De landelijke lucht
Ongeveer een jaar geleden werd ze op haar werk aangesproken door haar jeugdvriendin.
Ze waren elkaar al zeker 40 jaar uit het oog verloren en ze had haar vriendin dan ook niet herkend.
De afgelopen tijd bleef het bij af en toe een “zwaai” en een “groet”, totdat ze van de week, toevallig allebei op het zelfde moment, in het restaurant van het verpleeghuis gingen lunchen.
Een half uur oude verhalen ophalen en nieuwtjes uitwisselen, ze werd geconfronteerd met leegtes in haar geheugen, maar ook met de mooie herinneringen die boven kwamen drijven.
Deze vriendin woonde een paar kilometer buiten haar geboorteplaats op een boerderij en ze was daar heel vaak te vinden.
Op de fiets, vaart makend op de dijk en dan het steil naar beneden lopende boerenerfpad af, de armen gebogen, het hoofd richting het stuur en de benen bewegingsloos op de trappers, om vlak voor de keukendeur tot stilstand te komen.
Tenslotte gebeurde daar in de keuken alles, aan de tafel met rood pluche Desso kleed werden de gasten ontvangen, koffie gedronken, de werkzaamheden van de dag besproken, tussen de middag warm gegeten en deed de boer daar zijn middagslaapje.
Zo hoorde ze dat de vader van haar jeugdvriendin 2 jaar geleden gestorven is, tweeënnegentig jaar oud en in haar geheugen een man van weinig woorden, enorme grote gehavende handen, blauwe overall, klompen en uiteraard de koeien melkend op de “ouderwetse manier”.
Twee broers, die mee hielpen op de boerderij, een zuster en de moeder van haar vriendin.
Zij was de spil van het gezin, altijd aanwezig en gek genoeg herinnert ze zich opeens de verjaardagsdatum van deze vrouw.
Er was een paard, eigenlijk een knol, zwart, met kolossale benen en een achtenswaardige schofthoogte.
Af en toe mochten ze een rondje op zijn ongezadelde rug, wat meer weg had van een gymnastische oefening dan van een ontspannen ritje over het erf.
Polsstokhoogspringen over de modderslootjes, zwemmen in het water langs de dijk, bloemen plukken in het weiland.
Van de hooizolder trap gevallen, het gouden ringetje van haar oma in de koeienstal kwijtgeraakt en met blote voeten in de zongedroogde koeienvlaaien gesprongen.
Ze verveelden zich nooit, maar opeens was het toch over.......
Hun wegen scheidden , misschien doordat ze beide naar een andere school gingen, of omdat op den duur de interesses verschilden?
Ze kan het zich niet meer herinneren.
In de jaren' 90 was de "landelijke lucht" er weer.
De stank van koeienstront, de dampende warmte in de stal en de zure geur van het kuilgras maakte deel uit van haar “Kamperen bij de Boer” periode.
Tijdens de korte schoolvakanties en later ook vele zomerse weekenden met de caravan naar een mini-camping op een melkveehouderijbedrijf in Friesland.
Een geweldige plek voor haar toen nog jonge kinderen.
Gekleed in een rode overall en rubber laarsjes gingen haar jongens de boer helpen met de koeien van het land halen, reden ze mee op de tractor, speelden ze in het hooi, gingen op kikkerjacht en verzorgden de jonge, half verwilderde, boerderij-katten.
De veearts met zijn “rietjes”.
Die ene koe die staand een langdurige keizersnede onderging, het getrek aan de touwen rond de poten van de kalfjes om de geboorte te bespoedigen en het hooi wat ruw over de natte kalfsruggetjes werd gewreven om de ademhaling op gang te krijgen.
Altijd de spanning op hun gezichtjes tijdens de geboorte van een kalfje en zegevierend achter de kruiwagen als het jonge dier vanuit het weiland naar de stal gereden moest worden.
Trots naar haar opkijkend tijdens het geven van de melkfles aan de pasgeborene.
Elk lente weer de vrolijke uitloop van de koeien gadeslaan.
Dansende 400 kilo zware, nieuwsgierige dames, die blij zijn met de buitenlucht en het verse groene gras in het weiland, na een half jaar op stal te hebben gestaan.
Haar kinderen zijn inmiddels volwassen en het boerencamping gebeuren ligt al jaren achter haar.
Ze komt er nog wel, maar dan alleen bij de boer en zijn vrouw thuis, omdat ze door de jaren heen goede vrienden zijn geworden.
De "landelijke lucht"................zal het in de toekomst nog een keer zo'n belangrijke plaats in gaan nemen????
