Het neemt alles weg van wat je bent.
Ik was vanmorgen al om 7.45 uur bij jullie daar M. en K. een afspraak bij de rechtbank in Zaandam hadden om het mentorschap te regelen.
Een moeilijk moment, waarbij je niet perse aanwezig hoefde te zijn.
Gelukkig maar, want je had een nare nacht achter de rug.
Wakker worden in een waan, de paniek en de angst, de overtuiging van jouw werkelijkheid en daar haast niet los van kunnen komen, is afschuwelijk.
Achteraf besefte je dat die werkelijkheid niet de echte realiteit was, maar op dat moment zeggen al je zintuigen dat het de waarheid is.
Je was suf van het slechte slapen, de rot nacht en de Lorazepam die je ingenomen had.
Je wilde niet fietsen vandaag, maar lopend naar de bieb vond je een aantrekkelijk plan.
Voordat we gingen hebben we eerst nog maar een bakkie koffie gedronken en begon jij steeds wakkerder en spraakzamer te worden.
Over je periode bij V&D.
De manager die geschokt reageerde op een (zeer luidruchtig) nummer uit de playlist van een bepaalde week.
(een wekelijkse lijst met songs die binnen het filiaal afgespeeld moest worden)
Zijn botte reacties op mede collega’s en het volgens jou niet openbaar willen maken van zijn geaardheid.
Je zei dat jullie gisteren samen bij M. haar moeder zijn geweest, inmiddels is zij ook al 82 jaar.
Je vindt het triest, hoe al de lichamelijke en geestelijke ongemakken haar treffen.
Op onze wandeltocht naar de bieb zijn we via de gang van het Medisch Centrum Novawhere gelopen om daar de foto expositie, die ik daar met zeven andere collega’s heb, te kunnen kijken.
Je nam ruim de tijd bij elke foto en sloot af met een compliment.
Leuk…ik zal het doorgeven aan mijn fotovriendinnen.
Onderweg kwam je terug op de gezellige lunch die we afgelopen zaterdag bij jullie hebben gehad.
C., R., jij en ik werden door K. en M. verwend met heerlijke Lasagne, zelfgemaakte salades, sapjes en ovenverse broodjes.
Je vertelde dat je zo trots bent op K., dat zij zo’n zelfstandige vrouw is en een speciaal “plekje” bij je heeft.
“Je weet toch, El”, dat het bij haar voelt als of ik haar vader ben?”
In de bieb pakte we het boek “Sjiek en sjofel. Amsterdam in de jaren zeventig” van Roland van Tulder.
Aan de hand van zwart/wit foto's wordt in dit boek het dagelijks leven in Amsterdam van de jaren zeventig geschetst.
Bij een foto waar Chinese mannen op een smalle houten steiger die met touwen vast zat, de zijkant van een gigantisch grote boot bij de NDSM werf aan het roestkrabben waren, moest je aan je vader denken.
Had hij dat werk ook gedaan, bij de NDSM, of ergens anders?
Je wist het niet precies meer.
Bij een foto van een vuilniswagen in een van de Amsterdamse straten, moest ik aan mijn opa denken.
Vuilnisman in die tijd: dat moet zwaar werk geweest zijn.
We zagen ook nog een foto van het Jollenpad, de thuisbasis van jouw zeeverkenners en toevalligerwijs ook de plaats waar een paar weken geleden de reünie was.
Daarna vonden we in de schappen het boek: “Amsterdam. Hetzelfde maar anders in 40 dubbelportretten” van Jessica Voeten.
Veertig schilderijen van stadsgezichten vanaf de 17de eeuw zijn door de samenstellers uitgezocht en vergeleken met de huidige situatie, waarvan ze in de jaren 2010-2012 kleurenfoto’s hebben gemaakt.
Een boek dat we al eerder hebben ingezien, maar toen niet de tijd hebben gehad om alles blad voor blad te bekijken.
Vandaag vond je vooral het oude schilderij en de hedendaagse foto van de bocht in de Herengracht erg mooi.
Na anderhalf uur gingen we terug naar huis, pratend, kuierend en genietend van de najaarszon.
Je merkte op dat je best nog lol en plezier in het leven hebt, maar ook dat de dementie alles wegneemt van wat je bent.
