Zit er een favoriet voor je bij...dan zou het leuk zijn als je dit via een reactie laat weten.😜👍
Wat is mijn laatse verhaal ontzettend vaak gelezen en wat een leuke reacties...Hartstikke bedankt. Nog meer korte verhalen lezen?? Ik heb er nog een stuk of 90....
Zit er een favoriet voor je bij...dan zou het leuk zijn als je dit via een reactie laat weten.😜👍
0 Comments
“Volgende week ben je toch jarig, oma? Hoe oud word je dan eigenlijk?" Wat een geweldige lieverd is het toch en wat een hoffelijkheid. Ze is verdorie zomaar weer een decennium verder. Ze weet gerust wel dat ze zo oud is als ze zich voelt, dat haar zelfbeeld altijd vijf jaar jonger is, dat ze gezond is en daarvoor haar handen dicht mag knijpen. Dat ze boft, niets te klagen heeft en dat deze leeftijd het nieuwe veertig is. Maar geldt dat ook voor de stramheid in haar rug, het verminderd gezichtsvermogen en de neiging om een verhaal drie keer aan dezelfde persoon te vertellen? Evengoed zijn er de clichés als: het glipt toch zomaar als los zand door je vingers of de tijd gaat te snel. En dan wordt haar ook nog aangeraden via allerlei media of zelfs toegezongen door André Hazes jr. om te leven alsof elke dag haar laatste dag is en de morgen niet bestaat. Ga er maar aanstaan, dat is een verdomd lastige opgave welke, in haar stellige overtuiging, nu eens niets met leeftijd te maken heeft. Een poosje geleden heeft ze voor de vierjarige dochter van een nichtje bij de voormalige Bart Smit een roze draagzak voor een pop en nog iets rozigs voor deze poppenmoeder gekocht, waarbij tijdens het afrekenen de kassière haar vroeg: “Is het een cadeautje of is het voor uzelf?” Was dit een misplaatste grap van iemand die zichzelf een lolletje heeft beloofd, of juist een vraag die maakte dat de zon zou gaan schijnen? ”Oma, ik ga dan voor je zingen hoor, als jij taart haalt”. “Tuurlijk lieverd”, ze geniet altijd zo van zijn zang- en danskunsten, of dat nou de Vier kleine visjes die zwemmen in de zee is, of het filmpje waar hij bovenop de schooltafeltjes staat te swingen op Let’s twist again van Chubby Checker. Wat heeft hij toch een ontwapenend effect op haar, als ze bijvoorbeeld samen de Duplo-trein in elkaar zetten of voor de zoveelste keer de centen in zijn spaarpot tellen. Hoe leuk is het om met elkaar de extra rails en wagonnetjes voor de Märklin trein, die ooit voor zijn vader bedoeld was, uit te zoeken in een modelspoorwinkel in Heerhugowaard, of samen naar Shaun het schaap of Mister Bean te kijken, terwijl ze beiden lachen om andere humor. Zeker, met in het achterhoofd een Amerikaanse studie, waaruit blijkt dat door de sociale interactie tussen grootouders en kleinkinderen de kans op Alzheimer vertraagd wordt. Voor wat die studie waard is dan… Wie staat er heden ten dage nog wel eens drie kwartier in de winkel bij Jamin, omdat een klein zakje snoep vullen een zeer serieuze zaak is, of spreekt af met zijn kleinkind dat het verdiende speeltje een tientje mag kosten en de bankrekening uiteindelijk toch veertig euro lichter is, omdat die grote ogen zo innemend zijn? Hoe fijn is het om tussen al die grote spijkerbroeken, truien en sokken in maat 45, na jaren juist ook weer de kleine boxers, hemdjes en truien in maat 116 aan de waslijn te mogen hangen? Hij heeft de magie om altijd weer een glimlach op haar gezicht te toveren en haar het gevoel te geven niet alleen oma, maar ook een speelkameraadje te zijn. Monopolie wordt door hem steevast gewonnen, verstoppertje spelen houdt hij uren vol en voor dammen heeft hij zijn eigen spelregels ontwikkeld. De rondjes op de fiets-zonder-zijwieltjes bezorgt haar een trotse lach en de uitgetrokken melktand in zijn handje is voor haar een mijlpaal en dan moet binnenkort het afzwemmen voor zijn A-diploma nog komen. “Oma, wil je mijn voeten masseren?” en “Zal ik eens in het Italiaans tot twintig tellen?” “Oma, weet jij waar mijn judokuiltje zit?” “Je wat…?” “Kijk, oma, hier..” en al vallend laat hij zien hoe hij zijn kin in het (judo)kuiltje op zijn borst drukt, zodat zijn hoofd de grond niet raakt tijdens het maken van een achterwaartse judorol. “Weer wat geleerd, oma”, hoort ze haar kleine man zeggen. Ongeacht