Lunchen, lachen en van elkaar leren.
Soms zijn de foto's abstract en zie je de planten niet meer terug.
Met 4 fotocollega's naar de Hortus.
Lunchen, lachen en van elkaar leren. Soms zijn de foto's abstract en zie je de planten niet meer terug.
0 Comments
Ringfoto Instagram fotowedstrijd gewonnen.
Met een macrofoto van de passiefleur uit eigen tuin. Zo leuk. Het Noorderdierenpark Emmen is aan het verhuizen. Ongeveer een maand geleden hoorde ze op het Journaal dat de dierentuin eind maart 2016, op een andere plek in Emmen en met een andere naam weer open gaat voor het publiek. Wildlands Adventure Zoo Emmen. Een 22 ha. groot themapark ingedeeld in klimaatzones, met zo min mogelijk “visuele barrières” tussen mens en dier, een overdekte speeltuin en een stadstheater. Nog geen 2 dagen later zag ze de beelden van een bijna uitgebroken neushoorn, was er al een klein girafje geboren en las ze dat de olifanten geoefend hadden met het in en uit lopen van hun verhuiscontainers. Een logistieke mega operatie! Ze heeft zich voorgenomen om snel na de opening met man, kinderen en kleinkind dit park te gaan bezoeken. Op dit moment zit ze echter te wachten op een appje van haar schoonzus met de mededeling dat de verhuiswagen richting hun nieuwe huis vertrekt. Ze heeft beloofd te helpen met het uitpakken van de dozen. Zelf is ze in haar leven niet zo vaak verhuisd, gelukkig maar….., want verhuizen staat in de top 3 van de grootste stressfactoren. Ze herinnert het zich nog wel: het inpakken, verhuizer regelen of toch maar zelf alles vervoeren , afscheid nemen van de buren. Is het water en de elektra wel af- en aangesloten, hoe zorgt ze ervoor dat alles in goede staat overkomt, wordt alle post wel op het nieuwe adres bezorgd? Slapeloze nachten, irritaties, slecht eten en veel twijfel. Voelt ze zich meteen weer “thuis”, kan ze wennen aan de geluiden van het nieuwe huis? Vandaag heeft ze hen dus weer eens ontmoet: de verhuizers!! Meestal gespierde, glimlachende jonge mannen die precies schijnen te weten waar jij je spullen wilt hebben, vriendelijk al jouw kleding uit een kartonnen doos in de juiste kast hangen en de meest dierbare en herinneringsvolle spullen bekijken met een blik van ……“sodemieter het toch weg….het hoort niet in kamer twee, maar in de vuilnisbak” en ondertussen het met heel veel zorg daar toch plaatsen. Of jaren geleden de chauffeur van de verhuiswagen die de inboedel van de winkel waar ze toen werkte verhuisde en halverwege de rit vergat dat de cabine lager was dan de laadruimte en zo een viaduct onherstelbaar beschadigde. Uren vertraging, al die emoties en een stijging op de stressladder tot gevolg. “Alles is te koop, dus ook mijn huis” is alleen maar stoere taal van haar, uiteindelijk blijft ze toch liever zitten waar ze zit. Hoewel ze het speuren op Funda altijd een leuk tijdverdrijf vindt, gluren in het “leven” van een ander kan zeer bevredigend zijn en het levert vaak goede ideeën op. Af en toe vast naar mooie betaalbare appartementen voor in de toekomst kijken, met een schuifpui naar een ruim balkon, liever geen plavuizen, een beetje een knappe badkamer, hobby-kok waardige keuken en een extra slaapkamertje. Regeren is vooruitzien, omdat ze het onverwachts verhuizen bijna dagelijks in haar werk meemaakt. Senioren die na een revalidatie proces in het verpleeghuis weer snel naar huis moeten, omdat de politiek dat zo bepaald heeft. Naar huis......... het “thuis”, waar hoge drempels zijn, te smalle deuren voor een rolstoel, een trap waar niet tegenop te klimmen valt en waar te veel dierbare en herinneringsvolle spullen staan. Spullen die jaren geleden door de verhuizers al bekeken werden met een blik van …..“sodemieter het toch weg….het hoort niet in kamer twee, maar in de vuilnisbak”. Blijkt het thuis toch niet zo'n “levensloopbestendige woning” te zijn en betekent het “langer thuis wonen” vaak niet in het zelfde huis. De reactor van Doel weer in het nieuws! Mijn verhaal over de stad achter de reactor. Het doel heiligt de middelen...
Het stadje Doel, aan de Schelde bij Antwerpen ,onder de witte rook van een kernreactor, moest plaats maken voor de haven. Het doel heiligt de middelen, volgens de Belgische politiek. Plannen die nog niet uitgevoerd zijn, maar wel zorgden voor strijd, leegstand, sloop, verkrotting en veel verdriet. Dat is wat zij las op Wikipedia toen ze zocht naar een fotolocatie. Interesse gewekt, auto volgetankt en het fototoestel om de nek. Een spookstad op 200 km. afstand. Doel bezorgde haar koude rillingen en een desolaat gevoel. De huizen leeg, de straten vol met ramptoeristen te fiets, te voet en met camera's in de aanslag. Ze ging stiekem achterom......klauterend en klimmend tussen de struiken door, de huizen in. Geschrokken katten en piepende deuren, jaagde haar de stuipen op het lijf, de trappen durfde ze niet op. Graffiti, zowel binnen als buiten, een overwoekerd zwembad. Is iedereen plotseling vertrokken? De spullen die achtergelaten zijn..... Een stoffige oude schoen, een besmeurd blauw damestasje, een gebroken wijnglas, kranten uit 2007, het vogelkooitje en een gebruikt condoom. Opa's stoel, nat van de regen, door het gat in het dak, het fornuis, in de open lucht, met daarop een vergiet en een slof. Huis na huis overwoekerd, dicht getimmerd, beschilderd met leuzen en gedichten, .....gedwongen verlaten. En dan een verzorgd grasveld, bloembakken langs de stoep, een bewakingscamera bij het pas geschilderde tuinhek, een naamplaatje op de voordeur,een hoofd tussen witgewassen vitrage. De laatste inwoner van Doel, zijn privacy geschaad door het gedrag van menig nieuwsgierig ramptoerist. Maar zij heeft haar foto's, ook voor haar heiligt het doel de middelen Zo leuk....ik heb vandaag een fotowedstrijd gewonnen.
Een cadeaubon van 100 Euro Het is al besteedt......een bijdrage aan mijn nieuwe Canon lens |
|