Kunst in de publieke ruimte/010
Ze is zich niet altijd bewust van kunst in de publieke ruimte, maar soms valt het haar op omdat een kunstwerk ondergescheten is door duiven of meeuwen, het zo groot is dat je er figuurlijk niet omheen kunt, of in het oog springt omdat het bedolven is onder bloemenkransen.
Het interesseert haar, zeker als er een 'boertig’ randje aan zit, maar dan nog neemt ze niet altijd de moeite om de bijbehorende plaquette te lezen of zich wat meer in de kunstenaar te verdiepen.
In een eerder verhaal heeft ze al eens iets geschreven over Joep van Lieshout, die op z’n zachtst gezegd opmerkelijke kunstobjecten aan de rand van IJmuiden heeft geplaatst.
Voor de plaatselijke bevolking is deze kunst omstreden, terwijl het naar haar idee juist sjeu geeft aan een saaie stad onder de smerige rook van Tata Steel.
https://foto-chemie.weebly.com/het-gerucht-van-moesman.html
Zo is ze ook heel benieuwd naar de Land-art-tour in de Flevopolder die al een poosje op haar to-do lijstje staat.
Deze landschapskunstwerken zijn immense projecten, die veelal bedreigd worden door vandalen, dieven, de bureaucratie of weersinvloeden; dus ze moet zich nog haasten ook.
Vooral de van staal gemaakte 27 meter hoge poepende (?) man die uitkijkt over het water is bekend, maar ook de Groene Kathedraal, bestaande uit 178 populieren spreekt wat haar betreft tot de verbeelding, daar het geheel eigenlijk alleen vanuit de lucht goed te bekijken is.
En Banksy natuurlijk…onlangs is er bij een verlaten gevangenis in het Britse Reading weer een wandschildering van hem opgedoken.
Hoe gaaf is het toch dat hij al jaren onder de radar blijft en met elk werk de vinger zo op de welbekende zere plek weet te leggen.
In Nederland is Banksy alleen te zien in het MOCO-museum in Amsterdam, maar verder kan je met gemak in vele Europese steden een selfie maken terwijl je voor zijn werk staat.
Wat lijkt het haar ontzettend leuk om voor een foto zó te poseren dat het net is of ze weggeblazen wordt door de ‘Niezende vrouw’, ze zogenaamd de bloemen opvangt van de ‘Flower Thrower’, of opkijkt naar het ‘Meisje van Vermeer’.
Van de week luisterde ze naar de nieuwe podcast ‘Dat kan mijn kleine nichtje ook` van twee mensen die samen een wandeling maken langs vijf kunstwerken in een door hen uitgekozen stad.
Dit keer was Rotterdam aan de beurt.
En ze werd op haar ´boertige´ wenken bediend, daar Rotterdammers graag hun openbare kunst van bijzondere bijnamen voorzien.
Het begon met ´Jan Gat´, de naam voor een oorlogsmonument op Plein 1940.
Een groot kubistisch beeld van een schreeuwend persoon met in het midden een gat dat het verwoeste hart van Rotterdam, na de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog, symboliseert.
Een saillant detail is dat het beeld destijds geschonken is door de Joodse directieleden van de Bijenkorf en geplaatst is op een sokkel die in eerste instantie bedoeld was voor een groot standbeeld van Hitler.
Daarna hervatten ze hun weg langs het 26 meter hoge `Ding´ op de Coolsingel, een volgens de makers van de Podcast lelijk kunstwerk, maar dat ondanks zijn 40 ton de indruk van gewichtsloosheid uitstraalt.
Het volgende object dat werd besproken is de zes meter hoge ´Santa Claus´, ook wel ´Kabouter Buttplug´ genoemd. (Dat is schrikken hè.)
Volgens de kunstenaar kreeg hij het idee tot het maken van dit beeld nadat een geschonken anaalplug naast een oude kabouter op zijn nachtkastje terechtkwam en deze voorwerpen in de ogen van de kunstenaar samensmolten tot kunst.
De buttplug zou ook zomaar een kerstboom kunnen zijn, in ieder geval houdt het tot op de dag van vandaag de gemoederen in Rotterdam flink bezig.
Daarna liepen ze naar een druk kruispunt, waar ze bij een ondefinieerbaar, abstract en meerkleurig beeld van purschuim stilstonden.
‘Geile Anita’, ‘de Puinzak’ of de ‘Gecrashte ijscokar’ zijn de Rotterdamse namen.
Ook dit zegt genoeg toch?
Het laatste beeld dat besproken werd is een beeld van Picasso.
Een kubistisch kunstwerk van zijn muze ´Sylvette’, dat geschonken is als verfraaiing voor een stad in wederopbouw.
Zoek de paardenstaart als je er ooit eens voorstaat en bedenk dan dat dit een van de weinige mogelijkheden is om tegen een Picasso aan te leunen, zonder dat het alarm afgaat of een suppoost je bestraffend toespreekt.
Na het beluisteren van deze podcast is ze maar eens op zoek gegaan naar de openbare kunst in haar eigen woonplaats.
http://www.buitenbeeldinbeeld.nl/Purmerend/
Dat leverde haar de ondergepoepte bekende kunstwerken op waar ze eerder aan refereerde, maar ook onbekende reliëfs, muurschilderingen en muurtegels op gevels in de oude binnenstad, een negental door scholieren gemaakte haiku´s bevestigd op bomen in het plaatselijk productiebos, waarvan ze zich trouwens afvraagt of die er nog wel zijn en in de buurt van haar oude woning ontdekte ze een kunstwerk waar ze het bestaan nooit van geweten heeft.
Het is dus zeker de moeite waard om eens te googelen op kunst-in-de-publieke-ruimte in je eigen woonplaats.
