Verjaren
Haar kleinzoon stapte binnen, sprong in haar armen, gaf haar een dikke kus en riep: “Hoi, Oma.”
Ze gunt iedereen zo’n begroeting.
Tegelijkertijd zag ze in gedachten het lieve, kleine, kwetsbare mini-mensje in zijn couveuse op de afdeling neonatologie.
Veel te vroeg geboren.
Ze voelde weer de gespannen rust die er heerste, het getemperde licht en de specifieke Zwitsal geur in combinatie met de lucht van het desinfectans waar ze elke keer haar handen mee moest wassen.
De vele couveuses met kleine, vaak zieke baby’tjes.
Zijn voetjes verstopt in de nog veel te grote prematuur kleertjes, de minuscule neussonde gefixeerd met een enorme pleister, het infuus vastgezet met een spalkje, zijn kleine vingertjes die in een reflex om haar wijsvinger grepen, een klein hoopje liggend onder het zachte dekentje op de borst van zijn bezorgde moeder of vader.
Haar kleine boef, maar inmiddels wel al vier jaar.
Toen haar kinderen zo rond de vier jaar waren vond ze het tijd voor de basisschool, maar nu, met haar gekleurde “oma-bril”, kijkt ze er heel anders tegenaan.
Hij heeft op zijn jonge leeftijd al afscheid moeten nemen.
Afscheid van zijn peuterschool-vriendjes, van zijn peuter-juf Tiny, van al het bekende in het vertrouwde klasje.
Had dat nog niet een poosje kunnen wachten?
Kunnen we niet gewoon doen alsof hij drie is?
Nee, natuurlijk niet…hij is er aan toe!
Maandag stapt hij de “grote basisschooldeuren” binnen, een onbevangen stap naar nieuwe vriendjes, verder leren en groter groeien.
Toen ze onlangs aan haar Marokkaanse vriendin naar de leeftijd van haar ouders vroeg kon zij niet goed antwoord geven, omdat de geboorteaangifte, daar in die tijd, vaak uitgesteld werd en de precieze datum zodoende werd vergeten.
Dat zou zeker een uitkomst zijn voor oma’s met “gekleurde brillen”.
Haar eigen verjaardag in februari en de daarbij behorende leeftijd is sinds het verhaal https://foto-chemie.weebly.com/zesenvijftig.html geen al te groot issue meer, ze kan het toch niet veranderen en ze heeft er geen invloed op, maar om dit nou ieder jaar uitbundig te vieren is een andere zaak.
Ze omzeild liever haar verjaardag door op vakantie te gaan in een warm, zonnig land, hoopt dat ze niet bij elke cursus die ze op haar werk volgt haar geboortedatum in moet vullen, stoppen al de jonge mensen hopelijk toch nog eens met “U” te zeggen en blijft ze liever verstoken van 50-plus RIVM-post.
De tijd heeft geleerd dat ze veel beter is in het vieren van verjaardagen van anderen, vooral de mijlpalen van haar familie en vrienden zijn een grote bron van inspiratie voor haar.
Ze heeft voor alle Sarah’s en Abrahammen al heel wat af gefröbeld.
Een memoryspel, een glossy en een krant, vlaggen- en ouwe-sokken lijnen, tassen met pop-art foto’s, een dobbelspel en zelfs een levens grote houten boom zijn de feestvarkens ten deel gevallen.
Ze heeft één vriendin die al jaren haar leeftijd niet verteld, het verborgen houdt en er tegenover niemand iets over los laat.
Ze lijkt ook werkelijk tijdloos.
Zal dat het zijn…zou ze dat moeten doen…er gewoon niet over praten…niet antwoorden op de indiscrete vragen naar haar leeftijd, het negeren.
Maakt dat haar gelukkiger, is het dan makkelijker om te accepteren dat ze ouder wordt???
Ze weet het niet, soms is het ook wel lekker om gewoon te antwoorden:
“ZEVENENVIJFTIG”!!!
Met hoofdletters en uitroeptekens, want altijd is haar stem harder en hoger dan normaal als ze haar leeftijd noemt.