Monchou-kersen taart
Als ze vroeger aan de zoon van haar schoonzus en zwager vroeg wat hij voor zijn verjaardag wilde hebben, gaf hij steevast “een Monchou-kersen taart” als antwoord.
Het is al weer jaren geleden dat ze zo rond eind januari de Bastogne’s verkruimelde, de Monchou mengde met slagroom en suiker, alles in een bakvorm deponeerde en versierde met kersen uit een potje.
Succes verzekerd!
Van de week was het eindelijk weer eens zover.
Deze keer als onderdeel van een verjaardagscadeau voor haar vriendin.
Koffie met zelfgemaakte Monchou-kersen taart als start van een dagje Veluwe.
Gebruikmakend van een van de 1800 gratis witte fietsen van het “Park de Hoge Veluwe”, kwamen ze langs het beeld van Dani de Wet, brachten ze een bezoek aan het Kröller-Müller museum, slenterden ze door een deel van de beeldentuin en lunchten ze bij restaurant “De Koperen kop.”
Leuk om weer al de “van Gogh’s”, “Mondriaans” en de “Picasso’s" te zien.
Bij een eerder bezoek met haar collega-vriendin ging, dankzij haar overdreven belangstelling voor een bepaald schilderij het alarm af.
Enigszins geschrokken en heimelijk giechelend, excuseerde ze zich bij de aangesnelde, verbolgen portier.
“Kijken, dames!!!...maar niet aankomen”.
De witte fietsen, zonder “heren-stang” goed onderhouden, maar met weinig comfort, bezorgden hen na een kilometer of tien zadelpijn.
In het AD las ze onlangs een artikel over het feit dat de herenfiets, uit het straatbeeld verdwijnt.
“Studenten rijden vaker op een opoe-fiets, vaders halen hun kinderen op een damesfiets van school en senioren kiezen massaal voor de lage instap.
De fiets wordt steeds stoerder gemaakt, zodat ook de man erop gezien kan worden”.
Het is waar, bedenkt ze zich nu, de stang is verdrongen en heeft plaatsgemaakt voor een transportkrat.
En dan is er nog de steeds populairder wordende elektrische fiets die tegenwoordig ook in haar garage staat.
De toertochtjes, met haar kleinzoon achterop, maakt het met de trapondersteuning een behoorlijk stuk aangenamer en ze hoort “haar mannen” dan ook niet klagen of flauwe grapjes maken over deze dames variant.
Fietsen is haar “ding”, dagelijks een stukje om de boodschappen te doen of in een moordend tempo, bij wijze van conditietraining naar haar werk in het verpleeghuis.
Haar werk, daar waar aan de muur in de kleine revalidatie- oefenruimte op de afdeling prachtige zwart/wit foto’s hangen.
Foto’s van zeer sportieve, uitermate gezonde, hoog bejaarde dames en heren, turnend op gym toestellen, fietsend in wielrenners outfit, karakteristieke karatehoudingen aannemend of zwemmend zoals Erika Terpstra en Ada Kok dat in de jaren ’60 deden.
Zullen deze foto’s confronterend zijn als je je onlangs geopereerde knie niet kan buigen, je bij inspanning vreselijk benauwd bent, of je je net realiseert dat je verlamde arm het nooit meer zal doen zoals voorheen?
Zullen de foto’s je kracht geven om door te gaan, zal het je stimuleren?
Wat zal de achterliggende gedachte geweest zijn van diegene die juist daar de ingelijste foto's opgehangen heeft?
Haar Monchou-kersentaart viel in de smaak.
Volgende week maakt ze er vast weer een!