ChatGPT
Ze las een poosje geleden een artikel over ChatGPT en diezelfde avond zag ze op het journaal een reportage over hoe studenten voor hun studie, managers voor hun websites, schrijvers voor hun blogs, of gewoon nieuwsgierigen deze snelle en schrijvende ‘assistent’ gebruiken.
ChatGPT?
´ChatGPT is misschien wel de meest indrukwekkende AI (Artificiële Intelligentie) van dit moment. Het is een slimme chatbot die in heel natuurlijke taal met je kan praten en allerlei complexe opdrachten met gemak uitvoert. Denk bijvoorbeeld aan het herschrijven van een tekst, een samenvatting maken, een uitleg geven over een bepaald onderwerp of het schrijven van een sollicitatiebrief. En het mooiste is: ChatGPT is helemaal gratis!´
Zo… haar interesse was gewekt.
Ze heeft simpelweg met haar Google-account bij ChatGPT ingelogd en opdracht geven om een verhaal te maken van een paar door haar uitgekozen trefwoorden.
Zie hier het resultaat wat ChatGPT in nog geen 30 seconden ervan maakte:
Er was eens een vrouw die dol was op kunst. Ze had gemerkt dat de oude meesters weer helemaal hip waren. Overal op televisie waren programma's te zien over de schilders van vroeger en kunstwerken waren op allerlei artikelen te koop. Op een dag was ze in Volendam aan het winkelen en zag ze in een winkel sjaals met daarop de Nachtwacht, het meisje van Vermeer en de Kus van Klimt. Wat een mooie beleving was dat!
Een paar weken later was ze in Antwerpen en bezocht ze een museum. Bij binnenkomst werd ze gevraagd om op blote voeten door het museum te lopen, om zo een ervaring van bezinning te krijgen. Hoewel ze het idee leuk vond, bleek het toch moeilijker dan ze dacht. Steeds moest ze denken aan de altijd op blote voeten lopende Amsterdamse kunstenaar Victor IV, die op primitieve wijze woonde op een vrachtschip aan de Amstel in Amsterdam. Zijn voeten waren met eelt bedekt, gehard en nooit schoon.
Ondanks dat ze de bezinning niet helemaal kon vinden, genoot ze wel van de kunstwerken die ze zag. Het was alsof ze terug in de tijd werd genomen en de oude meesters weer tot leven kwamen. Ze besefte dat kunst een tijdloze schoonheid heeft en dat het altijd in de mode zal blijven.
Leuk? Jazeker…
Maar dan nu in haar eigen woorden:
Ze heeft voor Gustav Klimt’s De Kus gekozen, maar voor hetzelfde geld was het de Nachtwacht, het meisje van Vermeer of een schilderij van Frida Kahlo geweest.
De Kus is in dit geval een kleurrijke, zachte en warme sjaal die ze voor 20 euro op de dijk van Volendam in een kledingzaak heeft gekocht.
Beroemde schilderijen die normaliter te zien zijn in het Rijksmuseum, het Mauritshuis en in andere gerenommeerde musea, hangen daar aan een knaapje te wapperen in de IJsselmeer-wind.
Busladingen vol met Europese en Aziatische toeristen portretteren zich voor een selfie achter het rekje en betasten met beide handen de kunstwerken.
Geen suppoost, een luid schellend alarm of een toegesnelde boze beveiliger die de toeristen bestraffend waarschuwt.
Geen klimaatactivist die zich met de sjaal opknoopt aan de dichtstbijzijnde lantaarnpaal, of zich vastplakt aan het rekje voor de winkel.
De oude meesters zijn ‘hot’ op dit moment.
Diverse tv-programma’s zijn er aan gewijd, de ‘gewone man’ mag meeschilderen in het Vermeer-jaar, de documentaires van Jeroen Krabbé zijn kijkcijferkanonnen en de restauratie van de Nachtwacht werd uitgevoerd onder de ogen van het publiek.
Behang, dekbedhoezen, kussens en sokken met de print van de Amandelbloesem van Van Gogh, gaan als warme broodjes over de toonbank en de Kus van Klimt, welke al vanuit de Flowerpower-tijd ‘hot’ is vanwege de seksuele lading, zit rond haar nek gewikkeld.
Wat een sensatie: kunst… om warm bij te blijven.
In het fotomuseum in Antwerpen probeerde de kunstenaar Grace Ndiritu van haar expositie ook een sensatie te maken.
Als bezoeker liep ze, op verzoek, met blote voeten over het hoogpolige tapijt, de ademhalingsoefeningen die ze ontving middels de zalvende stem van de kunstenaar op het audioapparaat, de foto’s en de ruimte moesten er voor zorgen dat ze alles zou ervaren als een plek om te vertragen en te bezinnen.
Mislukt!
Ze kon alleen maar denken aan de voeten van de in de jaren ’80 overleden kunstenaar Victor IV die jaren op een primitief, oud vrachtschip aan de Amstel bij de Blauwbrug, veertig meter van haar werkplek heeft gewoond.
Bijna dagelijks zag ze hem werken aan zijn bouwsels en vlotten rondom zijn boot met daarop kippen, eenden en kleurrijke uitgedoste katten, of fietsen over de Amstel.
http://www.viktoriv.nl/
Altijd op blote voeten.
Kan je je voorstellen hoe die er uitgezien hebben?
