Sjans?
“Fjiet fittt”, hoorde ze plotseling, terwijl ze aan het werk was in het zorgcentrum waar haar kantoortje zich bevindt tussen de appartementen van de daar wonende senioren.
Huhhh??
Fjiet fitt?
Ze keek verrast achter zich naar de open deur en toen ze daar niemand ontwaarde stond ze vervolgens op om via het open raam te onderzoeken of dit fluitje mogelijk van de onlangs gecreëerde bouwplaats voor de deur van haar werkplek kwam.
Geen mens te zien, hoe kan dat nou?
Was dat gefluit voor haar bedoeld, nee…dat zal toch niet, op haar leeftijd nog sjans?
Nee.
Lang geleden heeft iemand tegen haar gezegd dat ze ooit weer eens zou verlangen naar “straatflirterij” en nu het gebeurde kon ze de sterk gespierde, sexy bouwvakker met sixpack niet ontdekken.
“Fjiett fitt”, alweer…verdomme, het werd zo langzamerhand behoorlijk intimiderend.
Met gespitste oren probeerde ze het geluid te lokaliseren.
Nou ja zeg, komt het nou echt bij haar onlangs “ingehuisde” bejaarde buurman vandaan?
Natuurlijk…, het is zijn papegaai.
Ze heeft kennis gemaakt met zowel haar buurman als met zijn papegaai en ze geniet nu dagelijks van het feit dat deze grijze roodstaart samen met zijn baasje een fijne “oude” dag in het zorgcentrum heeft en natuurlijk van de omstandigheid dat ze met regelmaat nagefloten wordt.
Vanaf dat moment achtervolgt een kleurrijk papegaaienleven haar.
Zoals afgelopen zaterdag tijdens een wandeling in het groengebied van haar woonplaats, toen ze werd ingehaald door een fietser met een papegaai op zijn schouder.
Ze keek gek op terwijl de bontgekleurde vogel fier rechtop met zijn kop in de wind daar zat, terwijl zijn baasje zich “flink uit de naad” trapte.
Ze weet dat er ergens in haar gemeente een familie is die hun ara met regelmaat los laat vliegen, ook wel “free flighten” genoemd, om het dier een zo normaal mogelijk leven te kunnen laten leiden.
Ze gelooft dat er heel wat trainingsuren aan vooraf zijn gegaan en dat met een zekere regelmaat deze flamboyante verschijning, zoals het dier in de plaatselijke pers genoemd wordt, de weg weleens kwijt is geraakt.
Op zijn eigen facebooksite wordt een melding gemaakt als de vliegles aanstaande is, zodat niet steeds de dierenbescherming of dierenambulance ingeschakeld wordt als de ara in een boom of op een tuinhek in de wijk even tot rust komt.
Onlangs promootte Wilfried de Jong zijn boek “De man en zijn wielerverhalen” over wielrenners en hun klassiekers bij een opinieprogramma.
Wilfried wijdt in dit boek een hoofdstuk aan de wielrenner Michele Scarponi die geregeld bij zijn trainingsronden de papegaai Franky op zijn rug meetorste.
Tijdens een van hun gezamenlijke ritten is helaas de wielrenner aangereden en overleden, waar de papegaai tijden lang zichtbaar om gerouwd heeft.
Gelukkig voor Franky heeft enkele jaren later een andere profrenner de papegaai weer mee uit fietsen genomen en aldus geldt: eind goed al goed!
Wat een prachtig mooi verhaal.
Opeens denkt ze aan haar schoonmoeder die ooit de altijd gekooide, grotendeels kale grijze roodstaart van haar oude buren logopedielessen heeft gegeven.
Overigens zonder resultaat want het dier kwam niet verder dan ”Bobber”, wat de naam van de hond bleek te zijn.
Gisteren was ze met haar fotografie vriendinnen in Artis, waarbij een van hen de vraag stelde of ze zich nog kan herinneren dat vroeger bij de ingang van de dierentuin men onthaald werd door talloze veelkleurige, grote, tamme ara’s.
Ja, dat weet ze nog heel goed.
Voor de foto's van Artis kan je klikken op onderstaande link.
