Primatour
Afgelopen donderdag is ze sinds tijden weer eens op een boot geweest.
Het was weliswaar de GVB-pont van Amsterdam Centraal naar de NDSM-werf, maar toch.
Ze had zich er al dagen op verheugd, een vaartochtje over het IJ en daarna fotograferen op de oude scheepswerf.
Haar fotografie vriendin stelde eerst nog voor om met de bus via Amsterdam-Noord te gaan, maar dat heeft ze gelukkig kunnen voorkomen.
De meest “linkse” pont, een kwartiertje varen en “binnengehaald” worden door een oude Russische onderzeeër, die voor een groot deel beklad is met graffiti en vogelpoep.
Hoe leuk is dat!
Na wat speurwerk op internet blijkt de duikboot van een Turkse firma te zijn die het roestige ding eigenlijk wil laten slopen, maar er een enorme borg voor moet betalen om te kunnen garanderen dat de sloop volgens de Europese regels plaats vindt.
Dus gelukkig ligt de onderzeeër er voorlopig nog wel.
De kabbelende golfjes kon ze prima verdragen...
Tijdens haar laatste vakantie op Madeira heeft ze ook al zo genoten van de boten in de verschillende vissershaventjes.
De tijd lijkt daar stil te staan, oude, half vergane houten schuitjes, worden gerepareerd en de netten worden geboet door bejaarde vissers.
Rood, wit, blauw en geel beschilderd, variërend in grote, ze liggen kris kras op de helling of drijven in de baai om elke ochtend weer de zee op te gaan en terug te keren met soms maar een paar vissen in de fuik.
Vanuit andere vakantie ervaringen weet ze dat in Portugal de meeste havens en de vissersboten groter zijn .
Dobberend en wiegend liggen de schepen in de haven of op het strand te wachten tot zonsopgang om de zee op te gaan.
Een paar uur later wordt het uitgezette sleepnet via een katrol op een tractor langzaam opgerold en de gevangen vis het strand op getrokken.
De vissers beginnen gelijk met het sorteren van de vis en dat wat niet “aan de maat” is wordt voer voor de tientallen rondvliegende meeuwen.
Ze vindt het een lust voor het oog.
De bijna vergane glorie, stoere zeebonken, niet bang voor een hoge golf of storm, hard werkend voor een schamele opbrengst, onder het oog van de nieuwsgierige toeristen.
Ze zou de ruwe golven nooit kunnen verdragen...
Jaren geleden heeft ze het boek “Storm” van Redmond O'Hanlon gekocht.
Een nieuwerwetse ontdekkingsreiziger, die altijd het gevaar opzoekt en daar over schrijft.
In dit boek gaat O'Hanlon aan boord van de enige trawler die ook tijdens een orkaan uitvaart, een prachtig avontuur over stoere mannen, bijzondere vissen, onderlinge relaties en ferme taal.
Het zware vissersleven, in het gebied van de Orkney-, Shetland- en Faeröer-eilanden, af en toe een uurtje slaap en daarna slaapproblemen vanwege de vermoeidheid wat uiteindelijk levensgevaarlijke hallucinaties veroorzaakt.
De striemende koude en regen tijdens de orkaan.
Vele bladzijden over de zeeziekte, het ontregelde lichaam door de deining, de misselijkheid en het braken.
Of de reality serie The Deadliest Catch, een programma waarin een aantal vissersboten gevolgd worden tijdens het krabseizoen in de Beringzee.
Ze heeft vooral medelijden met de “Greenhorns”, ofwel de onervaren vissers.
Ze zou de razende golven nooit kunnen verdragen...
In 2006 werd ze voor het eerst geconfronteerd met zeeziekte.
Tijdens haar vakantie in Zuid-Afrika had ze met haar gezin een boottocht geboekt om walvissen te spotten.
Voor de kust bij Kaapstad, net voorbij Robbeneiland begon de ellende...en er was geen weg terug.
Duizelig, hevig transpirerend, hoofdpijn en brakend over de reling van de boot, heeft ze de Bultruggen gezien.
Haar zoon overkwam hetzelfde, ze weet nog dat ze naar hem riep: ”Kijk, Jasper, kijk........,verdorie, blijf kijken!!!”
Ze kon ze bijna aanraken, een onuitwisbare prachtige, mooie ervaring die ze haar hele leven mee zal dragen en ondanks alle ellende nooit zou hebben willen missen.
Ze heeft deze “zintuig-conflict-theorie” 4 jaar geleden nogmaals willen tarten.
Opnieuw dolfijnen en walvissen spotten, dit keer in de Atlantische Oceaan tijdens een vakantie op Tenerife.
Voordien had ze een lichte maaltijd en geen koffie genomen, op tijd de Primatour tabletten geslikt, plaatsgenomen in het midden van het schip ver weg van de machinekamer met diesel dampen en haar gezicht in de vaarrichting met de horizon als referentiepunt.
Het resultaat laat zich raden.
Ze kon de deinende golven niet verdragen...
Binnenkort wil ze naar Texel met de boot over de Waddenzee, moet ze het dan toch zoeken in de grootmoeders middeltjes als peterselie in haar BH, de doorgesneden kant van een aardappel tegen haar handpalm, pleisters achter beide oren en een watje erin, of een touwtje met een oude sleutel om de nek?
Redmon O'Hanlon's “Storm” geeft ze graag weg aan een geintresseerde lezer!
