Films
Je noemde het je “verwarrende periode”.
Het vroegtijdig afbreken van jullie vakantie, constateren dat gitaar spelen niet goed meer lukt, de beslissing tot uitbreiding van de dagbesteding bij het Ontmoetingscentrum en het “tijdsverlies“ dat je soms ervaart.
Je bent vanmorgen bij de huisarts geweest en die reageerde volgens jou kort en bondig.
Het is de Alzheimer.
Verlies van herinnering wil je eigenlijk niet accepteren, onderzoek en behandeling van dementie gaat je te langzaam en de regie op je leven verliezen beangstigd je.
Klote ziekte!
We zaten lekker op de fiets, alweer korte broeken weer, maar wel met een straf windje.
Af en toe zit er een hele brede kier tussen de tegels op het fietspad, soms net zo breed als de tramrails, die we zorgvuldig moeten zien te ontwijken om niet onderuit te gaan.
Verder slingeren we met regelmaat om de opgebroken obstakels heen.
Zoekend tussen de boeken in de bibliotheek stuitte we op Prins Bernard, we vonden hem alle twee een schurk die met al zijn daden bijna altijd weg kwam.
Ik vond een boekje over de “Geheimen van de kust” van R.G.W Hisgen.
Leuke foto’s van de kust van Nederland, het sprak je alleen niet bijzonder aan, maar het deed je wel denken aan ons bezoek aan het Blote voeten pad, tijdens een Shakespeare weekend.
Je vertelde dat het lopen over glas gek genoeg geen pijn veroorzaakte, over het doolhof door het maisveld, dat je waadde door de moddersloot en uiteindelijk met de tuinslang schoon gespoeld moest worden.
Ik kon me nog heel goed de cacao schilletjes herinneren, die juist heel veel pijn veroorzaakten.
Het werd uiteindelijk “De Gouden Eeuw” een boek van Hans Goedkoop en Kees Zandvliet.
Natuurlijk ging het toen ook over boten.
Scheepskamelen…..drijvers die aan een schip verbonden werden om de diepgang ervan tijdelijk te verminderen.
Ik had geen flauw idee, maar vond het erg leuk dat men in die tijd er een soort van dienstregeling voor had.
Het bracht je naar je zeil verleden met je vrienden N. en P.
Een vakantie met een gehuurde zeilboot in Enkhuizen, die niet door de sluizen van Muiden kon.
Dat de mast met zorg losgeschroefd (?) werd en dat een door jullie gehuurde kraanwagen deze voor pakweg 80 gulden langs de sluis heeft vervoerd om hem daarna weer op zijn plek te plaatsen zonder dat de verhuurder het ooit zou merken.
Ik vond het maar een zot verhaal, was de mast te lang? Te hoog? De sluis klein?
Maakt ook eigenlijk niet uit, jullie zullen er toentertijd wel vreselijke lol om hebben gehad.
N.is overleden, je bent op zijn crematie geweest toen zijn moeder je belde en dat vroeg. Jullie waren elkaar al een poosje ontgroeid.
Nico was wat elitair, dikdoenerig, had gestudeerd aan de Rietveld Academie en gedroeg zich anders.
Je vertelde over de Italiaanse drama film La Strada van Fellini.
Je had het gezien, je begreep het, je kon vertellen waar het over ging en juist dat verbaasde Nico.
We sprongen wel een beetje van de hak op de tak, want opeens vertelde je over een film waarin iemands oog verwijderd werd met een scheermes.
Ik wilde het niet horen, het bezorgde me kippenvel en buikpijn, terwijl je zei dat je de film op internet wel voor me terug zou kunnen vinden.
Lawrence of Arabia en Pearl Habor.
Je vermoedde dat je de inhoud soms een beetje door elkaar haalde.
Het werd tijd om naar huis te gaan.
Je had opeens het gevoel alsof je watten in je hoofd had, een beetje duf.
Ik dacht dat ik er goed aan deed om je over te halen een koekje te nemen om de maag iets te vullen.
Charles: ik zal het nooit meer doen!
Wat vond je die ene hap VRESELIJK.
Zullen we woensdag weer naar de bieb gaan?
