Loesje
Ze heeft ‘Loesje’ gemist.
Zo jammer…
Ze heeft ‘Loesje’ gemist, omdat ze niet aanwezig kon zijn bij die ene workshop die tijdens een werkconferentie gegeven werd.
In de workshop zou haar, door een ervaren ‘Loesje-schrijver’, geleerd worden om op een positieve en creatief manier te schrijven over werk-gerelateerde onderwerpen.
Zou het haar gelukt zijn?
Het heeft haar in ieder geval wel getriggerd, waardoor ze nu al dagen broedt op haar eigen ‘Loesje-waardige´ quote.
De werkconferentie vond plaats in Bezoekerscentrum De Hoep in Castricum.
Voor haar, en waarschijnlijk voor vele anderen, een bekende plek die plenty herinneringen oproept.
Vroeger kwam ze daar met haar ouders en zus om te wandelen in de duinen richting het strand, met vaak een kleine omweg over de bekendste camping van Nederland, schuin tegenover het bezoekerscentrum.
Jaren later deed ze hetzelfde met haar eigen kinderen.
En natuurlijk ‘Johanna’s hof´: de plek waar elk uitje eindigde.
Een oud-Hollands ingericht restaurant met, sinds mensenheugenis, het enorme terras met rotanmeubilair, het speelveldje en de dierenweide met de geitjes.
Op 17 juli 2014 was de laatste keer dat ze daar op het terras van een cappuccino met appeltaart zat te genieten, toen langzaam het ongelofelijke nieuws tot haar en vele anderen doordrong.
Vlucht MH17 van Malaysia Airlines was neergestort in Oost-Oekraïne, waarbij alle 298 inzittenden om het leven waren gekomen.
De beelden van het wrak, de emoties van de nabestaanden, de repatriëring, de bloemenzee op Schiphol en de rouwstoet op de snelweg maakten een enorme indruk op haar.
Bij dit soort gebeurtenissen vergeet je eigenlijk nooit meer waar je was, of wat je deed.
Zo ook op dinsdag 11 september 2001.
Ze zat op de groene deksel van een grote zandbak aan de rand van een korfbalveld in de Zuidoostbeemster te kijken naar de training van haar zoon.
Ze stormde de kantine in waar snel de tv werd aangezet en ze met ongeloof en muisstil de beelden bekeek.
Voor altijd in het geheugen gegrift.
Net als ´Johanna´s hof´ aan de kust, is er op de Hoge Veluwe ook al sinds mensenheugenis een restaurant, waar ze met haar ouders, haar kinderen en vrienden eens in de zoveel tijd kwam.
De ´Koperen Kop´…eveneens al jaren met een oud-Hollands rood geblokt kleedje op de tafels, een speeltuin en een terras met rotan meubelen.
Tot ze daar verleden jaar weer koffie wilde drinken.
De ´Koperen Kop´ is er niet meer, het is vervangen door het supermoderne ´Park Paviljoen´ met groot, eigentijds terras en een uitgebreide menu- en wijnkaart.
Fijn: ze heeft kunnen constateren dat zowel bij ´Johanna´s hof´ als het ´Paviljoen´ de ouderwetse, oer-Hollandse pannenkoek nog op de kaart staat.
Hé pannenkoek…
Ze heeft ‘Loesje’ gemist.
Zo jammer…
Ze heeft ‘Loesje’ gemist, omdat ze niet aanwezig kon zijn bij die ene workshop die tijdens een werkconferentie gegeven werd.
In de workshop zou haar, door een ervaren ‘Loesje-schrijver’, geleerd worden om op een positieve en creatief manier te schrijven over werk-gerelateerde onderwerpen.
Zou het haar gelukt zijn?
Het heeft haar in ieder geval wel getriggerd, waardoor ze nu al dagen broedt op haar eigen ‘Loesje-waardige´ quote.
De werkconferentie vond plaats in Bezoekerscentrum De Hoep in Castricum.
Voor haar, en waarschijnlijk voor vele anderen, een bekende plek die plenty herinneringen oproept.
Vroeger kwam ze daar met haar ouders en zus om te wandelen in de duinen richting het strand, met vaak een kleine omweg over de bekendste camping van Nederland, schuin tegenover het bezoekerscentrum.
Jaren later deed ze hetzelfde met haar eigen kinderen.
En natuurlijk ‘Johanna’s hof´: de plek waar elk uitje eindigde.
Een oud-Hollands ingericht restaurant met, sinds mensenheugenis, het enorme terras met rotanmeubilair, het speelveldje en de dierenweide met de geitjes.
Op 17 juli 2014 was de laatste keer dat ze daar op het terras van een cappuccino met appeltaart zat te genieten, toen langzaam het ongelofelijke nieuws tot haar en vele anderen doordrong.
Vlucht MH17 van Malaysia Airlines was neergestort in Oost-Oekraïne, waarbij alle 298 inzittenden om het leven waren gekomen.
De beelden van het wrak, de emoties van de nabestaanden, de repatriëring, de bloemenzee op Schiphol en de rouwstoet op de snelweg maakten een enorme indruk op haar.
Bij dit soort gebeurtenissen vergeet je eigenlijk nooit meer waar je was, of wat je deed.
Zo ook op dinsdag 11 september 2001.
Ze zat op de groene deksel van een grote zandbak aan de rand van een korfbalveld in de Zuidoostbeemster te kijken naar de training van haar zoon.
Ze stormde de kantine in waar snel de tv werd aangezet en ze met ongeloof en muisstil de beelden bekeek.
Voor altijd in het geheugen gegrift.
Net als ´Johanna´s hof´ aan de kust, is er op de Hoge Veluwe ook al sinds mensenheugenis een restaurant, waar ze met haar ouders, haar kinderen en vrienden eens in de zoveel tijd kwam.
De ´Koperen Kop´…eveneens al jaren met een oud-Hollands rood geblokt kleedje op de tafels, een speeltuin en een terras met rotan meubelen.
Tot ze daar verleden jaar weer koffie wilde drinken.
De ´Koperen Kop´ is er niet meer, het is vervangen door het supermoderne ´Park Paviljoen´ met groot, eigentijds terras en een uitgebreide menu- en wijnkaart.
Fijn: ze heeft kunnen constateren dat zowel bij ´Johanna´s hof´ als het ´Paviljoen´ de ouderwetse, oer-Hollandse pannenkoek nog op de kaart staat.
Hé pannenkoek…