Afgelopen donderdag is ze sinds tijden weer eens op een boot geweest.
Het was weliswaar de GVB-pont van Amsterdam Centraal naar de NDSM-werf, maar toch.
Ze had zich er al dagen op verheugd, een vaartochtje over het IJ en daarna fotograferen op de oude scheepswerf.
Haar fotografie vriendin stelde eerst nog voor om met de bus via Amsterdam-Noord te gaan, maar dat heeft ze gelukkig kunnen voorkomen.
De meest “linkse” pont, een kwartiertje varen en “binnengehaald” worden door een oude Russische onderzeeër, die voor een groot deel beklad is met graffiti en vogelpoep.
Hoe leuk is dat!
Na wat speurwerk op internet blijkt de duikboot van een Turkse firma te zijn die het roestige ding eigenlijk wil laten slopen, maar er een enorme borg voor moet betalen om te kunnen garanderen dat de sloop volgens de Europese regels plaats vindt.
Dus gelukkig ligt de onderzeeër er voorlopig nog wel.
De kabbelende golfjes kon ze prima verdragen...
Tijdens haar laatste vakantie op Madeira heeft ze ook al zo genoten van de boten in de verschillende vissershaventjes.
De tijd lijkt daar stil te staan, oude, half vergane houten schuitjes, worden gerepareerd en de netten worden geboet door bejaarde vissers.
Rood, wit, blauw en geel beschilderd, variërend in grote, ze liggen kris kras op de helling of drijven in de baai om elke ochtend weer de zee op te gaan en terug te keren met soms maar een paar vissen in de fuik.
Vanuit andere vakantie ervaringen weet ze dat in Portugal de meeste havens en de vissersboten groter zijn .
Dobberend en wiegend liggen de schepen in de haven of op het strand te wachten tot zonsopgang om de zee op te gaan.
Een paar uur later wordt het uitgezette sleepnet via een katrol op een tractor langzaam opgerold en de gevangen vis het strand op getrokken.
De vissers beginnen gelijk met het sorteren van de vis en dat wat niet “aan de maat” is wordt voer voor de tientallen rondvliegende meeuwen.
Ze vindt het een lust voor het oog.
De bijna vergane glorie, stoere zeebonken, niet bang voor een hoge golf of storm, hard werkend voor een schamele opbrengst, onder het oog van de nieuwsgierige toeristen.
Ze zou de ruwe golven nooit kunnen verdragen...
Jaren geleden heeft ze het boek “Storm” van Redmond O'Hanlon gekocht.
Een nieuwerwetse ontdekkingsreiziger, die altijd het gevaar opzoekt en daar over schrijft.
In dit boek gaat O'Hanlon aan boord van de enige trawler die ook tijdens een orkaan uitvaart, een prachtig avontuur over stoere mannen, bijzondere vissen, onderlinge relaties en ferme taal.
Het zware vissersleven, in het gebied van de Orkney-, Shetland- en Faeröer-eilanden, af en toe een uurtje slaap en daarna slaapproblemen vanwege de vermoeidheid wat uiteindelijk levensgevaarlijke hallucinaties veroorzaakt.
De striemende koude en regen tijdens de orkaan.
Vele bladzijden over de zeeziekte, het ontregelde lichaam door de deining, de misselijkheid en het braken.
Of de reality serie The Deadliest Catch, een programma waarin een aantal vissersboten gevolgd worden tijdens het krabseizoen in de Beringzee.
Ze heeft vooral medelijden met de “Greenhorns”, ofwel de onervaren vissers.
Ze zou de razende golven nooit kunnen verdragen...
In 2006 werd ze voor het eerst geconfronteerd met zeeziekte.
Tijdens haar vakantie in Zuid-Afrika had ze met haar gezin een boottocht geboekt om walvissen te spotten.
Voor de kust bij Kaapstad, net voorbij Robbeneiland begon de ellende...en er was geen weg terug.
Duizelig, hevig transpirerend, hoofdpijn en brakend over de reling van de boot, heeft ze de Bultruggen gezien.
Haar zoon overkwam hetzelfde, ze weet nog dat ze naar hem riep: ”Kijk, Jasper, kijk........,verdorie, blijf kijken!!!”
Ze kon ze bijna aanraken, een onuitwisbare prachtige, mooie ervaring die ze haar hele leven mee zal dragen en ondanks alle ellende nooit zou hebben willen missen.
Ze heeft deze “zintuig-conflict-theorie” 4 jaar geleden nogmaals willen tarten.
Opnieuw dolfijnen en walvissen spotten, dit keer in de Atlantische Oceaan tijdens een vakantie op Tenerife.
Voordien had ze een lichte maaltijd en geen koffie genomen, op tijd de Primatour tabletten geslikt, plaatsgenomen in het midden van het schip ver weg van de machinekamer met diesel dampen en haar gezicht in de vaarrichting met de horizon als referentiepunt.
Het resultaat laat zich raden.
Ze kon de deinende golven niet verdragen...
Binnenkort wil ze naar Texel met de boot over de Waddenzee, moet ze het dan toch zoeken in de grootmoeders middeltjes als peterselie in haar BH, de doorgesneden kant van een aardappel tegen haar handpalm, pleisters achter beide oren en een watje erin, of een touwtje met een oude sleutel om de nek?
Redmon O'Hanlon's “Storm” geeft ze graag weg aan een geintresseerde lezer!