Ze heeft zich van de week aan het onderdeel straatfotografie gewaagd. Een dag lang probeerde ze ongezien anderen in hun dagelijkse doen vast te leggen. Bij voorbaat vond ze het eng, ze had een soort van plaatsvervangende schaamte, een gêne die ze moest overwinnen. Wat als diegene haar bemerkt en er niet van gediend is dat ze hem fotografeert, wat terwijl haar wereld uit een klein rechthoekje bestaat omdat zij door de lens van de camera kijkt en er iemand op haar afstevent? Wat als iemand dreigt met begrippen als portretrecht, recht op privacy en bescherming persoonsgegevens? Natuurlijk heeft ze zich verdiept in de “regels” over publicatie, publieke- en semipublieke ruimtes, verzilverbare portretten en vrije nieuwsgaring, maar, bedacht ze zich die ochtend in de bus naar Amsterdam, met respect, een gulle lach en een handvol 2 euromunten zou ze toch een eind moeten komen. En jawel, op de grote drukke plekken als het Centraal Station en De Dam, was ze als (amateur) straatfotograaf nagenoeg onzichtbaar. Het contact zocht ze heel af en toe zelf, met onder andere de hedendaagse Frits Bom van het tv-programma Max-vakantieman, die weer terug uit Torremolinos, toeristen in Amsterdam met zijn aanwijsstok en landkaart lastig viel, maar een onwijs fotogenieke cameraman bij zich had. Met het meisje dat nagenoeg naakt midden op De Dam beschilderd werd. “Ik voel me prima”, vertelde ze en hoe kan het ook anders…poserend met haar prachtig beschilderde lichaam werd ze menigmaal voor het statige, monumentale Koninklijk Paleis gefotografeerd. Of de twee jonge mannen die al joints rokend langdurig hangend tegen de brugleuning zich lieten fotograferen, omdat haar fotovriendin zo ontzettend veel potentie zag in de geel reflecterende zonnebrillen van de twee. Leuke spontane jongens uit Duitsland, bleek bij navraag. Duitsland,... wat heeft ze er een grondige pesthekel aan als zij in het buitenland, tijdens haar zonvakanties of de stedentripjes, gebaseerd op haar tongval, de Duitse nationaliteit aangemeten krijgt. Daar is ze veel te vaderlandslievend voor. “No, I’am from Holland. I’am Dutch”… ”Deutsch?” “Nein,… No, I’am a Dutch wife?”, verweert ze zich. Is dit patriotisme, haar trots, terwijl ze de Engelse taal bezigt, wel terecht? Is het niet zo dat het woord “Dutch” in de Engelse volksmond weinig goeds betekent, een negatieve lading heeft? Dronkenschap, een zwakke verdediging, belastingontduiking, gierigheid, begint aan de andere kant van het Kanaal allemaal met het woord Dutch. A Dutch wife blijkt een opblaaspop te zijn, a Dutch boy is een homoseksuele jongen die het ook met vrouwen doet. A Dutch uncle is een persoon die ze liever vermijdt omdat, diegene haar neerbuigend of vermanend toespreekt, maar is tevens een Engelse popband en in Nederland een onafhankelijk financieel adviesbureau. Dutch white is topkwaliteit heroïne en een Dutchy is een kamer gevuld met wietrook. The Dutch shuffle is het sjoemelen met het schudden of delen van de kaarten bij het kaartspel en a Dutch oven is ( daar gaat ze weer…) het scheten laten onder de dekens terwijl je niet alleen in bed ligt… A Dutch window is een prostituee en a Dutch mirror is een spionnetje. En tot slot hebben we dan nog double Dutch, wartaal uitkramen, een verhaal vertellen waar geen touw aan vast te knopen is. Is double Dutch dan de titel van dit verhaal waardig? Bij voorbaat excuus voor de titel van dit verhaal… het is misschien wel