In the autumn of my life
De afgelopen twee weken zijn reuze zwaar geweest.
Er heeft een aanpassing in je medicatie plaats gevonden, omdat je erg veel last van sufheid en van paniek/angstaanvallen hebt gehad.
Men denkt dat het komt door de Lorazepam, maar ook je andere medicatie lijkt in de huidige dosering niet geheel te voldoen.
Je hebt samen met M. en het personeel van “Het Ontmoetingscentrum” besloten daar niet meer heen te gaan, omdat dat te veel prikkels zou veroorzaken, daarvoor in de plaats krijg je gedurende een flink aantal uren van de week individuele begeleiding.
Je vertelde dat je met je begeleidster boodschappen hebt gedaan, aan de wandel bent geweest en soep hebt gekookt.
M. blij toen ze, bij thuiskomst de heerlijke geuren rook.
Je hebt ook Monty Python’s film “Life of Brian” met een van de begeleidsters gekeken.
Een jonge vrouw, die niet wist wat haar overkwam door dit kolderieke verhaal en jij zat aan het eind van de film met “ huppelende hersenen”, zoals je zei.
Te lang, te druk, te veel wisselende beelden.
Je wilde vandaag liever niet fietsen naar de bieb, je voelde je niet zeker genoeg en hebt het gevoel dat je al fietsend je balans kwijt raakt.
Lopen dus…..
Ruim 3 km. heen en 3 km. terug, een mooie tippel op en koude, maar verder redelijk zonnige dag.
We schopten onderweg wat herfst bladeren voor ons uit en dat ontlokte bij jou de woorden: “In the autumn of my life”.
Of je daar nou de song, je middelbare leeftijd of je voortschrijdende ziekte mee bedoelde werd me niet helemaal duidelijk, maar het leek me een pakkende titel voor dit verhaal .
Je vertelde over de Purmerenders die je de afgelopen tijd ontmoet hebt: de weduwe van 96 jaar die over de dijk in rap tempo met haar rollator liep en waar je natuurlijk een gesprekje mee aanknoopte, onze bejaarde stadsgenoten die volgens jou overdreven aandacht hechten aan de etiquette.
Over de motor van P., je nieuwe schoenen, je kleding, over je leven zoals je dat nu leidt, de controle over je handelen wat je vaak genoeg mist en over een snellere en kortere route naar de bieb die we zouden kunnen nemen.
Een gesprek met de oudere dame over de goed gedijende tropische planten die we her en der in de voortuinen zagen en haar beroep als 14-jarige coupeuse bij C&A .
In de bibliotheek was het druk.
Vanwege het feit dat de servicebalie verplaatst zal gaan worden waren er veel lege stellingen en stonden er her en der volgepakte dozen met boeken.
Het was woensdag middag dus er was geen gebrek aan luidruchtig rond rennend kroost en boven de bieb worden appartementen gerealiseerd, waardoor het getimmer en gehak niet van de lucht was.
Geluiden, ook al is het voor mij een achtergrond geruis, komt bij jou keihard binnen, het geroezemoes van heen en weer lopende mensen en de beelden in een boek dat we inkijken zorgen ervoor dat je afgeleid raakt, de lijn in je verhaal kwijtraakt, de juiste woorden niet kan vinden of juist woorden toevoegt die niet binnen het verhaal passen.
Angst overviel je bijna, hoewel dat uiterlijk niet aan je te zien was, maar gelukkig was het drinken van de cappuccino en het eten van je broodjes genoeg om bij jou de rust terug te laten keren.
“Vuurtorens in Nederland” van Koen van Driesche was een mooie afleiding.
Een boek met heel veel details over de meeste (soms verdwenen) vuurtorens en lichtschepen langs de Nederlandse kust en het IJsselmeer.
De vele wetenswaardigheden, mooie foto’s uit het boek en jou uitleg over het navigeren op zee met behulp van deze vuurtorens, maakten het reuze interessant.
En natuurlijk kwam Neerlands Hoop er aan te pas: Bran-hier-is… Bran-da-ris.
Ik herinnerde mij die grap nog…de Brandaris op Terschelling, een mooie en tevens ook de oudste vuurtoren van Nederland.
Je vertelde dat je in je jeugd met de buren uit de Marnixstraat op zeilvakantie bent geweest.
Heen en terug naar Saint-Malo in Bretagne Frankrijk, met lastige tussenstops, omdat de buurvrouw vreselijk zeeziek was.
Voor jou in ieder geval een mooie tijd om op terug te kijken.
We gingen terug naar huis, lopend in het namiddag zonnetje en zoals later bleek , je pet vergeten mee te nemen.
Zullen we volgende week woensdag weer naar de bieb gaan Charles?
