Het kan buiten haar interessegebied vallen of ze vindt gewoon iets vies, terwijl anderen de hand er niet voor omdraaien en het juist heel lekker en prettig kunnen vinden.
Het kan gaan om alledaagse dingen die haast niet te weerstaan zijn, maar waarvan zij beweert dat ze het beter kan mijden.
Zo verkondigt ze al jaren aan iedereen die het maar horen wil, dat ze nooit in een snackbar te vinden is.
Het eerste kleine leugentje komt nu al om de hoek kijken, omdat ze er wél regelmatig een softijsje met haar kleinzoon koopt.
Saillant detail is dat hij steevast de grootste oubliehoorn bestelt en zij de deur uitloopt met het allerkleinste kinderhoorntje.
Naar haar idee is het vet veelal te oud, de patat te zout, de kosten te hoog en claimt ze dat de snacks uit haar eigen oven of airfryer net zo lekker zijn.
Tot ongeveer drie weken geleden… omdat ze toen na lange tijd weer eens door de Voetboogstraat in Amsterdam liep.
Een lange rij mensen stond rustig te wachten voor het Vlaams friethuis Vleminckx , wat eigenlijk meer een ´gat in de muur´ is en waarvan al zevenenvijftig jaar lang beweerd wordt dat ze daar de lekkerste patat van de stad bakken.
“Doorlopen…ja, hup, doorlopen…de rij is trouwens ook te lang”.
“Of zullen we op de terugweg misschien een patatje ´met´ scoren”?
Dat dacht ze niet.
“Het is niet goed voor mijn…, nou ja, misschien een klein zakje?”
Ze heeft tenslotte onlangs gelezen dat er behoorlijk meer antioxidanten in gefrituurde aardappels, dan in de gekookte- en gebakken varianten zitten.
Telt dat denk je?
Is dit dan haar tweede misleiding?
Ja, natuurlijk… de zak patat was heerlijk!
Wat ze ook al jaren verkondigt is dat ze geen papieren boeken meer koopt.
Al zeker vijftien jaar heeft ze een e-reader en de beschikking over meer dan genoeg digitale boeken.
Ze vindt het makkelijk, het leest prettig, ze kan het lettertype aanpassen, zo’n ding geeft voldoende licht, dus de lamp kan uitblijven als ze in bed wil lezen en ze hoeft geen zwaar boek meer vast te houden.
Maar in schril contrast met de bovenstaande bewering bundelt ze wel haar eigen korte verhalen in fysieke boekjes, gaat ze dat binnenkort met haar laatste blogs weer doen en hoopt ze ook nog dat mensen blij zijn, als zij deze aan hen weggeeft.
Voordat ze zich al ruim voor het einde van dit verhaal moet gaan schamen, zal ze meteen eens onderzoeken of ze van haar eigen werk ook een epub-versie kan laten maken.
En dan dient zich binnenkort het volgende heikele punt aan: al jaren maakt ze wereldkundig dat ze niet meer op een boot de zee opgaat, omdat zeeziekte haar parten speelt.
Maar wat nou als haar kleinkind tijdens de geplande vakantie op Texel vraagt of ze meegaat garnalenvissen op de Waddenzee?
Dan zet ze toch zeker haar standpunt wel aan de kant?
Met een doosje Primatour moet dat toch lukken?