Ongeveer een jaar geleden werd ze op haar werk aangesproken door haar jeugdvriendin.
Ze waren elkaar al zeker 40 jaar uit het oog verloren en ze had haar vriendin dan ook niet herkend.
De afgelopen tijd bleef het bij af en toe een “zwaai” en een “groet”, totdat ze van de week, toevallig allebei op het zelfde moment, in het restaurant van het verpleeghuis gingen lunchen.
Een half uur oude verhalen ophalen en nieuwtjes uitwisselen, ze werd geconfronteerd met leegtes in haar geheugen, maar ook met de mooie herinneringen die boven kwamen drijven.
Deze vriendin woonde een paar kilometer buiten haar geboorteplaats op een boerderij en ze was daar heel vaak te vinden.
Op de fiets, vaart makend op de dijk en dan het steil naar beneden lopende boerenerfpad af, de armen gebogen, het hoofd richting het stuur en de benen bewegingsloos op de trappers, om vlak voor de keukendeur tot stilstand te komen.
Tenslotte gebeurde daar in de keuken alles, aan de tafel met rood pluche Desso kleed werden de gasten ontvangen, koffie gedronken, de werkzaamheden van de dag besproken, tussen de middag warm gegeten en deed de boer daar zijn middagslaapje.
Zo hoorde ze dat de vader van haar jeugdvriendin 2 jaar geleden gestorven is, tweeënnegentig jaar oud en in haar geheugen een man van weinig woorden, enorme grote gehavende handen, blauwe overall, klompen en uiteraard de koeien melkend op de “ouderwetse manier”.
Twee broers, die mee hielpen op de boerderij, een zuster en de moeder van haar vriendin.
Zij was de spil van het gezin, altijd aanwezig en gek genoeg herinnert ze zich opeens de verjaardagsdatum van deze vrouw.
Er was een paard, eigenlijk een knol, zwart, met kolossale benen en een achtenswaardige schofthoogte.
Af en toe mochten ze een rondje op zijn ongezadelde rug, wat meer weg had van een gymnastische oefening dan van een ontspannen ritje over het erf.
Polsstokhoogspringen over de modderslootjes, zwemmen in het water langs de dijk, bloemen plukken in het weiland.
Van de hooizolder trap gevallen, het gouden ringetje van haar oma in de koeienstal kwijtgeraakt en met blote voeten in de zongedroogde koeienvlaaien gesprongen.
Ze verveelden zich nooit, maar opeens was het toch over.......
Hun wegen scheidden , misschien doordat ze beide naar een andere school gingen, of omdat op den duur de interesses verschilden?
Ze kan het zich niet meer herinneren.
In de jaren' 90 was de "landelijke lucht" er weer.
De stank van koeienstront, de dampende warmte in de stal en de zure geur van het kuilgras maakte deel uit van haar “Kamperen bij de Boer” periode.
Tijdens de korte schoolvakanties en later ook vele zomerse weekenden met de caravan naar een mini-camping op een melkveehouderijbedrijf in Friesland.
Een geweldige plek voor haar toen nog jonge kinderen.
Gekleed in een rode overall en rubber laarsjes gingen haar jongens de boer helpen met de koeien van het land halen, reden ze mee op de tractor, speelden ze in het hooi, gingen op kikkerjacht en verzorgden de jonge, half verwilderde, boerderij-katten.
De veearts met zijn “rietjes”.
Die ene koe die staand een langdurige keizersnede onderging, het getrek aan de touwen rond de poten van de kalfjes om de geboorte te bespoedigen en het hooi wat ruw over de natte kalfsruggetjes werd gewreven om de ademhaling op gang te krijgen.
Altijd de spanning op hun gezichtjes tijdens de geboorte van een kalfje en zegevierend achter de kruiwagen als het jonge dier vanuit het weiland naar de stal gereden moest worden.
Trots naar haar opkijkend tijdens het geven van de melkfles aan de pasgeborene.
Elk lente weer de vrolijke uitloop van de koeien gadeslaan.
Dansende 400 kilo zware, nieuwsgierige dames, die blij zijn met de buitenlucht en het verse groene gras in het weiland, na een half jaar op stal te hebben gestaan.
Haar kinderen zijn inmiddels volwassen en het boerencamping gebeuren ligt al jaren achter haar.
Ze komt er nog wel, maar dan alleen bij de boer en zijn vrouw thuis, omdat ze door de jaren heen goede vrienden zijn geworden.
De "landelijke lucht"................zal het in de toekomst nog een keer zo'n belangrijke plaats in gaan nemen????