Je noemde het je “verwarrende periode”.
Het vroegtijdig afbreken van jullie vakantie, constateren dat gitaar spelen niet goed meer lukt, de beslissing tot uitbreiding van de dagbesteding bij het Ontmoetingscentrum en het “tijdsverlies“ dat je soms ervaart.
Je bent vanmorgen bij de huisarts geweest en die reageerde volgens jou kort en bondig.
Het is de Alzheimer.
Verlies van herinnering wil je eigenlijk niet accepteren, onderzoek en behandeling van dementie gaat je te langzaam en de regie op je leven verliezen beangstigd je.
Klote ziekte!
We zaten lekker op de fiets, alweer korte broeken weer, maar wel met een straf windje.
Af en toe zit er een hele brede kier tussen de tegels op het fietspad, soms net zo breed als de tramrails, die we zorgvuldig moeten zien te ontwijken om niet onderuit te gaan.
Verder slingeren we met regelmaat om de opgebroken obstakels heen.
Zoekend tussen de boeken in de bibliotheek stuitte we op Prins Bernard, we vonden hem alle twee een schurk die met al zijn daden bijna altijd weg kwam.
Ik vond een boekje over de “Geheimen van de kust” van R.G.W Hisgen.
Leuke foto’s van de kust van Nederland, het sprak je alleen niet bijzonder aan, maar het deed je wel denken aan ons bezoek aan het Blote voeten pad, tijdens een Shakespeare weekend.
Je vertelde dat het lopen over glas gek genoeg geen pijn veroorzaakte, over het doolhof door het maisveld, dat je waadde door de moddersloot en uiteindelijk met de tuinslang schoon gespoeld moest worden.
Ik kon me nog heel goed de cacao schilletjes herinneren, die juist heel veel pijn veroorzaakten.
Het werd uiteindelijk “De Gouden Eeuw” een boek van Hans Goedkoop en Kees Zandvliet.
Natuurlijk ging het toen ook over boten.
Scheepskamelen…..drijvers die aan een schip verbonden werden om de diepgang ervan tijdelijk te verminderen.
Ik had geen flauw idee, maar vond het erg leuk dat men in die tijd er een soort van dienstregeling voor had.
Het bracht je naar je zeil verleden met je vrienden N. en P.
Een vakantie met een gehuurde zeilboot in Enkhuizen, die niet door de sluizen van Muiden kon.
Dat de mast met zorg losgeschroefd (?) werd en dat een door jullie gehuurde kraanwagen deze voor pakweg 80 gulden langs de sluis heeft vervoerd om hem daarna weer op zijn plek te plaatsen zonder dat de verhuurder het ooit zou merken.
Ik vond het maar een zot verhaal, was de mast te lang? Te hoog? De sluis klein?
Maakt ook eigenlijk niet uit, jullie zullen er toentertijd wel vreselijke lol om hebben gehad.
N.is overleden, je bent op zijn crematie geweest toen zijn moeder je belde en dat vroeg. Jullie waren elkaar al een poosje ontgroeid.
Nico was wat elitair, dikdoenerig, had gestudeerd aan de Rietveld Academie en gedroeg zich anders.
Je vertelde over de Italiaanse drama film La Strada van Fellini.
Je had het gezien, je begreep het, je kon vertellen waar het over ging en juist dat verbaasde Nico.
We sprongen wel een beetje van de hak op de tak, want opeens vertelde je over een film waarin iemands oog verwijderd werd met een scheermes.
Ik wilde het niet horen, het bezorgde me kippenvel en buikpijn, terwijl je zei dat je de film op internet wel voor me terug zou kunnen vinden.
Lawrence of Arabia en Pearl Habor.
Je vermoedde dat je de inhoud soms een beetje door elkaar haalde.
Het werd tijd om naar huis te gaan.
Je had opeens het gevoel alsof je watten in je hoofd had, een beetje duf.
Ik dacht dat ik er goed aan deed om je over te halen een koekje te nemen om de maag iets te vullen.
Charles: ik zal het nooit meer doen!
Wat vond je die ene hap VRESELIJK.
Zullen we woensdag weer naar de bieb gaan?