haar leeftijd, denkt ze erachteraan. Mijn kleine vriendje “Volgende week ben je toch jarig, oma? Hoe oud word je dan eigenlijk?" Wat een geweldige lieverd is het toch en wat een hoffelijkheid. Ze is verdorie zomaar weer een decennium verder. Ze weet gerust wel dat ze zo oud is als ze zich voelt, dat haar zelfbeeld altijd vijf jaar jonger is, dat ze gezond is en daarvoor haar handen dicht mag knijpen. Dat ze boft, niets te klagen heeft, dat deze leeftijd het nieuwe veertig is. Maar geldt dat ook voor de stramheid in haar rug, het verminderd gezichtsvermogen en de neiging om een verhaal twee keer aan dezelfde persoon te vertellen? Evengoed zijn er de clichés als: het glipt toch zomaar als los zand door je vingers of de tijd gaat te snel. En dan wordt haar ook nog aangeraden via allerlei media of zelfs toegezongen door André Hazes jr. om te leven alsof elke dag haar laatste dag is en de morgen niet bestaat. ”Oma, ik ga dan voor je zingen hoor, als jij taart haalt”. Eigenlijk wel gek dat het minder erg is om het allemaal zo op te schrijven, dan dat ze het daadwerkelijke getal hardop zegt. ......................................... ................ Onverhuld Vorig najaar vertoefde ze een dikke week op Gran Canaria. Het was niet de eerste keer dat ze dit eiland bezocht: vroeger, op haar achttiende, is ze daar ook geweest. Ze had samen met haar man een mooi appartement in een stadje net buiten het drukke toeristengebied geboekt, ze genoten van het lekkere eten, de zon en de heerlijke temperaturen. Ze hingen de toerist uit door met een gehuurde auto kriskras over het eiland te crossen, bezochten zo de meest belangrijkste bezienswaardigheden en wandelden meerdere keren vele kilometers over het strand langs de zuidkust van het eiland. Vandaag moest ze aan die wandelingen terugdenken toen ze op de Instagrampagina van haar vriendin een onlangs geplaatste vakantiefoto van de Dunas de Maspalomas op Gran Canaria zag. Deze gevarieerde tippel vanaf de oude vuurtoren El Faro in Maspalomas, over het witte zandstrand langs het natuurgebied met het palmbomenbos, de brakwaterplassen en de duinvelden die door de oceaanwinden continu van vorm veranderen, naar San Augustin en weer terug, wordt dagelijks door duizenden mensen gelopen. Ze genoot van de momenten van eb en vloed, de zuidelijkste punt van het eiland waar de zee zo ruw is dat het afgeraden wordt te gaan zwemmen, van zittend op het zand rustig om zich heen kijken. Het plezier tijdens haar pogingen om de hoog opspringende kitesurfers goed op de foto te krijgen en het dorstlessende koude sapje op een terrasje aan het eind van de wandeling. “Liep je in je blote gat?”, was haar vraag bij de Instagramfoto van de duinen aan haar vriendin. “Nee, dan verbranden mijn billen”, was het antwoord. Het zou kunnen hè, want dit mooie stuk natuurschoon is voor een groot gedeelte een nudistenstrand. Tijdens elke wandeling bedacht ze zich steeds weer dat ze nog nooit in haar leven omringd is geweest door zoveel blote mensen. Schroom speelde haar parten, niet vanwege het adamskostuum van de ander, maar het feit dat ze liever “gekleed” in haar bikini het strand betrad. Schroom had ze jaren geleden ook tijdens een cabaretvoorstelling van “Van Houts en De Ket”. Het duo speelde in de kleine zaal van het plaatselijk theater, waardoor zij zittend op de eerste rij pakweg twee meter van het podium verwijderd was. Op zich niet spannend zou je zeggen totdat, uit het niets, De Ket geheel ontkleed voor haar stond. Ze kan zich de titel van de voorstelling en de inhoud van de scène niet meer herinneren. Was het bloot “functioneel” of misschien om te choqueren? Was het humoristisch? Ze kan zich niet herinneren gelachen te hebben. Als ze eraan terugdenkt ziet ze niet de kleine, pakweg vijftigjarige, ietwat gezette bebrilde man voor zich. Ze ziet in haar gedachten ook niet zijn kaalhoofdige, grote collega- cabaretier. Het enige dat ze ziet zijn twee flinke ballen en een piemel die door de huppelende bewegingen van de eigenaar, schriel en klein, afwisselend tegen vetrandjes van de buik en de harige bovenbenen tikt. Helpppp…kan die man alsjeblieft zijn Jansen & Tilanus aantrekken! |
|