“Fjiet fittt”, hoorde ze plotseling, terwijl ze aan het werk was in het zorgcentrum waar haar kantoortje zich bevindt tussen de appartementen van de daar wonende senioren.
Huhhh??
Fjiet fitt?
Ze keek verrast achter zich naar de open deur en toen ze daar niemand ontwaarde stond ze vervolgens op om via het open raam te onderzoeken of dit fluitje mogelijk van de onlangs gecreëerde bouwplaats voor de deur van haar werkplek kwam.
Geen mens te zien, hoe kan dat nou?
Was dat gefluit voor haar bedoeld, nee…dat zal toch niet, op haar leeftijd nog sjans?
Nee.
Lang geleden heeft iemand tegen haar gezegd dat ze ooit weer eens zou verlangen naar “straatflirterij” en nu het gebeurde kon ze de sterk gespierde, sexy bouwvakker met sixpack niet ontdekken.
“Fjiett fitt”, alweer…verdomme, het werd zo langzamerhand behoorlijk intimiderend.
Met gespitste oren probeerde ze het geluid te lokaliseren.
Nou ja zeg, komt het nou echt bij haar onlangs “ingehuisde” bejaarde buurman vandaan?
Natuurlijk…, het is zijn papegaai.
Ze heeft kennis gemaakt met zowel haar buurman als met zijn papegaai en ze geniet nu dagelijks van het feit dat deze grijze roodstaart samen met zijn baasje een fijne “oude” dag in het zorgcentrum heeft en natuurlijk van de omstandigheid dat ze met regelmaat nagefloten wordt.
Vanaf dat moment achtervolgt een kleurrijk papegaaienleven haar.
Zoals afgelopen zaterdag tijdens een wandeling in het groengebied van haar woonplaats, toen ze werd ingehaald door een fietser met een papegaai op zijn schouder.
Ze keek gek op terwijl de bontgekleurde vogel fier rechtop met zijn kop in de wind daar zat, terwijl zijn baasje zich “flink uit de naad” trapte.
Ze weet dat er ergens in haar gemeente een familie is die hun ara met regelmaat los laat vliegen, ook wel “free flighten” genoemd, om het dier een zo normaal mogelijk leven te kunnen laten leiden.
Ze gelooft dat er heel wat trainingsuren aan vooraf zijn gegaan en dat met een zekere regelmaat deze flamboyante verschijning, zoals het dier in de plaatselijke pers genoemd wordt, de weg weleens kwijt is geraakt.
Op zijn eigen facebooksite wordt een melding gemaakt als de vliegles aanstaande is, zodat niet steeds de dierenbescherming of dierenambulance ingeschakeld wordt als de ara in een boom of op een tuinhek in de wijk even tot rust komt.
Onlangs promootte Wilfried de Jong zijn boek “De man en zijn wielerverhalen” over wielrenners en hun klassiekers bij een opinieprogramma.
Wilfried wijdt in dit boek een hoofdstuk aan de wielrenner Michele Scarponi die geregeld bij zijn trainingsronden de papegaai Franky op zijn rug meetorste.
Tijdens een van hun gezamenlijke ritten is helaas de wielrenner aangereden en overleden, waar de papegaai tijden lang zichtbaar om gerouwd heeft.
Gelukkig voor Franky heeft enkele jaren later een andere profrenner de papegaai weer mee uit fietsen genomen en aldus geldt: eind goed al goed!
Wat een prachtig mooi verhaal.
Opeens denkt ze aan haar schoonmoeder die ooit de altijd gekooide, grotendeels kale grijze roodstaart van haar oude buren logopedielessen heeft gegeven.
Overigens zonder resultaat want het dier kwam niet verder dan ”Bobber”, wat de naam van de hond bleek te zijn.
Gisteren was ze met haar fotografie vriendinnen in Artis, waarbij een van hen de vraag stelde of ze zich nog kan herinneren dat vroeger bij de ingang van de dierentuin men onthaald werd door talloze veelkleurige, grote, tamme ara’s.
Ja, dat weet ze nog heel goed.
Voor de foto's van Artis kan je klikken op onderstaande link.