Onverhuld
Vorig najaar vertoefde ze een dikke week op Gran Canaria.
Het was niet de eerste keer dat ze dit eiland bezocht: vroeger, op haar achttiende, is ze daar ook geweest.
Ze had samen met haar man een mooi appartement in een stadje net buiten het drukke toeristengebied geboekt, ze genoten van het lekkere eten, de zon en de heerlijke temperaturen.
Ze hingen de toerist uit door met een gehuurde auto kriskras over het eiland te crossen, bezochten zo de meest belangrijkste bezienswaardigheden en wandelden meerdere keren vele kilometers over het strand langs de zuidkust van het eiland.
Vandaag moest ze aan die wandelingen terugdenken toen ze op de Instagrampagina van haar vriendin een onlangs geplaatste vakantiefoto van de Dunas de Maspalomas op Gran Canaria zag.
Deze gevarieerde tippel vanaf de oude vuurtoren El Faro in Maspalomas, over het witte zandstrand langs het natuurgebied met het palmbomenbos, de brakwaterplassen en de duinvelden die door de oceaanwinden continu van vorm veranderen, naar San Augustin en weer terug, wordt dagelijks door duizenden mensen gelopen.
Ze genoot van de momenten van eb en vloed, de zuidelijkste punt van het eiland waar de zee zo ruw is dat het afgeraden wordt te gaan zwemmen van zittend op het zand rustig om zich heen kijken.
Het plezier tijdens haar pogingen om de hoog opspringende kitesurfers goed op de foto te krijgen en het dorstlessende koude sapje op een terrasje aan het eind van de wandeling.
“Liep je in je blote gat?”, was haar vraag bij de Instagramfoto van de duinen aan haar vriendin. “Nee, dan verbranden mijn billen”, was het antwoord.
Het zou kunnen hè, want dit mooie stuk natuurschoon is voor een groot gedeelte een nudistenstrand.
Tijdens elke wandeling bedacht ze zich steeds weer dat ze nog nooit in haar leven omringd is geweest door zoveel blote mensen.
Schroom speelde haar parten, niet vanwege het adamskostuum van de ander, maar het feit dat ze liever “gekleed” in haar bikini het strand betrad.
Schroom had ze jaren geleden ook tijdens een cabaretvoorstelling van “Van Houts en De Ket”.
Het duo speelde in de kleine zaal van het plaatselijk theater, waardoor zij zittend op de eerste rij pakweg twee meter van het podium verwijderd was.
Op zich niet spannend zou je zeggen totdat, uit het niets, De Ket geheel ontkleed voor haar stond.
Ze kan zich de titel van de voorstelling en de inhoud van de scene niet meer herinneren.
Was het bloot “functioneel”of misschien om te choqueren?
Was het humoristisch?
Ze kan zich niet herinneren gelachen te hebben.
Als ze eraan terugdenkt ziet ze niet de kleine, pakweg vijftigjarige, ietwat gezette bebrilde man voor zich.
Ze ziet in haar gedachten ook niet zijn kaalhoofdige, grote collega-cabaretier.
Het enige dat ze ziet zijn twee flinke ballen en een piemel die door de huppelende bewegingen van de eigenaar, schriel en klein, afwisselend tegen vetrandjes van de buik en de harige bovenbenen tikt.
Helpppp…kan die man alsjeblieft zijn Jansen & Tilanus aantrekken!
Vorig najaar vertoefde ze een dikke week op Gran Canaria.
Het was niet de eerste keer dat ze dit eiland bezocht: vroeger, op haar achttiende, is ze daar ook geweest.
Ze had samen met haar man een mooi appartement in een stadje net buiten het drukke toeristengebied geboekt, ze genoten van het lekkere eten, de zon en de heerlijke temperaturen.
Ze hingen de toerist uit door met een gehuurde auto kriskras over het eiland te crossen, bezochten zo de meest belangrijkste bezienswaardigheden en wandelden meerdere keren vele kilometers over het strand langs de zuidkust van het eiland.
Vandaag moest ze aan die wandelingen terugdenken toen ze op de Instagrampagina van haar vriendin een onlangs geplaatste vakantiefoto van de Dunas de Maspalomas op Gran Canaria zag.
Deze gevarieerde tippel vanaf de oude vuurtoren El Faro in Maspalomas, over het witte zandstrand langs het natuurgebied met het palmbomenbos, de brakwaterplassen en de duinvelden die door de oceaanwinden continu van vorm veranderen, naar San Augustin en weer terug, wordt dagelijks door duizenden mensen gelopen.
Ze genoot van de momenten van eb en vloed, de zuidelijkste punt van het eiland waar de zee zo ruw is dat het afgeraden wordt te gaan zwemmen van zittend op het zand rustig om zich heen kijken.
Het plezier tijdens haar pogingen om de hoog opspringende kitesurfers goed op de foto te krijgen en het dorstlessende koude sapje op een terrasje aan het eind van de wandeling.
“Liep je in je blote gat?”, was haar vraag bij de Instagramfoto van de duinen aan haar vriendin. “Nee, dan verbranden mijn billen”, was het antwoord.
Het zou kunnen hè, want dit mooie stuk natuurschoon is voor een groot gedeelte een nudistenstrand.
Tijdens elke wandeling bedacht ze zich steeds weer dat ze nog nooit in haar leven omringd is geweest door zoveel blote mensen.
Schroom speelde haar parten, niet vanwege het adamskostuum van de ander, maar het feit dat ze liever “gekleed” in haar bikini het strand betrad.
Schroom had ze jaren geleden ook tijdens een cabaretvoorstelling van “Van Houts en De Ket”.
Het duo speelde in de kleine zaal van het plaatselijk theater, waardoor zij zittend op de eerste rij pakweg twee meter van het podium verwijderd was.
Op zich niet spannend zou je zeggen totdat, uit het niets, De Ket geheel ontkleed voor haar stond.
Ze kan zich de titel van de voorstelling en de inhoud van de scene niet meer herinneren.
Was het bloot “functioneel”of misschien om te choqueren?
Was het humoristisch?
Ze kan zich niet herinneren gelachen te hebben.
Als ze eraan terugdenkt ziet ze niet de kleine, pakweg vijftigjarige, ietwat gezette bebrilde man voor zich.
Ze ziet in haar gedachten ook niet zijn kaalhoofdige, grote collega-cabaretier.
Het enige dat ze ziet zijn twee flinke ballen en een piemel die door de huppelende bewegingen van de eigenaar, schriel en klein, afwisselend tegen vetrandjes van de buik en de harige bovenbenen tikt.
Helpppp…kan die man alsjeblieft zijn Jansen & Tilanus aantrekken!