Bad Bentheim
Ze heeft de film ‘De beentjes van Sint Hildegard’ van Herman Finkers inmiddels twee keer bekeken.
Het is een relatiekomedie die zich voor het grootste gedeelte afspeelt in Twente.
Alle acteurs komen dan ook uit het oosten van het land en spreken gedurende de gehele film Twents, wat de ondertiteling geen overbodige luxe maakt.
Thema’s als Alzheimer, onvruchtbaarheid, de dood, verstikkende liefde en religie zijn verweven met absurdistische scenes.
De film begint wanneer de 89-jarige schoonvader van de hoofdpersoon besluit om zijn grootste wens in vervulling te laten gaan.
Hij is al jaren van plan om een voetreis naar Rüdesheim am Rhein te maken, waar zich in de Abdij in een gouden kist de beenderen van Sint Hildegard bevinden.
Zijn vrouw heeft daar altijd een stokje voor gestoken, maar wanneer hij op een ochtend de stoute schoenen dan eindelijk aantrekt en samen met zijn ezel aan de reis begint, stort hij in Bad Bentheim, net over de grens in Duitsland, ter aarde.
Het verdere verloop van de film moet je zelf maar gaan bekijken als je dat nog niet gedaan hebt, maar voor haar waren de opnames in Bad Bentheim wel een reden om daar eens te gaan kijken.
Het werd voor een paar dagen een luxe hotel, met een heerlijk zwem- en stoombad, een ruime kamer met een prima bed, wandelingen door het stadje en een bezoek aan de Burcht.
En daar in de Burcht van Bad Bentheim zag ze het derde schilderij wat zo prima bij haar verzameling past.
Een verzameling van soms spraakmakende, pikante, onthullende, absurde, suggestieve, surrealistische en foute schilderkunst.
Van het eerste schilderij zag ze jaren geleden een poster op de deur van een Utrechtse galerie.
´Het gerucht´ van Joop Moesman.
Zie ook: https://foto-chemie.weebly.com/het-gerucht-van-moesman.html
Het schilderij is waarschijnlijk bedoeld als een aanklacht tegen het preutse moraal, maar tegelijkertijd is het volgens diverse critici ook een onderbelichting van de positie van de vrouw.
Het tweede schilderij is van een kunstenaar uit Kampen, die een tijdelijke expositie had in het ‘Museum van de Valse Kunst’ in Vledder, waar ze tijdens een ´weekendje weg´ een bezoek bracht.
Overigens een leuk museum waar je talloze vervalsingen van beroemde werken van bijvoorbeeld Karel Appel, Picasso, Dalí, Matisse en Rodin kan bekijken.
Kunstkenners die bij de neus zijn genomen en miljoenen hebben betaald voor knappe kopieën.
Tijdens deze expositie, van de Kampense schilder Wouter Berns, stuitte ze op zijn fantasievolle geschilderde werken.
Soms pikant, maar zeer zeker spraakmakend. Zie maar…
Ze bleef lang voor dit werk stil staan, om te bedenken wat het nou eigenlijk voorstelde en wat ze ervan vond.
En dan dus onlangs in Bad Bentheim, op de bovenste verdieping van de Burcht, bij een tentoonstelling van onbekende jonge Duitse schilders, hing haar derde doek.
Flauwe humor, vastgelegd in een absurde voorstelling.
Oordeel zelf.
De beeltenis van Sint Hildegard, uit de film van Herman Finkers, past niet echt in dit rijtje thuis, hoewel zij op meerdere gebieden een opmerkelijke stoere vrouw was.
Zij is geboren in 1098 en op 81-jarige leeftijd (wat een leeftijd voor die tijd) in 1179 overleden.
Zij wijdde haar leven aan de kerk, zette zich in voor vrouwen, was ook buiten de kerkelijke wereld een BN’er, componeerde muziek die haar heden ten dage weer beroemd maakt, werd in 2012 heilig verklaard, schreef boeken over theologie en geneeskunst en verhandelingen over seksuele relaties.
Van haar is ook een geschrift bewaard, wat zou kunnen gelden als de vroegst bekende beschrijving van het vrouwelijk orgasme.
Dus….met al deze kennis dan toch ook maar een portret van Hildegard.