamilie om met kerst altijd een competitieve spelletjesdag te organiseren. Het sjoelen en het huldigen van de kampioen staat haar nog goed bij, maar wie vond het nou echt leuk?
- De jaarlijkse familieweekenden bij, toen nog, Center-Parcs Kootwijk. Dolle pret in het zwembad, Duitse les in het restaurant, ‘mannetjes om aan te likken’ en balanceren op boomstammen over de vijver. Dat is al zeker dertig jaar geleden.
- Ze hebben de koeien gemolken op een boerencamping in Beetsterzwaag, met alle sieraden om, de pink omhoog zoals je een kopje Engelse thee drinkt, alles voor de film. Het wordt de hoogste tijd die tape weer eens op te zoeken en te bekijken.
- Bij Moeder Theresa aan de Loire, een camping met een speldenkussen-plattegrond, de verboden nachtelijke duik van de kinderen in het zwembad en de griezelverhalen van ‘Au Bord de l'Eau’, die haar man vertelde. Moeder Theresa is vast al jaren dood, maar de camping bestaat nog.
- Alle huwelijksfeesten binnen de familie. Allemaal lang en gelukkig getrouwd.
- De onbedaarlijke lachbui… zo één met tranen en tuiten, buikpijn en incontinentie… omdat iemand in het grote gezelschap de blouse binnenstebuiten aan had. Waarom vraag je je nu af? Ze hadden het toch discreet aan die persoon kunnen vertellen?
- Een geweldige busreis van Kodak naar Italië, superlekker eten, geweldige hotels, prachtige natuur, sjans met oude Italianen, eindelijk naar Rome, maar dan wel op een autoloze zondag en er waren hen toch ook beren beloofd? Nooit gezien.
- Ja, haar winkelperiode met de handgeschreven prijskaarten, verhuizingen, de camera die zomaar uit haar handen gestolen werd, fotoshoots met sinterklaas, mannen verkleed als gele kippen en gekleurde Kolorkids en uiteindelijk haar besluit om, met pijn in haar hart, haar verdere loopbaan daar te beëindigen.
Haar herinneringen-archief...de goede ouwe tijd.
Zo zal ze het nooit vergeten.