Pasfoto's
Ze weet precies wat sinds 2007 de foto eisen voor een officieel document zijn
en ondanks dat, kunnen er volgens haar best nog leuke pasfoto's gemaakt worden.
Jaren heeft ze in de foto/videowinkel gewerkt en honderden foto's gemaakt.
Het was een groot deel van het werk, daar er in de verre omtrek geen andere winkel was waar men pasfoto's kon laten maken en het personeel van het gemeentehuis automatisch iedereen naar hen doorstuurde.
Vooral de maandagmiddag.
Velen hadden waarschijnlijk gedurende het weekend bedacht dat het tijd was om een setje te laten maken, want nog voordat de winkeldeur open was stonden de tientallen klanten al in rijen te wachten.
Soms gezellig keuvelend, vaak op hun horloge kijkend en een enkele keer ruziënd.
Het was een kunst op zich om als fotograaf ,binnen de vastgestelde eisen, toch een leuke foto te maken.
Een gesloten mond hoeft geen grimas te worden en een kleine aanwijzing over de houding van kin of rug maakt een wereld van verschil.
Het was dan ook een sport om zoveel mogelijk klanten tevreden de winkel uit te laten gaan.
De foto op haar paspoort stamde ook uit die tijd, gemaakt door een collega met interesse en geduld.
Redelijk tevreden keek ze de afgelopen 5 jaar in haar paspoort.
En nu meldde onlangs de gemeente, middels een brief, dat haar reisdocument verlopen is.
Goh, de winkel waar ze werkte is er niet meer, waar moet ze in godsnaam heen voor een “knap” setje foto's.
En het kan niet langer uitgesteld worden, over 2 weken gaat ze op vakantie naar Tenerife.
Thuis had ze met zorg haar haar in model gebracht, een extra laagje make-up aangebracht om haar bleke gelaat na het ziekbed te verhullen en met zorg een blouse met een kraagje uitgezocht om zo een blote, kale nek te voorkomen.
Maandagmiddag aangekomen bij de winkel was er dit keer geen rij en mocht ze van een, te kleine, bronskleurige spiegel gebruik maken, terwijl het winkelmeisje huppend van het ene op het andere been, ongeduldig stond te wachten.
Plaats voor haar jas, sjaal en tas was er niet dus die heeft ze maar in een hoek op de grond neergelegd.
Inmiddels stond er een andere klant in de opening van het bedompte hokje, afwachtend kijkend naar wat er ging gebeuren.
Ja, daar zat ze dan, onzeker op een wiebelende kruk, rug recht en naar de aanwijzingen te luisteren.
” Uw mond dicht graag, uw haar achter het oor alstublieft, wilt u wel recht in de camera kijken en ik moet uw wenkbrauwen kunnen zien........”
“Hemel, dat wordt niets......kan ze nog dichterbij komen met die gigantisch grote camera, waar moet ze naar kijken, hoe zit haar haar inmiddels?”
De foto mocht ze even zien, maar waar is haar bril???
“Ja, hoor, natuurlijk , maak ik nog een foto van u.”
Het is de eerste foto geworden, een set van 6 stuks.
Na het afrekenen heeft ze buiten op straat voor het eerst goed gekeken.
Wat ze zag stelde haar teleur.
Terug gaan om nieuwe te laten maken nu het nog kon deed ze niet, daar voelde ze zich niet sterk genoeg voor en misschien valt de zwart/wit variant op haar paspoort mee.
Nee, uiteindelijk vindt ze ook op haar paspoort de foto niet leuk en dan te bedenken dat dit document tegenwoordig 10 jaar geldig is.
Arme douanebeambte, de enige die de komende jaren haar opengeslagen paspoort met miserabele foto te zien krijgt.
Ze weet precies wat sinds 2007 de foto eisen voor een officieel document zijn
en ondanks dat, kunnen er volgens haar best nog leuke pasfoto's gemaakt worden.
Jaren heeft ze in de foto/videowinkel gewerkt en honderden foto's gemaakt.
Het was een groot deel van het werk, daar er in de verre omtrek geen andere winkel was waar men pasfoto's kon laten maken en het personeel van het gemeentehuis automatisch iedereen naar hen doorstuurde.
Vooral de maandagmiddag.
Velen hadden waarschijnlijk gedurende het weekend bedacht dat het tijd was om een setje te laten maken, want nog voordat de winkeldeur open was stonden de tientallen klanten al in rijen te wachten.
Soms gezellig keuvelend, vaak op hun horloge kijkend en een enkele keer ruziënd.
Het was een kunst op zich om als fotograaf ,binnen de vastgestelde eisen, toch een leuke foto te maken.
Een gesloten mond hoeft geen grimas te worden en een kleine aanwijzing over de houding van kin of rug maakt een wereld van verschil.
Het was dan ook een sport om zoveel mogelijk klanten tevreden de winkel uit te laten gaan.
De foto op haar paspoort stamde ook uit die tijd, gemaakt door een collega met interesse en geduld.
Redelijk tevreden keek ze de afgelopen 5 jaar in haar paspoort.
En nu meldde onlangs de gemeente, middels een brief, dat haar reisdocument verlopen is.
Goh, de winkel waar ze werkte is er niet meer, waar moet ze in godsnaam heen voor een “knap” setje foto's.
En het kan niet langer uitgesteld worden, over 2 weken gaat ze op vakantie naar Tenerife.
Thuis had ze met zorg haar haar in model gebracht, een extra laagje make-up aangebracht om haar bleke gelaat na het ziekbed te verhullen en met zorg een blouse met een kraagje uitgezocht om zo een blote, kale nek te voorkomen.
Maandagmiddag aangekomen bij de winkel was er dit keer geen rij en mocht ze van een, te kleine, bronskleurige spiegel gebruik maken, terwijl het winkelmeisje huppend van het ene op het andere been, ongeduldig stond te wachten.
Plaats voor haar jas, sjaal en tas was er niet dus die heeft ze maar in een hoek op de grond neergelegd.
Inmiddels stond er een andere klant in de opening van het bedompte hokje, afwachtend kijkend naar wat er ging gebeuren.
Ja, daar zat ze dan, onzeker op een wiebelende kruk, rug recht en naar de aanwijzingen te luisteren.
” Uw mond dicht graag, uw haar achter het oor alstublieft, wilt u wel recht in de camera kijken en ik moet uw wenkbrauwen kunnen zien........”
“Hemel, dat wordt niets......kan ze nog dichterbij komen met die gigantisch grote camera, waar moet ze naar kijken, hoe zit haar haar inmiddels?”
De foto mocht ze even zien, maar waar is haar bril???
“Ja, hoor, natuurlijk , maak ik nog een foto van u.”
Het is de eerste foto geworden, een set van 6 stuks.
Na het afrekenen heeft ze buiten op straat voor het eerst goed gekeken.
Wat ze zag stelde haar teleur.
Terug gaan om nieuwe te laten maken nu het nog kon deed ze niet, daar voelde ze zich niet sterk genoeg voor en misschien valt de zwart/wit variant op haar paspoort mee.
Nee, uiteindelijk vindt ze ook op haar paspoort de foto niet leuk en dan te bedenken dat dit document tegenwoordig 10 jaar geldig is.
Arme douanebeambte, de enige die de komende jaren haar opengeslagen paspoort met miserabele foto te zien krijgt.