De afgelopen twee weken zijn reuze zwaar geweest.
Er heeft een aanpassing in je medicatie plaats gevonden, omdat je erg veel last van sufheid en van paniek/angstaanvallen hebt gehad.
Men denkt dat het komt door de Lorazepam, maar ook je andere medicatie lijkt in de huidige dosering niet geheel te voldoen.
Je hebt samen met M. en het personeel van “Het Ontmoetingscentrum” besloten daar niet meer heen te gaan, omdat dat te veel prikkels zou veroorzaken, daarvoor in de plaats krijg je gedurende een flink aantal uren van de week individuele begeleiding.
Je vertelde dat je met je begeleidster boodschappen hebt gedaan, aan de wandel bent geweest en soep hebt gekookt.
M. blij toen ze, bij thuiskomst de heerlijke geuren rook.
Je hebt ook Monty Python’s film “Life of Brian” met een van de begeleidsters gekeken.
Een jonge vrouw, die niet wist wat haar overkwam door dit kolderieke verhaal en jij zat aan het eind van de film met “ huppelende hersenen”, zoals je zei.
Te lang, te druk, te veel wisselende beelden.
Je wilde vandaag liever niet fietsen naar de bieb, je voelde je niet zeker genoeg en hebt het gevoel dat je al fietsend je balans kwijt raakt.
Lopen dus…..
Ruim 3 km. heen en 3 km. terug, een mooie tippel op en koude, maar verder redelijk zonnige dag.
We schopten onderweg wat herfst bladeren voor ons uit en dat ontlokte bij jou de woorden: “In the autumn of my life”.
Of je daar nou de song, je middelbare leeftijd of je voortschrijdende ziekte mee bedoelde werd me niet helemaal duidelijk, maar het leek me een pakkende titel voor dit verhaal .
Je vertelde over de Purmerenders die je de afgelopen tijd ontmoet hebt: de weduwe van 96 jaar die over de dijk in rap tempo met haar rollator liep en waar je natuurlijk een gesprekje mee aanknoopte, onze bejaarde stadsgenoten die volgens jou overdreven aandacht hechten aan de etiquette.
Over de motor van P., je nieuwe schoenen, je kleding, over je leven zoals je dat nu leidt, de controle over je handelen wat je vaak genoeg mist en over een snellere en kortere route naar de bieb die we zouden kunnen nemen.
Een gesprek met de oudere dame over de goed gedijende tropische planten die we her en der in de voortuinen zagen en haar beroep als 14-jarige coupeuse bij C&A .
In de bibliotheek was het druk.
Vanwege het feit dat de servicebalie verplaatst zal gaan worden waren er veel lege stellingen en stonden er her en der volgepakte dozen met boeken.
Het was woensdag middag dus er was geen gebrek aan luidruchtig rond rennend kroost en boven de bieb worden appartementen gerealiseerd, waardoor het getimmer en gehak niet van de lucht was.
Geluiden, ook al is het voor mij een achtergrond geruis, komt bij jou keihard binnen, het geroezemoes van heen en weer lopende mensen en de beelden in een boek dat we inkijken zorgen ervoor dat je afgeleid raakt, de lijn in je verhaal kwijtraakt, de juiste woorden niet kan vinden of juist woorden toevoegt die niet binnen het verhaal passen.
Angst overviel je bijna, hoewel dat uiterlijk niet aan je te zien was, maar gelukkig was het drinken van de cappuccino en het eten van je broodjes genoeg om bij jou de rust terug te laten keren.
“Vuurtorens in Nederland” van Koen van Driesche was een mooie afleiding.
Een boek met heel veel details over de meeste (soms verdwenen) vuurtorens en lichtschepen langs de Nederlandse kust en het IJsselmeer.
De vele wetenswaardigheden, mooie foto’s uit het boek en jou uitleg over het navigeren op zee met behulp van deze vuurtorens, maakten het reuze interessant.
En natuurlijk kwam Neerlands Hoop er aan te pas: Bran-hier-is… Bran-da-ris.
Ik herinnerde mij die grap nog…de Brandaris op Terschelling, een mooie en tevens ook de oudste vuurtoren van Nederland.
Je vertelde dat je in je jeugd met de buren uit de Marnixstraat op zeilvakantie bent geweest.
Heen en terug naar Saint-Malo in Bretagne Frankrijk, met lastige tussenstops, omdat de buurvrouw vreselijk zeeziek was.
Voor jou in ieder geval een mooie tijd om op terug te kijken.
We gingen terug naar huis, lopend in het namiddag zonnetje en zoals later bleek , je pet vergeten mee te nemen.
Zullen we volgende week woensdag weer naar de bieb gaan Charles?