Zesenvijftig
Het is al weer een tijd geleden dat ze bits en enigszins korzelig op de nieuwsgierige vragen over haar leeftijd antwoord gaf.
Vanaf haar vijftigste verjaardag vond ze het best lastig om haar leeftijd in de groep te gooien.
Er is zelfs een tijd geweest dat ze er over loog en er twee jaar van aftrok.
Wat is het toch, dat deze vraag haar jarenlang onthutste?
Voelde ze zich soms onbehaaglijk en besodemieterd, omdat ze ervoer dat in een oogwenk, zomaar opeens meer dan de helft van haar leven achter de rug was?
Waarom duurde de minuten soms zo lang en zijn haar jaren voorbij gevlogen?
Was het misschien de midlifecrisis?
Ze heeft inderdaad rond haar vijftigste het roer omgegooid.
Ging ze daarom weer terug de gezondheidszorg en de schoolbanken in?
Zelfs de meest rechtschapen antwoorden als: ... “Dat had ik niet verwacht, ik had je jonger geschat”,accepteerde ze met een beleefd knikje, maar interpreteerde het als onbetrouwbaar en leugenachtig.
Vroeger op school, binnen haar vriendenkring en op het werk behoorde ze eigenlijk altijd tot een van de jongste.
Waar zijn al die mensen gebleven, die haar dat jeugdige gevoel gaven?
Uit het oog verloren, met pensioen, overleden, of gewoon nog om haar heen, maar wil ze dat niet zien?
Toen..., in de 70’er jaren lachte ze om Peter Koelewijn’s song,
“Je wordt ouder papa, geef het maar toe
Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe.”
Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe, dus accepteert ze tegenwoordig maar dat ze steevast aangesproken wordt met “U”, ze op haar werk een van de oudsten is en ze steeds vaker voor een “APK” behandeling naar de fysiotherapeute moet.
Misschien had ze in haar jonge jaren een wereldreis moeten maken, nog meer naar festivals en concerten moeten gaan, vaker een joint moeten roken of juist eerder de sigaretten aan de kant moeten gooien, maar ze is er van overtuigd dat dat haar nu niet tevredener gemaakt zou hebben.
Haar jeugd ten tijde van The Beatles, de landing van de eerste mens op de maan, Swiebertje, de Vietnam oorlog, TopPop met Ad Visser en de autoloze zondagen.
Meelopen tijdens de anti-kernwapen demonstratie en het als klein kind, midden in de nacht kijken naar de bokswedstrijd van Mohammed Ali en Joe Frazier zijn toch de ervaringen die haar gemaakt hebben tot wat ze nu is!
Zesenvijftig!
Ze heeft het inmiddels geaccepteerd en voelt zich zelfs steeds jonger!
Jonger, sinds ze oma is!
Ze schommelt in de speeltuin en zit weer op de wip, is regelmatig aan het bellen blazen, speelt verstoppertje, ligt languit op de grond een houten puzzel te maken en zingt weer luidkeels kinderliedjes.
Ze zal heel erg haar best doen om zuinig te zijn op haar ”tweede jeugd”.
Het is al weer een tijd geleden dat ze bits en enigszins korzelig op de nieuwsgierige vragen over haar leeftijd antwoord gaf.
Vanaf haar vijftigste verjaardag vond ze het best lastig om haar leeftijd in de groep te gooien.
Er is zelfs een tijd geweest dat ze er over loog en er twee jaar van aftrok.
Wat is het toch, dat deze vraag haar jarenlang onthutste?
Voelde ze zich soms onbehaaglijk en besodemieterd, omdat ze ervoer dat in een oogwenk, zomaar opeens meer dan de helft van haar leven achter de rug was?
Waarom duurde de minuten soms zo lang en zijn haar jaren voorbij gevlogen?
Was het misschien de midlifecrisis?
Ze heeft inderdaad rond haar vijftigste het roer omgegooid.
Ging ze daarom weer terug de gezondheidszorg en de schoolbanken in?
Zelfs de meest rechtschapen antwoorden als: ... “Dat had ik niet verwacht, ik had je jonger geschat”,accepteerde ze met een beleefd knikje, maar interpreteerde het als onbetrouwbaar en leugenachtig.
Vroeger op school, binnen haar vriendenkring en op het werk behoorde ze eigenlijk altijd tot een van de jongste.
Waar zijn al die mensen gebleven, die haar dat jeugdige gevoel gaven?
Uit het oog verloren, met pensioen, overleden, of gewoon nog om haar heen, maar wil ze dat niet zien?
Toen..., in de 70’er jaren lachte ze om Peter Koelewijn’s song,
“Je wordt ouder papa, geef het maar toe
Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe.”
Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe, dus accepteert ze tegenwoordig maar dat ze steevast aangesproken wordt met “U”, ze op haar werk een van de oudsten is en ze steeds vaker voor een “APK” behandeling naar de fysiotherapeute moet.
Misschien had ze in haar jonge jaren een wereldreis moeten maken, nog meer naar festivals en concerten moeten gaan, vaker een joint moeten roken of juist eerder de sigaretten aan de kant moeten gooien, maar ze is er van overtuigd dat dat haar nu niet tevredener gemaakt zou hebben.
Haar jeugd ten tijde van The Beatles, de landing van de eerste mens op de maan, Swiebertje, de Vietnam oorlog, TopPop met Ad Visser en de autoloze zondagen.
Meelopen tijdens de anti-kernwapen demonstratie en het als klein kind, midden in de nacht kijken naar de bokswedstrijd van Mohammed Ali en Joe Frazier zijn toch de ervaringen die haar gemaakt hebben tot wat ze nu is!
Zesenvijftig!
Ze heeft het inmiddels geaccepteerd en voelt zich zelfs steeds jonger!
Jonger, sinds ze oma is!
Ze schommelt in de speeltuin en zit weer op de wip, is regelmatig aan het bellen blazen, speelt verstoppertje, ligt languit op de grond een houten puzzel te maken en zingt weer luidkeels kinderliedjes.
Ze zal heel erg haar best doen om zuinig te zijn op haar ”tweede jeugd”.