Ik was vanmorgen al om 7.45 uur bij jullie daar M. en K. een afspraak bij de rechtbank in Zaandam hadden om het mentorschap te regelen.
Een moeilijk moment, waarbij je niet perse aanwezig hoefde te zijn.
Gelukkig maar, want je had een nare nacht achter de rug.
Wakker worden in een waan, de paniek en de angst, de overtuiging van jouw werkelijkheid en daar haast niet los van kunnen komen, is afschuwelijk.
Achteraf besefte je dat die werkelijkheid niet de echte realiteit was, maar op dat moment zeggen al je zintuigen dat het de waarheid is.
Je was suf van het slechte slapen, de rot nacht en de Lorazepam die je ingenomen had.
Je wilde niet fietsen vandaag, maar lopend naar de bieb vond je een aantrekkelijk plan.
Voordat we gingen hebben we eerst nog maar een bakkie koffie gedronken en begon jij steeds wakkerder en spraakzamer te worden.
Over je periode bij V&D.
De manager die geschokt reageerde op een (zeer luidruchtig) nummer uit de playlist van een bepaalde week.
(een wekelijkse lijst met songs die binnen het filiaal afgespeeld moest worden)
Zijn botte reacties op mede collega’s en het volgens jou niet openbaar willen maken van zijn geaardheid.
Je zei dat jullie gisteren samen bij M. haar moeder zijn geweest, inmiddels is zij ook al 82 jaar.
Je vindt het triest, hoe al de lichamelijke en geestelijke ongemakken haar treffen.
Op onze wandeltocht naar de bieb zijn we via de gang van het Medisch Centrum Novawhere gelopen om daar de foto expositie, die ik daar met zeven andere collega’s heb, te kunnen kijken.
Je nam ruim de tijd bij elke foto en sloot af met een compliment.
Leuk…ik zal het doorgeven aan mijn fotovriendinnen.
Onderweg kwam je terug op de gezellige lunch die we afgelopen zaterdag bij jullie hebben gehad.
C., R., jij en ik werden door K. en M. verwend met heerlijke Lasagne, zelfgemaakte salades, sapjes en ovenverse broodjes.
Je vertelde dat je zo trots bent op K., dat zij zo’n zelfstandige vrouw is en een speciaal “plekje” bij je heeft.
“Je weet toch, El”, dat het bij haar voelt als of ik haar vader ben?”
In de bieb pakte we het boek “Sjiek en sjofel. Amsterdam in de jaren zeventig” van Roland van Tulder.
Aan de hand van zwart/wit foto's wordt in dit boek het dagelijks leven in Amsterdam van de jaren zeventig geschetst.
Bij een foto waar Chinese mannen op een smalle houten steiger die met touwen vast zat, de zijkant van een gigantisch grote boot bij de NDSM werf aan het roestkrabben waren, moest je aan je vader denken.
Had hij dat werk ook gedaan, bij de NDSM, of ergens anders?
Je wist het niet precies meer.
Bij een foto van een vuilniswagen in een van de Amsterdamse straten, moest ik aan mijn opa denken.
Vuilnisman in die tijd: dat moet zwaar werk geweest zijn.
We zagen ook nog een foto van het Jollenpad, de thuisbasis van jouw zeeverkenners en toevalligerwijs ook de plaats waar een paar weken geleden de reünie was.
Daarna vonden we in de schappen het boek: “Amsterdam. Hetzelfde maar anders in 40 dubbelportretten” van Jessica Voeten.
Veertig schilderijen van stadsgezichten vanaf de 17de eeuw zijn door de samenstellers uitgezocht en vergeleken met de huidige situatie, waarvan ze in de jaren 2010-2012 kleurenfoto’s hebben gemaakt.
Een boek dat we al eerder hebben ingezien, maar toen niet de tijd hebben gehad om alles blad voor blad te bekijken.
Vandaag vond je vooral het oude schilderij en de hedendaagse foto van de bocht in de Herengracht erg mooi.
Na anderhalf uur gingen we terug naar huis, pratend, kuierend en genietend van de najaarszon.
Je merkte op dat je best nog lol en plezier in het leven hebt, maar ook dat de dementie alles wegneemt van wat je bent.