0 Comments
Vandaag is het 14 februari en wat haar betreft elk jaar weer een onvergetelijke dag. Trouwens, net zo onvergetelijk als 22 april, 25 augustus en 26 november. Het zijn tenslotte de geboortedagen van haar kinderen en kleinkind. Haar jongste zoon kwam zevenentwintig jaar geleden op Valentijnsdag ter wereld, drie weken te vroeg, zo geel als een kanarie, maar verder kerngezond. Haar Valentijnscadeau. Het was toen ook, net als vandaag, verrekte koud, -10 graden, windstil en het zonnetje stond hoog aan een strakblauwe hemel. Ze kan zich niet herinneren dat er op deze dag in de tussenliggende jaren eenzelfde weersgesteldheid is geweest. Wat is het een heerlijke zondag vandaag, op het bevroren meer achter haar huis wordt flink geschaatst, in het park is het vanaf een schuine helling nog goed sleetje rijden, ze voelt zich fit na de fikse wandeling met haar vriendin, ze heeft net een filmpje op haar mobiel doorgestuurd gekregen waarop haar kleinkind voor het eerst al schaatsend op noren zijn weg vindt en straks komt haar jarige job. Al deze winterse pret doet haar ook een beetje aan haar eigen jeugd denken. Er kon toen gewoon nog elk jaar op natuurijs geschaatst worden, de ijsbloemen stonden ’s winters op de ramen, ijszeilen op de Gouwzee was geen zeldzaamheid en talloze keren ging ze met haar ouders kijken naar het kruiend ijs achter de IJsselmeerdijk. Er waren toen nog geen plastic bobsleeën, sneeuwschotels, sneeuw-glijmatjes met handvat en opblaasbare sneeuwringen. Welnee…, haar vader had in die tijd zelf een slee gemaakt, er was veel hardhout in verwerkt, het onderstel was van roodgeverfd ijzerwerk en er was een dik gevlochten trektouw aan gebonden. Een uniek exemplaar met voldoende ruimte voor haar en haar zus. Het geheel was zo sterk en degelijk dat jaren later haar eigen kinderen er ook nog reuzeveel plezier van hebben gehad…tot dat ene onbewaakte ogenblik. Ze vindt het fijn om dit soort ‘dingen’ te koesteren, te bewaren, er herinneringen aan te verbinden en er over te vertellen. Als het kapot gaat, zoek raakt of (per ongeluk) meegenomen wordt is dat spijtig en ontbreekt er wat haar betreft een mooie stukje familiegeschiedenis. Zo heeft ze zelf van heel veel vakanties fotoboeken vol met, naast de foto’s van meestal haar kinderen, zeer gedetailleerde weergaven van land, plaats, route en camping gemaakt. Wie het zou willen pakt één van deze fotoboeken om te bladeren en oude herinneringen op te halen, maar zou voor hetzelfde geld de reis na al die jaren (opnieuw) kunnen maken. Ze hoorde een paar weken geleden een verhaal over een oude meneer die jarenlang dagelijks in goed bewaarde agenda’s, kort beschreef wat hij de betreffende dag gedaan had en zijn familie er pas na zijn overlijden achter kwam dat hij elke dinsdag bij de Febo een kroketje scoorde. Of diegene die elke dag al jarenlang heel consciëntieus de weersomstandigheden in een notitieblok beschrijft. Zijn boekenplank beslaat inmiddels al meer dan twintig schriftjes. Haar ouders hebben in 1954 samen op hun motorscooter een vakantiereis naar Genua in Italië gemaakt. In de twee originele oranje boekjes, een uitgave van de ANWB die zij in het bezit heeft, is de route uitgebreid beschreven, zijn er nauwkeurig getekende kaarten en uitvouwbare plattegronden afgebeeld en leest ze beschrijvingen van alle grote plaatsen en bezienswaardigheden waar ze langs gereden zijn. Aantekeningen over kilometerafstanden en hotels, in het handschrift van haar moeder, zijn als inlegvel toegevoegd. Al jaren is ze van plan deze reis van haar ouders aan de hand van de twee oude reisgidsjes te maken, maar is het er niet van gekomen. Nu, na