Uit het leven gegrepen
Ze gniffelde tevreden toen ze bemerkte dat anderen er ook moeite mee blijken te hebben.
Verpakkingen…
Tot voor kort vond ze het gênant om hulp te moeten inschakelen, of haar acties uiteindelijk te moeten vervolgen met een moersleutel, schroevendraaier of een combinatietang, om verpakkingen open te krijgen.
Kindersluitingen, waarbij ze de dop tegelijkertijd moet indrukken en draaien lijkt voor haar een haast onmogelijke opgave.
Haar duim en wijsvinger doen altijd pijn als ze draait aan de dop van een melkpak en als ze trekt aan het plastic ringetje van een pak sap.
Of de verwarrende en slecht te lezen aanduidingen op de spuitmond van bijvoorbeeld de fles voegenreiniger die ze voor haar badkamer gebruikt.
Superirritant.
Net zoals de lipjes van pakken kaas, vleeswaar of cupjes koffiemelk.
Vaak zijn deze te glad, aan elkaar vastgeplakt, of te klein voor haar vingers.
Haar struggle als er tyraps gebruikt zijn om spullen in hun omhulsel op de plek te houden en het folietje op tubes tandpasta, welke ze alleen met haar tanden kan verwijderen.
Dit zijn een paar voorbeelden van haar dagelijkse frustraties, ja, dagelijks… ze heeft tenslotte gelezen dat ieder mens gemiddeld zeven verpakkingen per dag opent.
Frustratie en geïrriteerdheid zal de portier van het Concertgebouw op de avond van 26 februari ook ervaren hebben.
Het was de avond van het Opera Gala, waar ze door haar vriendin voor uitgenodigd was.
Het is niet zo dat ze helemaal ´weg´ is van opera, maar de aria´s en de operakoren uit Nabbucco, Il Trovatore, Carmen, La Traviata , Tosca en Aida zijn zó bekend, dat ze graag op de uitnodiging is ingegaan.
Ze hadden afgesproken om gezamenlijk met het OV te reizen en al wandelend vanaf het metrostation ´De Pijp´ naar de ingang van het Concertgebouw, stranden ze in een groep van honderden mede-concertgangers.
De overvolle stoep met mensen die al bibberend, omdat ze gekleed waren in galajurken, dunne panty’s en op hoge hakken, of met te koude- en dunne colberts, schuifelden al mopperend, halsreikend en duwend richting de ingang.
Zij konden er ook wat van: op slinkse wijze belandden ze redelijk snel bij de kapotte draaideur die volgepropt met concertgangers, als een kudde schapen die de dam in het zicht hadden, niet meer vooruit konden.
De portier loste het op door iedereen op autoritaire wijze achterwaarts te dwingen, om zo de deur te kunnen herstellen, wat overigens vermakelijke taferelen opleverde.
Eenmaal binnen hebben ze nog snel voor aanvang van het gala, een wit wijntje achterover geslagen en hun plaatsen opgezocht.
Rust… de prachtige ambiance van het Concertgebouw en schitterende muziek.
Zeker, maar halverwege ‘ontregeld’ door een persoon die onwel werd.
Nou ja… ontregeld?
De dame in kwestie werd naar de uitgang gedirigeerd onder de onverstoorde klanken van het voltallig orkest en het Slavenkoor.
Niemand die ook maar een moment twijfelde: ‘The show must go on’.
Of de persoon in kwestie bezweken is, of juist nog net op eigen kracht, onder het applaus van ‘2000-min-1-mens’, door de gerepareerde draaideur vertrokken is vertelt het verhaal niet.
‘Uit het leven gegrepen’ krijgt zo wel een andere betekenis.
Hé, wat fijn, ze heeft net zonder problemen het doosje Belgische bonbons, welke ze verleden week in Antwerpen gekocht heeft, geopend.
Ze gniffelde tevreden toen ze bemerkte dat anderen er ook moeite mee blijken te hebben.
Verpakkingen…
Tot voor kort vond ze het gênant om hulp te moeten inschakelen, of haar acties uiteindelijk te moeten vervolgen met een moersleutel, schroevendraaier of een combinatietang, om verpakkingen open te krijgen.
Kindersluitingen, waarbij ze de dop tegelijkertijd moet indrukken en draaien lijkt voor haar een haast onmogelijke opgave.
Haar duim en wijsvinger doen altijd pijn als ze draait aan de dop van een melkpak en als ze trekt aan het plastic ringetje van een pak sap.
Of de verwarrende en slecht te lezen aanduidingen op de spuitmond van bijvoorbeeld de fles voegenreiniger die ze voor haar badkamer gebruikt.
Superirritant.
Net zoals de lipjes van pakken kaas, vleeswaar of cupjes koffiemelk.
Vaak zijn deze te glad, aan elkaar vastgeplakt, of te klein voor haar vingers.
Haar struggle als er tyraps gebruikt zijn om spullen in hun omhulsel op de plek te houden en het folietje op tubes tandpasta, welke ze alleen met haar tanden kan verwijderen.
Dit zijn een paar voorbeelden van haar dagelijkse frustraties, ja, dagelijks… ze heeft tenslotte gelezen dat ieder mens gemiddeld zeven verpakkingen per dag opent.
Frustratie en geïrriteerdheid zal de portier van het Concertgebouw op de avond van 26 februari ook ervaren hebben.
Het was de avond van het Opera Gala, waar ze door haar vriendin voor uitgenodigd was.
Het is niet zo dat ze helemaal ´weg´ is van opera, maar de aria´s en de operakoren uit Nabbucco, Il Trovatore, Carmen, La Traviata , Tosca en Aida zijn zó bekend, dat ze graag op de uitnodiging is ingegaan.
Ze hadden afgesproken om gezamenlijk met het OV te reizen en al wandelend vanaf het metrostation ´De Pijp´ naar de ingang van het Concertgebouw, stranden ze in een groep van honderden mede-concertgangers.
De overvolle stoep met mensen die al bibberend, omdat ze gekleed waren in galajurken, dunne panty’s en op hoge hakken, of met te koude- en dunne colberts, schuifelden al mopperend, halsreikend en duwend richting de ingang.
Zij konden er ook wat van: op slinkse wijze belandden ze redelijk snel bij de kapotte draaideur die volgepropt met concertgangers, als een kudde schapen die de dam in het zicht hadden, niet meer vooruit konden.
De portier loste het op door iedereen op autoritaire wijze achterwaarts te dwingen, om zo de deur te kunnen herstellen, wat overigens vermakelijke taferelen opleverde.
Eenmaal binnen hebben ze nog snel voor aanvang van het gala, een wit wijntje achterover geslagen en hun plaatsen opgezocht.
Rust… de prachtige ambiance van het Concertgebouw en schitterende muziek.
Zeker, maar halverwege ‘ontregeld’ door een persoon die onwel werd.
Nou ja… ontregeld?
De dame in kwestie werd naar de uitgang gedirigeerd onder de onverstoorde klanken van het voltallig orkest en het Slavenkoor.
Niemand die ook maar een moment twijfelde: ‘The show must go on’.
Of de persoon in kwestie bezweken is, of juist nog net op eigen kracht, onder het applaus van ‘2000-min-1-mens’, door de gerepareerde draaideur vertrokken is vertelt het verhaal niet.
‘Uit het leven gegrepen’ krijgt zo wel een andere betekenis.
Hé, wat fijn, ze heeft net zonder problemen het doosje Belgische bonbons, welke ze verleden week in Antwerpen gekocht heeft, geopend.