Kunst Afgelopen week werd een wens vervuld toen zij en haar collega-foto-vriendinnen te horen kregen dat ze met hun eigen "foto kunst” mogen exposeren in de gang van het verpleeghuis waar ze tot voor kort werkte. Daarom liep ze afgelopen zaterdagmorgen al om 10.05 uur door Ikea, op zoek naar geschikte lijsten. Het was er nog zo rustig dat een veldmuis er geen gevaar in zag om vlak langs haar benen te rennen om zich daarna, waarschijnlijk voor de rest van de dag, te verschuilen onder een aanbiedingsbak met kledinghangertjes. Elke keer als ze bij Ikea is moet ze denken aan het “ uitje” met haar vriendin. Naast het feit dat ze met regelmaat in het restaurant te vinden waren en het tweede koppie nooit oversloegen, stond er werkelijk aan het eind van de dag over de gehele looproute geen voorwerp meer op dezelfde plaats. Kijken, aankomen en lachen: dat was hun policy. Eigenlijk heeft ze dat in een museum ook. Hoe leuk is het om iets van heel dichtbij te kunnen bezien, er met je neus bovenop te liggen, het te besnuffelen en aan te raken…. Helaas! In het Kroller-Muller kwam de bewaker vanuit het niets rustig aanlopen met zijn handen op de rug, de bril op de punt van de neus, strenge blik en barse stem: ”Dááámes!!!” En in Praag was het werkelijk unheimisch. Daar stormde een in het Tsjechisch scheldend persoon, die verdomd veel leek op een kruising tussen de eeuwig chagrijnige en zeurderige balkonpop Waldorf uit de Muppetshow en Aart Staartjes met tegenwind, op haar en haar vriendin af, omdat ze de moed hadden het op openbaar terrein geplaatste kunstwerk te betasten. Het betrof hier meerdere schuin geplaatste grote spiegels die ogenschijnlijk uit evenwicht worden getrokken door een enorme kei aan een ketting. Naar hun idee gemaakt om aan te raken, de kei een zwiep te geven of als schommel te gebruiken en je voor de spiegels te laten fotograferen. Aart Staartjes met tegenwind? Meneer Aart uit Sesamstraat, de norse mopperende man? Ouderwets kostuum inclusief koninklijk lintje, Brylcreem gekapt windkracht 10 bestendig haar en een aktetas. Ja, ja, de tas bleek gedurende zo’n 24 jaar gevuld te zijn met “vieze boekjes”. Een best bewaard boertig geheim welke de acteur onlangs onthulde in een interview. Ze vraagt zich dan wel meteen af of Meneer Aart de boel gedurende al die jaren met regelmaat actualiseerde of dat het erotisch materiaal stamde uit begin jaren ’80. Als het laatste het geval is zou het nog een waardevolle aanvulling op de collectie erotica en pornografie van de Koninklijke Bibliotheek kunnen zijn. Als nationale bibliotheek bewaren zij, zo heeft ze gelezen, één exemplaar van alle Nederlandse publicaties, dus ook van pornografische uitgaven. Onlangs heeft een verzamelaar zijn, in 30 jaar opgebouwde privécollectie, bestaande uit 1500 zinnenprikkelende boeken en tijdschriften, waarvan enkele zeldzame exemplaren van rond 1890 geschonken aan de bieb. Slaan jouw gedachten nou ook op hol bij het lezen van deze bizarre verzameling? Hoe doorsnee zijn dan de sigarenbandjes, smurfen, postzegels, Disney figuren, hotelzeepjes, sleutelhangers en voetbalplaatjes? Acht vrouwen met verschillende achtergronden, verschillende functies en verschillende leeftijden, maar werkzaam binnen één organisatie en met één gemeenschappelijke hobby.