Ze is zich niet altijd bewust van kunst in de publieke ruimte, maar soms valt het haar op omdat een kunstwerk ondergescheten is door duiven of meeuwen, het zo groot is dat je er figuurlijk niet omheen kunt, of in het oog springt omdat het bedolven is onder bloemenkransen.
Het interesseert haar, zeker als er een 'boertig’ randje aan zit, maar dan nog neemt ze niet altijd de moeite om de bijbehorende plaquette te lezen of zich wat meer in de kunstenaar te verdiepen.
In een eerder verhaal heeft ze al eens iets geschreven over Joep van Lieshout, die op z’n zachtst gezegd opmerkelijke kunstobjecten aan de rand van IJmuiden heeft geplaatst.
Voor de plaatselijke bevolking is deze kunst omstreden, terwijl het naar haar idee juist sjeu geeft aan een saaie stad onder de smerige rook van Tata Steel.
https://foto-chemie.weebly.com/het-gerucht-van-moesman.html
Zo is ze ook heel benieuwd naar de Land-art-tour in de Flevopolder die al een poosje op haar to-do lijstje staat.
Deze landschapskunstwerken zijn immense projecten, die veelal bedreigd worden door vandalen, dieven, de bureaucratie of weersinvloeden; dus ze moet zich nog haasten ook.
Vooral de van staal gemaakte 27 meter hoge poepende (?) man die uitkijkt over het water is bekend, maar ook de Groene Kathedraal, bestaande uit 178 populieren spreekt wat haar betreft tot de verbeelding, daar het geheel eigenlijk alleen vanuit de lucht goed te bekijken is.
En Banksy natuurlijk…onlangs is er bij een verlaten gevangenis in het Britse Reading weer een wandschildering van hem opgedoken.
Hoe gaaf is het toch dat hij al jaren onder de radar blijft en met elk werk de vinger zo op de welbekende zere plek weet te leggen.
In Nederland is Banksy alleen te zien in het MOCO-museum in Amsterdam, maar verder kan je met gemak in vele Europese steden een selfie maken terwijl je voor zijn werk staat.
Wat lijkt het haar ontzettend leuk om voor een foto zó te poseren dat het net is of ze weggeblazen wordt door de ‘Niezende vrouw’, ze zogenaamd de bloemen opvangt van de ‘Flower Thrower’, of opkijkt naar het ‘Meisje van Vermeer’.
Van de week luisterde ze naar de nieuwe podcast ‘Dat kan mijn kleine nichtje ook` van twee mensen die samen een wandeling maken langs vijf kunstwerken in een door hen uitgekozen stad.
Dit keer was Rotterdam aan de beurt.
En ze werd op haar ´boertige´ wenken bediend, daar Rotterdammers graag hun openbare kunst van bijzondere bijnamen voorzien.
Het begon met ´Jan Gat´, de naam voor een oorlogsmonument op Plein 1940.
Een groot kubistisch beeld van een schreeuwend persoon met in het midden een gat dat het verwoeste hart van Rotterdam, na de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog, symboliseert.
Een saillant detail is dat het beeld destijds geschonken is door de Joodse directieleden van de Bijenkorf en geplaatst is op een sokkel die in eerste instantie bedoeld was voor een groot standbeeld van Hitler.
Daarna hervatten ze hun weg langs het 26 meter hoge `Ding´ op de Coolsingel, een volgens de makers van de Podcast lelijk kunstwerk, maar dat ondanks zijn 40 ton de indruk van gewichtsloosheid uitstraalt.
Het volgende object dat werd besproken is de zes meter hoge ´Santa Claus´, ook wel ´Kabouter Buttplug´ genoemd. (Dat is schrikken hè.)
Volgens de kunstenaar kreeg hij het idee tot het maken van dit beeld nadat een geschonken anaalplug naast een oude kabouter op zijn nachtkastje terechtkwam en deze voorwerpen in de ogen van de kunstenaar samensmolten tot kunst.
De buttplug zou ook zomaar een kerstboom kunnen zijn, in ieder geval houdt het tot op de dag van vandaag de gemoederen in Rotterdam flink bezig.
Daarna liepen ze naar een druk kruispunt, waar ze bij een ondefinieerbaar, abstract en meerkleurig beeld van purschuim stilstonden.
‘Geile Anita’, ‘de Puinzak’ of de ‘Gecrashte ijscokar’ zijn de Rotterdamse namen.
Ook dit zegt genoeg toch?
Het laatste beeld dat besproken werd is een beeld van Picasso.
Een kubistisch kunstwerk van zijn muze ´Sylvette’, dat geschonken is als verfraaiing voor een stad in wederopbouw.
Zoek de paardenstaart als je er ooit eens voorstaat en bedenk dan dat dit een van de weinige mogelijkheden is om tegen een Picasso aan te leunen, zonder dat het alarm afgaat of een suppoost je bestraffend toespreekt.
Na het beluisteren van deze podcast is ze maar eens op zoek gegaan naar de openbare kunst in haar eigen woonplaats.
http://www.buitenbeeldinbeeld.nl/Purmerend/
Dat leverde haar de ondergepoepte bekende kunstwerken op waar ze eerder aan refereerde, maar ook onbekende reliëfs, muurschilderingen en muurtegels op gevels in de oude binnenstad, een negental door scholieren gemaakte haiku´s bevestigd op bomen in het plaatselijk productiebos, waarvan ze zich trouwens afvraagt of die er nog wel zijn en in de buurt van haar oude woning ontdekte ze een kunstwerk waar ze het bestaan nooit van geweten heeft.
Het is dus zeker de moeite waard om eens te googelen op kunst-in-de-publieke-ruimte in je eigen woonplaats.