coronatijd gaat ze dit maar eens daadwerkelijk doen, tenslotte is het een mooie manier om een stukje familiegeschiedenis te doen herleven. Dan wel met de auto… Heb je ook gelezen dat heel Denemarken op z’n kop staat dankzij een kinderserie waarin een besnord kleipoppetje genaamd John Dillermand, vrij vertaald ‘De Piemelman’, met zijn ´s werelds langste, multi-inzetbare, rood-wit-gestreepte geslachtsdeel een Deense stad in verwarring brengt? Hij schijnt een Barbapapa-achtige leuter te hebben waarmee hij bijvoorbeeld worstjes bakt, leeuwen temt, brandjes blust, een heg snoeit, muurschilderingen maakt, de barbecue aansteekt en de hond uitlaat. Ze leest dat hij eruit ziet als een sullige kleuter met uitpuilende ogen, gekleed gaat in een ouderwets mannenbadpak, geen vlieg kwaad doet. Hij helpt juist het liefst anderen. Desondanks moet hij af en toe door zijn moeder tot de orde geroepen worden, temeer daar zijn staartachtige piemel regelmatig een eigen wil heeft. De keer dat hij hoog in de lucht zweefde, omdat hij een tros ballonnen aan zijn jongeheer vastgebonden had, waarna zijn moeder hem met een luchtbuks naar beneden heeft gekregen door de ballonnen lek te schieten, is daar een voorbeeld van. Hoewel de serie bij kleuters een hit is, wordt deze door volwassenen zeer divers ontvangen. Sommigen pleiten voor een verbod en vragen zich af of de serie in het kader van het #metoo-vraagstuk wel kan, anderen vinden dat er aan het wankele evenwicht van de gendergelijkheid getornd wordt en maken zich zorgen over mogelijke seksuele intimidatie. Velen vinden het gewoon grappig en zien John’s piemel als een soort staart of arm en sluiten zich aan bij de Deense tv-omroep die verklaart dat: “Verhalen vertellen over het lichaam voor iedereen belangrijk is.” Terwijl ze probeerde haar eigen standpunt hierin te bepalen, moest ze terugdenken aan de animatieserie Purno de Purno die als onderdeel van Villa Achterwerk in de jaren 1989 tot 1996 en 2006 tot 2007 uitgezonden werd. Weet je het nog? Purno, het mannetje in een paars schaatspak, maar vaak naakt afgebeeld, die zich samen met Pedo de Postbode en de Blote Kietelaar een weg baande in een heuvellandschap van borsten en billen. De seksueel getinte grappen en verwijzingen naar druggebruik waren aan de orde van de dag in de afleveringen met onder andere titels als: “De grote blote vrouw”, “Mol in je hol”, “Purno is de lul” en “Het droomgat”. Zullen haar kinderen dit nog herinneren? Of sprookjes? Wat zal je vroeger gedacht hebben toen je hoorde dat de stiefmoeder van Sneeuwwitje een jager opdroeg Sneeuwwitje te doden en als bewijs haar longen en lever mee te nemen? Ben je in je jonge jaren bang geweest toen je je realiseerde dat Hans en Grietje uit huis werden gezet, daarna als slaaf moesten werken en mogelijk aan kannibalisme ten onder zouden gaan, maar zichzelf uiteindelijk redden daar dappere Grietje de heks in de oven duwde? Je hebt het toch hopelijk wel verwerkt dat de oma van Roodkapje met huid en haar door de grote, boze wolf opgegeten werd? En hoe voelde het toen je op latere leeftijd realiseerde dat, in het oorspronkelijke verhaal van Doornroosje, zij verkracht werd en een stel kwaadaardige stiefzusters van Assepoester aan zelfmutilatie deden om hun voeten passend te krijgen voor een muiltje? Ze heeft inmiddels enkele filmpjes van John Dillermand gezien welke opgeleukt zijn met een vrolijk muziekje en alhoewel het kleipoppetje een beetje bozig kijkt, misschien zijn ouderwetse zwembroek vervangen zou moeten worden door een wat modernere boxer en zijn penis veel weg heeft van een tuinslang, kan ze er eigenlijk best wel om lachen. En jij? |
|