Wachtverzachten
Even een kleine opiniepeiling: wat vind jij?
Vliegen? Ja of nee?
Nee…, zij heeft het de afgelopen tijd in ieder geval gemeden.
Gewoon even geen zin om een vakantie te boeken naar bijvoorbeeld een zonnig Griekse eiland, het zuiden van Spanje, of de Portugese kust.
Het voelt op dit moment fijn om simpelweg met de auto richting Frankrijk of Duitsland te rijden.
Ze kan zo alle spullen die niet in haar koffertje passen gewoon achterin de auto gooien, vertrekken op een tijdstip dat het haar uitkomt en, zonder rekening te houden met vertrektijden en mogelijke rijen voor de douane, de Schiphol-stress afwenden.
Instappen, voltanken en gaan met die banaan!
Of denkt ze er zo af en toe toch anders over?
Zeker nu ze weet dat op dit moment een vriendin in Spanje zit, haar zoon en schoondochter met hun gezin over een paar weken naar Rhodos afreizen, haar andere zoon en schoondochter grootse plannen met haar delen, haar zus en zwager een mooie reis naar Lapland hebben geboekt en haar vriendinnen binnenkort naar een Grieks eiland vliegen?
Maakt die wetenschap het verschil?
Ze is onlangs wel op Schiphol geweest om haar zoon onverwachts te verrassen en te verwelkomen, na een korte werktrip in Amerika.
Samen met haar man en schoondochter stond ze bij de juist aangegeven ontvangsthal te wachten… en te wachten…en te wachten.
Totdat iemand van hen zo slim was om te bedenken dat hij, met alleen zijn handbagage via de snelste route, en dat was niet langs de ontvangsthal waar zij stonden, naar huis was gesneld.
En ja hoor, hij bleek al een aardig eind op weg te zijn.
Ze hebben er achteraf vreselijk om moeten lachen en vonden het natuurlijk meteen verhaal-waardig.
Ooit, dik voor de tijd van de mobiele telefonie, heeft ze in een eetcafé in Amsterdam zitten wachten op een ex-collega die nooit is komen opdagen.
Een wijntje en water was al reeds besteld, twee menukaarten lagen opengeslagen op de tafel en ondertussen schoven mannelijke hongerlappen ongevraagd aan.
Ze heeft na een uur her en der zachtjes wat excuses gemompeld voor de mislukte reservering, ondertussen haar ex-collega vervloekt, de vreemde mannen lik op stuk gegeven en daarna zo onzichtbaar mogelijk haar biezen gepakt en de zaak verlaten.
En nu vraag jij je af of het met die ex-collega ooit nog goed is gekomen?
Ja, uiteindelijk…natuurlijk!
Maar wachten is gewoon niet leuk, tenzij de wachttijd ‘verzacht’ wordt.
Als ze toentertijd had kunnen appen met haar ex-collega.
Als ze voor een verkeerslicht met een timer staat die aftelt.
Als ze te horen krijgt dat het spreekuur uitloopt, maar ze niet vergeten wordt.
Als bij de bushalte aangegeven wordt dat de bus over drie minuten arriveert.
Als op het digitale scherm bij de tandarts of in het ziekenhuis informatie, nieuws of entertainment getoond wordt.
Als ze op een vrijdagmiddag in de Wijdewormer moet wachten op pakweg honderdvijftig overstekende koeien die naar de melkstal sjokken.
Even een kleine opiniepeiling: wat vind jij?
Vliegen? Ja of nee?
Nee…, zij heeft het de afgelopen tijd in ieder geval gemeden.
Gewoon even geen zin om een vakantie te boeken naar bijvoorbeeld een zonnig Griekse eiland, het zuiden van Spanje, of de Portugese kust.
Het voelt op dit moment fijn om simpelweg met de auto richting Frankrijk of Duitsland te rijden.
Ze kan zo alle spullen die niet in haar koffertje passen gewoon achterin de auto gooien, vertrekken op een tijdstip dat het haar uitkomt en, zonder rekening te houden met vertrektijden en mogelijke rijen voor de douane, de Schiphol-stress afwenden.
Instappen, voltanken en gaan met die banaan!
Of denkt ze er zo af en toe toch anders over?
Zeker nu ze weet dat op dit moment een vriendin in Spanje zit, haar zoon en schoondochter met hun gezin over een paar weken naar Rhodos afreizen, haar andere zoon en schoondochter grootse plannen met haar delen, haar zus en zwager een mooie reis naar Lapland hebben geboekt en haar vriendinnen binnenkort naar een Grieks eiland vliegen?
Maakt die wetenschap het verschil?
Ze is onlangs wel op Schiphol geweest om haar zoon onverwachts te verrassen en te verwelkomen, na een korte werktrip in Amerika.
Samen met haar man en schoondochter stond ze bij de juist aangegeven ontvangsthal te wachten… en te wachten…en te wachten.
Totdat iemand van hen zo slim was om te bedenken dat hij, met alleen zijn handbagage via de snelste route, en dat was niet langs de ontvangsthal waar zij stonden, naar huis was gesneld.
En ja hoor, hij bleek al een aardig eind op weg te zijn.
Ze hebben er achteraf vreselijk om moeten lachen en vonden het natuurlijk meteen verhaal-waardig.
Ooit, dik voor de tijd van de mobiele telefonie, heeft ze in een eetcafé in Amsterdam zitten wachten op een ex-collega die nooit is komen opdagen.
Een wijntje en water was al reeds besteld, twee menukaarten lagen opengeslagen op de tafel en ondertussen schoven mannelijke hongerlappen ongevraagd aan.
Ze heeft na een uur her en der zachtjes wat excuses gemompeld voor de mislukte reservering, ondertussen haar ex-collega vervloekt, de vreemde mannen lik op stuk gegeven en daarna zo onzichtbaar mogelijk haar biezen gepakt en de zaak verlaten.
En nu vraag jij je af of het met die ex-collega ooit nog goed is gekomen?
Ja, uiteindelijk…natuurlijk!
Maar wachten is gewoon niet leuk, tenzij de wachttijd ‘verzacht’ wordt.
Als ze toentertijd had kunnen appen met haar ex-collega.
Als ze voor een verkeerslicht met een timer staat die aftelt.
Als ze te horen krijgt dat het spreekuur uitloopt, maar ze niet vergeten wordt.
Als bij de bushalte aangegeven wordt dat de bus over drie minuten arriveert.
Als op het digitale scherm bij de tandarts of in het ziekenhuis informatie, nieuws of entertainment getoond wordt.
Als ze op een vrijdagmiddag in de Wijdewormer moet wachten op pakweg honderdvijftig overstekende koeien die naar de melkstal sjokken.