vreselijk platvloers om over dit onderwerp te schrijven. Er zit tenslotte een luchtje aan, het is onderbroekenlol, haar “beter in de wijde wereld, dan in een nauw gat” betoog, haar broodje poepverhaal. En als ze bij toeval dan ook nog ontdekt wat dit woord in het Vlaams betekent, weet ze zeker dat dit haar meest krankzinnige blog gaat worden. “Kak”, riep haar collega, terwijl ze shit bedoelde. Het zat haar even niet mee en waarschijnlijk is ze wars van Engelse woorden in de Nederlandse taal. Kak, shit... Zelf zegt ze altijd “chips”, niet omdat ze schroomt om een krachtterm te gebruiken, maar meer omdat ze dan in ieder geval altijd een verwensing kan uiten. Bij haar rust, zowel op het zelfstandig naamwoord als op het werkwoord, geen taboe. Ze merkt best wel dat de hersenen, populair gemaakt door Erik Scherder, veel sexier zijn dan haar darmen, hoewel het RIVM met de paarse enveloppe en veel microbiologen behoorlijk hun best doen om van de darmen het “tweede brein” te maken. En als ze dan ook nog leest dat er zo’n honderd verschillende synoniemen voor poepen zijn, vindt ze het gerechtvaardigd om een verhaal over dit fenomeen te schrijven. (Deel 2) Toevalligerwijs ziet haar kleinzoon ook zo af en toe de lol in van een sanitaire grap, waarbij hij haar dan steevast schaterlachend meldt veel scheetjes te zullen laten op haar plekje in bed, of haar, als zijnde een uitverkorene, uitnodigt zijn billen af te vegen, terwijl hij drommels goed weet dat hij de leeftijd heeft dit zelf te moeten doen. Door haar werkzaamheden in de zorg heeft ze jaren geleden voor het eerst kennis gemaakt met de “Bristol-ontlastingschaal”. Een “stoelgangkaart“ die ontworpen is als medisch hulpmiddel om de vorm van menselijke ontlasting te categoriseren, ontwikkeld aan de Universiteit van Bristol en voor het eerst gepubliceerd in 1997. Poep wordt op deze kaart achtereenvolgens beschreven als losse harde keutels, zoals bijvoorbeeld noten. Als een worst, klonterig met barstjes aan de buitenkant, of als een zachte, gladde slang. Zachte keutels met duidelijke randen of als stukjes met gehavende randen, papperig, waterig, of geheel vloeibaar. Toegegeven…ook zij moest de eerste keer hier vreselijk om lachen, maar met deze schaal in het achterhoofd hebben we misschien minder schijt aan het advies “omkijken”. Ooit is ze met een vriendin naar Corpus, een museum over het menselijk lichaam, in Oegstgeest geweest. De reis door het lijf begon op een steile roltrap, waarvan zij vermoeden dat de opening de anus voorstelde en eenmaal in het darmstelsel aangekomen Edwin “joepiedepoepie” Rutten vertelde hoe het een broodje kaas hier vergaat. Het moet gezegd dat andere delen van het lichaam haar tijdens het museumbezoek meer aanspraken, maar toen wist ze nog niet dat een poeptransplantatie de symptomen van diabetes doet verminderen, dat duizenden miljarden bacteriën in haar darmen samen anderhalf kilo wegen en het duurste kopje koffie gemaakt wordt van de keutels van de Loewak, een kruising tussen een kat en een wezel. Als je je tijdens het lezen van haar verhaal nu nog steeds ongemakkelijk mocht voelen, bedenk dan dat Mark Rutte, Donald Trump en zelfs Willem Alexander ook afgaan, dat vogelpoep op je hoofd geluk brengt en Herman Brood in al zijn verslavende wijsheid ooit zong, “Maak van je scheet een donderslag, ik hoop dat ik er nog een zooitje laten mag”. En …heb je al gegoogeld naar poepen op z’n Vlaams? |
|