Fotografie! We hebben elkaar gevonden op het werk binnen de Zorgcirkel, gaan samen op stap, kijken kritisch naar elkaars foto's en hebben reuze lol. En dan nu onze eerste expositie in de gang van Novawhere. Hoe leuk is dat! We hopen dat de bewoners en cliënten, maar zeker ook onze collega's de komende maanden genieten van onze foto's. Het was weer zo'n dag. Het liedje repeteerde zich tientallen keren achter elkaar in mijn hoofd.3/9/2018 Muziek “Doe je wollen sokjes aan Marjolijne” is een eerbetoon aan de liefde, terwijl ze altijd gedacht heeft dat het een kinderliedje was. Ze is met haar vriendin naar de musical over het leven van Annie M.G. Schmidt geweest en heeft zo een sprong in het verleden gemaakt. De voorpremière was in de schouwburg van Hoorn, gereserveerde stoelen midden in de zaal met goed uitzicht op het podium, zorgde voor een mooie theateravond. Onvergetelijke liedjes als “Beertje Pippeloentje” en “Dikkertje Dap”. De oude cd van VOF de Kunst ligt nog ergens bij haar thuis op zolder, honderden keren afgespeeld en meegezongen door haar toen nog jonge kinderen. “Ik zou je het liefste in een doosje willen doen”, deed haar denken aan de Amerikaans-Nederlandse stem van Donald Jones en de vele vertolkingen van haar moeder. “Margootje” gezongen door Wim Sonneveld, “met een rood Peugeootje, uit Madurodam” en dus ook “Marjolijne”. “….Kom langs de zoldertrap zo zachtjes als je kan. Waarom denk je dat de maan daar staat te schijnen. Marjolijne, ik wordt er zo weemoedig van….”. Ze heeft dit laatste liedje geruime tijd te pas en te onpas gezongen. Thuis werden ze er gek van, haar (theater)vriendin moest er om lachen toen ze elkaar tijdens een lunchafspraak zagen en ze het op het terras van de eetgelegenheid neuriede en menig cliënt op haar werk zong het blij verrast mee. Ze houdt van theatervoorstellingen met een pauze, dat geeft haar een gevoel van rust, écht een avond uit, gezelligheid en “waar” voor het geld. Ze wil niet het idee hebben dat het achter elkaar afgeraffeld wordt, ze nadien met veel geschuifel de uitgang van de theaterzaal bereikt terwijl de hoofdrolspelers al een uitrij kaart voor de parkeergarage op zak hebben. Zo’n pauze betekend wel dat ze meerdere keren de keus moet maken hoe ze de overige theaterbezoekers passeert om weer op haar plekje in het midden van de rij te komen. Volgens de etiquette moet dit zijwaarts met het gezicht naar de rij toe onder het mompelen van excuses en wordt er geen verschil gemaakt tussen mannen en vrouwen. Jammer... soms wil ze gewoon heel graag iemand de rug toekeren, die bierbuik uit de weg gaan, de knoflook lucht mijden, andermans tenen ontwijken en haar borsten niet tegen de armen van menig onbekende stoten, maar ja… billen op kruis hoogte zijn ook delicaat. In de zelfde week van het theaterbezoek werd ze door haar fotografie-vriendin uitgenodigd om tijdens een repetitie van Ten Sharps zanger, Marcel Kapteijn en zijn band te fotograferen. In een huis in het oude centrum van haar woonplaats drukten ze op de bel, terwijl ze beide nerveus, glurend door de gordijnen het trio zagen zitten. Een stevige handdruk geeft haar altijd zekerheid en rust, maar leidde in dit geval tot pijnklachten bij de zanger van de hit “You” uit de jaren “90. Het brak wel het ijs en droeg bij aan een bijzondere kennismaking. De artrose belemmerde hem dan misschien bij het handen schudden, maar zeker niet bij het musiceren. De sfeervol ingerichte kamer met velours gordijnen, overal talloze muziekinstrumenten, nautische attributen aan de muur , rekken vol cd’s , sfeervolle schemerlampen, computers, een Perzisch tapijt op de vloer, een goed gevulde koelkast en de drie repeterende bandleden, was gedurende ruim twee uur haar fotografie domein. Wat een ontzettend leuke en leerzame ervaring. Wat een geweldige muzikanten, wat een passie en wat een mooie muziek. Ze heeft en aantal goed gelukte foto’s die het daglicht zeker kunnen verdragen en waar ze best trots op is. Dank jullie wel Marcel Kapteijn & the Raindogs! |
|