De zon
Oh, wat is het leven fijn, als de zon schijnt
en terrasjes zitten overvol, alle mensen raken uit hun bol.
Oh, wat is het leven fijn, in de zon.
Als de zon er toch niet was geweest, was er nooit een reden voor een feest.
Oh, wat is het leven fijn als de zon schijnt.
Je herkende het al, toch?
Het is een deel van een liedje van André van Duin, waarbij ze altijd mee wil blèren.
Waarschijnlijk lukte het je niet om deze regels gewoon te lezen en was je bij de tweede regel ook al aan het neuriën of zingen.
André schreef de tekst in 1983 op een stuk muziek dat hij hoorde tijdens het bekijken van een Amerikaanse komediefilm uit de jaren’60, met in de hoofdrol Gina Lollobrigida.
Toch bijzonder dat dit lied zo’n uitwerking heeft: het maakt haar vrolijk, het doet denken aan de zomer en het laat haar zingen.
Vroeger, in de tijd dat ze werkte in een verpleeghuis aan de Amstel in Amsterdam, zat ze bijna maandelijks met enkele zorgvragers, als goede buren van theater Carré, bij de revue van André van Duin in het gangpad voor de voorste rij.
Het kwam haar de strot uit: de kapotte kleding van de dansers (dat zag je alleen van dichtbij), de gebogen, uiteindelijk stijve nek om op het podium te kunnen kijken, de toentertijd in haar ogen flauwe grappen en de altijd beklagenswaardige Van Dusschoten en Van Gorp.
Het was een onderdeel van haar werk en de bewoners van het verpleeghuis genoten ervan, dus ach…uiteindelijk heeft het er wel toe geleid dat ze er nu met plezier op terug kijkt.
André van Duin is de laatste tijd zeker in haar achting gestegen: zijn rol bij ‘Heel Holland bakt’, de tv-serie op het water met Jannie, zijn optreden bij het afscheidsprogramma van Matthijs van Nieuwkerk en de manier waarop hij praat over wat hem de laatste tijd allemaal overkomen is, maakt dat ze veel respect voor hem heeft.
Terrasjes zitten overvol, alle ziekenhuizen raken leeg.
Oh, wat is het leven fijn als de zon schijnt.
Niemand is zich meer van kwaad bewust, alle narigheid wordt uitgeblust
Oh, wat is het leven fijn als de zon schijnt.
De tekst staat wat haar betreft sinds corona in een totaal ander daglicht, want wat is ze blij dat ze weer eens ‘gewoon’ op een terras kan zitten, een museum kan bezoeken of weer ´gewoon´ een vakantie in een hotel kan boeken.
Trouwens, sinds kort is er nog iets anders wat het leven fijn maakt als de zon schijnt…
Haar zonnepanelen!
Er liggen er sinds kort acht naar volle tevredenheid op haar dak en aan de app, waarop ze kan aflezen wat de werking van de zonnestralen met haar portemonnee doet, heeft ze veel plezier.
Het zal ongetwijfeld minder worden, maar nu kijkt ze dagelijks een paar keer op haar telefoon om de zonne-energiestand af te lezen en geloof haar: het tikt lekker aan.
Toch heeft de zon ook zijn keerzijde als ze denkt aan het zonneschadeplekje op haar rug wat maar moeizaam verdwijnt en de alertheid en precisie waarmee ze de lichte huid van haar kleinkind bij het minste geringste zonnestraaltje beschermt met zonnebrandcrème.
Gisteren, tijdens een vakantie-fietstocht in de Krimpenerwaard werd ze toevalligerwijs met hoge snelheid tegemoet gereden door Gerard Cox, als dat nou maar niet betekent dat die mooie zomer alweer voorbij is…
‘Na nana nana
Na nana nanana nana’.
Oh, wat is het leven fijn, als de zon schijnt
en terrasjes zitten overvol, alle mensen raken uit hun bol.
Oh, wat is het leven fijn, in de zon.
Als de zon er toch niet was geweest, was er nooit een reden voor een feest.
Oh, wat is het leven fijn als de zon schijnt.
Je herkende het al, toch?
Het is een deel van een liedje van André van Duin, waarbij ze altijd mee wil blèren.
Waarschijnlijk lukte het je niet om deze regels gewoon te lezen en was je bij de tweede regel ook al aan het neuriën of zingen.
André schreef de tekst in 1983 op een stuk muziek dat hij hoorde tijdens het bekijken van een Amerikaanse komediefilm uit de jaren’60, met in de hoofdrol Gina Lollobrigida.
Toch bijzonder dat dit lied zo’n uitwerking heeft: het maakt haar vrolijk, het doet denken aan de zomer en het laat haar zingen.
Vroeger, in de tijd dat ze werkte in een verpleeghuis aan de Amstel in Amsterdam, zat ze bijna maandelijks met enkele zorgvragers, als goede buren van theater Carré, bij de revue van André van Duin in het gangpad voor de voorste rij.
Het kwam haar de strot uit: de kapotte kleding van de dansers (dat zag je alleen van dichtbij), de gebogen, uiteindelijk stijve nek om op het podium te kunnen kijken, de toentertijd in haar ogen flauwe grappen en de altijd beklagenswaardige Van Dusschoten en Van Gorp.
Het was een onderdeel van haar werk en de bewoners van het verpleeghuis genoten ervan, dus ach…uiteindelijk heeft het er wel toe geleid dat ze er nu met plezier op terug kijkt.
André van Duin is de laatste tijd zeker in haar achting gestegen: zijn rol bij ‘Heel Holland bakt’, de tv-serie op het water met Jannie, zijn optreden bij het afscheidsprogramma van Matthijs van Nieuwkerk en de manier waarop hij praat over wat hem de laatste tijd allemaal overkomen is, maakt dat ze veel respect voor hem heeft.
Terrasjes zitten overvol, alle ziekenhuizen raken leeg.
Oh, wat is het leven fijn als de zon schijnt.
Niemand is zich meer van kwaad bewust, alle narigheid wordt uitgeblust
Oh, wat is het leven fijn als de zon schijnt.
De tekst staat wat haar betreft sinds corona in een totaal ander daglicht, want wat is ze blij dat ze weer eens ‘gewoon’ op een terras kan zitten, een museum kan bezoeken of weer ´gewoon´ een vakantie in een hotel kan boeken.
Trouwens, sinds kort is er nog iets anders wat het leven fijn maakt als de zon schijnt…
Haar zonnepanelen!
Er liggen er sinds kort acht naar volle tevredenheid op haar dak en aan de app, waarop ze kan aflezen wat de werking van de zonnestralen met haar portemonnee doet, heeft ze veel plezier.
Het zal ongetwijfeld minder worden, maar nu kijkt ze dagelijks een paar keer op haar telefoon om de zonne-energiestand af te lezen en geloof haar: het tikt lekker aan.
Toch heeft de zon ook zijn keerzijde als ze denkt aan het zonneschadeplekje op haar rug wat maar moeizaam verdwijnt en de alertheid en precisie waarmee ze de lichte huid van haar kleinkind bij het minste geringste zonnestraaltje beschermt met zonnebrandcrème.
Gisteren, tijdens een vakantie-fietstocht in de Krimpenerwaard werd ze toevalligerwijs met hoge snelheid tegemoet gereden door Gerard Cox, als dat nou maar niet betekent dat die mooie zomer alweer voorbij is…
‘Na nana nana
Na nana nanana nana’.