De pedicure
Ze wilde al langere tijd naar de pedicure, maar telkens als ze een praktijk in de omgeving van haar woonplaats op internet zocht kreeg ze een lijst met ongeveer veertig adressen.
Hoe maak je dan een keuze?
Op haar werk in het verpleeghuis had ze al eens aan een paar collega’s gevraagd of zij een goede pedicure kenden.
Maar nee, gek genoeg verzorgen de meeste van haar collega’s hun voeten ook zelf en dat terwijl deze op een werkdag toch veel te voortduren krijgen.
Gelukkig heeft ze geen ernstige voetproblemen, geen kalknagels of vergroeiingen, geen suikerziekte, reuma of schimmel, alleen wat eelt en een enkele ingegroeide nagel.
Dus een standaard behandeling leek haar te volstaan, waardoor de medisch pedicures van haar internetlijst weggestreept konden worden.
Een wens was wel dat naast het knippen en het verwijderen van het eelt haar nagels gelakt zouden worden.
Het liefst zo’n lak wat vijf weken blijft zitten en knalrood!
Gellak.
Weer een kwart van haar adressenlijst doorgekrast, waardoor er nog vijftien mogelijke behandelaars overbleven.
De laatste verfijning heeft ze gebaseerd op reistijd, prijs en op aantrekkelijkheid van de website.
De jaren dat ze gewerkt heeft in een foto-video winkel, verafschuwde ze altijd de eerste mooie lentedag.
De dag bij uitstek waarop velen, overvallen door de warmte en de zon, onvoorbereid de lange broek en sokken uitgooiden, de open schoenen en slippers uit de kast haalden en zo de winkel instapte.
Veelal met harige benen, te lange nagels en afgebrokkelde nagellak.
Ze kon niet anders dan kijken naar die soms kromme en misvormde wokkels, met in haar achterhoofd groot respect voor een pedicure.
Onlangs las ze een artikel in een tijdschrift waarin de vorm van de tenen iets vertelt over het karakter van de eigenaar.
Tenen in triangel vorm, als een vierkantje recht op een rij, of de tenen zoals zij heeft keurig aflopend naar beneden.
Ze werd daardoor beschreven als: sociaal, iemand die van reizen houdt, nieuwe dingen wil leren, intellectueel en innovatief is.
Waarvan akte!
Ook in haar huidige werk ziet ze met regelmaat de zogenaamde “risico voeten”, ten gevolge van ziektes, ouderdom en/of verwaarlozing en is ze blij met haar eigen onderstel.
Een uur voor de afspraak heeft ze nog maar eens haar voeten gewassen, schone sokken aangetrokken, haar, nu ook te lange nagels bekeken en een paar van te voren gespray'de laarzen aangetrokken.
Ze voelde zich opgelaten, onzeker.
Wie zou aan haar voeten gaan friemelen, waarover moest ze praten, had ze eigenlijk wel de standaard voeten voor een standaard behandeling?
Zouden er ook bij haar onderliggende problemen zijn, kietelt het, verdorie…ze was contant geld vergeten mee te nemen.
Nu, twee weken later is ze nog steeds blij dat ze uiteindelijk de afspraak gemaakt heeft, er is nog geen eelt te zien en haar nagels zijn nog onbeschadigd knalrood!
En voor die ene kleine kalknagel kreeg ze de gouden tip: "Dagelijks deppen met een in azijn gedrenkt watje".