Ze las een poosje geleden een artikel over ChatGPT en diezelfde avond zag ze op het journaal een reportage over hoe studenten voor hun studie, managers voor hun websites, schrijvers voor hun blogs, of gewoon nieuwsgierigen deze snelle en schrijvende ‘assistent’ gebruiken.
ChatGPT?
´ChatGPT is misschien wel de meest indrukwekkende AI (Artificiële Intelligentie) van dit moment. Het is een slimme chatbot die in heel natuurlijke taal met je kan praten en allerlei complexe opdrachten met gemak uitvoert. Denk bijvoorbeeld aan het herschrijven van een tekst, een samenvatting maken, een uitleg geven over een bepaald onderwerp of het schrijven van een sollicitatiebrief. En het mooiste is: ChatGPT is helemaal gratis!´
Zo… haar interesse was gewekt.
Ze heeft simpelweg met haar Google-account bij ChatGPT ingelogd en opdracht geven om een verhaal te maken van een paar door haar uitgekozen trefwoorden.
Zie hier het resultaat wat ChatGPT in nog geen 30 seconden ervan maakte:
Er was eens een vrouw die dol was op kunst. Ze had gemerkt dat de oude meesters weer helemaal hip waren. Overal op televisie waren programma's te zien over de schilders van vroeger en kunstwerken waren op allerlei artikelen te koop. Op een dag was ze in Volendam aan het winkelen en zag ze in een winkel sjaals met daarop de Nachtwacht, het meisje van Vermeer en de Kus van Klimt. Wat een mooie beleving was dat!
Een paar weken later was ze in Antwerpen en bezocht ze een museum. Bij binnenkomst werd ze gevraagd om op blote voeten door het museum te lopen, om zo een ervaring van bezinning te krijgen. Hoewel ze het idee leuk vond, bleek het toch moeilijker dan ze dacht. Steeds moest ze denken aan de altijd op blote voeten lopende Amsterdamse kunstenaar Victor IV, die op primitieve wijze woonde op een vrachtschip aan de Amstel in Amsterdam. Zijn voeten waren met eelt bedekt, gehard en nooit schoon.
Ondanks dat ze de bezinning niet helemaal kon vinden, genoot ze wel van de kunstwerken die ze zag. Het was alsof ze terug in de tijd werd genomen en de oude meesters weer tot leven kwamen. Ze besefte dat kunst een tijdloze schoonheid heeft en dat het altijd in de mode zal blijven.
Leuk? Jazeker…
Maar dan nu in haar eigen woorden:
Ze heeft voor Gustav Klimt’s De Kus gekozen, maar voor hetzelfde geld was het de Nachtwacht, het meisje van Vermeer of een schilderij van Frida Kahlo geweest.
De Kus is in dit geval een kleurrijke, zachte en warme sjaal die ze voor 20 euro op de dijk van Volendam in een kledingzaak heeft gekocht.
Beroemde schilderijen die normaliter te zien zijn in het Rijksmuseum, het Mauritshuis en in andere gerenommeerde musea, hangen daar aan een knaapje te wapperen in de IJsselmeer-wind.
Busladingen vol met Europese en Aziatische toeristen portretteren zich voor een selfie achter het rekje en betasten met beide handen de kunstwerken.
Geen suppoost, een luid schellend alarm of een toegesnelde boze beveiliger die de toeristen bestraffend waarschuwt.
Geen klimaatactivist die zich met de sjaal opknoopt aan de dichtstbijzijnde lantaarnpaal, of zich vastplakt aan het rekje voor de winkel.
De oude meesters zijn ‘hot’ op dit moment.
Diverse tv-programma’s zijn er aan gewijd, de ‘gewone man’ mag meeschilderen in het Vermeer-jaar, de documentaires van Jeroen Krabbé zijn kijkcijferkanonnen en de restauratie van de Nachtwacht werd uitgevoerd onder de ogen van het publiek.
Behang, dekbedhoezen, kussens en sokken met de print van de Amandelbloesem van Van Gogh, gaan als warme broodjes over de toonbank en de Kus van Klimt, welke al vanuit de Flowerpower-tijd ‘hot’ is vanwege de seksuele lading, zit rond haar nek gewikkeld.
Wat een sensatie: kunst… om warm bij te blijven.
In het fotomuseum in Antwerpen probeerde de kunstenaar Grace Ndiritu van haar expositie ook een sensatie te maken.
Als bezoeker liep ze, op verzoek, met blote voeten over het hoogpolige tapijt, de ademhalingsoefeningen die ze ontving middels de zalvende stem van de kunstenaar op het audioapparaat, de foto’s en de ruimte moesten er voor zorgen dat ze alles zou ervaren als een plek om te vertragen en te bezinnen.
Mislukt!
Ze kon alleen maar denken aan de voeten van de in de jaren ’80 overleden kunstenaar Victor IV die jaren op een primitief, oud vrachtschip aan de Amstel bij de Blauwbrug, veertig meter van haar werkplek heeft gewoond.
Bijna dagelijks zag ze hem werken aan zijn bouwsels en vlotten rondom zijn boot met daarop kippen, eenden en kleurrijke uitgedoste katten, of fietsen over de Amstel.
http://www.viktoriv.nl/
Altijd op blote voeten.
Kan je je voorstellen hoe die er uitgezien hebben?