Ik houd van mijn fotomaatjes, details, het rottingsproces en een enkele bijna onscherpe foto...29/6/2017 De Orchideeënhoeve. Luttelgeest
0 Comments
Klussen in het huis van mijn kinderen, doet me denken aan een blog van vorig jaar.
Vooral de laatste zin in het verhaal maakt het er vaak niet makkelijker op. Lezen??? Klik op de link. Toen ze aan het begin van haar opleiding, nu al weer ruim 4 jaar geleden een “maatje” moest kiezen, wist ze het meteen. Die vrouw daar rechts van haar, vier stoelen verder, met dat korte haar, ongeveer van dezelfde leeftijd. Gewoon een intuïtieve keuze. Een knikje van verstandhouding, haast ongezien even wijzen, het gevoel dat dit een juiste keuze was. Nu inmiddels een jarenlange vriendschap, waaruit steeds weer blijkt dat ze heel veel gemeen hebben, hun levensloop veel raakvlakken kent, zij hetzelfde denken en dezelfde interesses hebben. Halverwege hun dagje uit vertelde ze haar schoolvriendin het verloop van bijna elk museum bezoek met haar man. Ongeveer tien meter voor haar lopend, snel de informatie in zich opnemend, best geïnteresseerd, maar altijd eerder klaar, geduldig wachtend op een bankje bij de uitgang. Op elke controlevraag van haar, omdat ze denkt dat hij te snel langs de kunst is gelopen, het juiste antwoord gevend. “Nee…”, midden in de Reguliersbreestraat hield haar vriendin halt en gierde van het lachen, “…en vaak nog extra gegevens toevoegend die jij gemist hebt zeker?” Ook hun mannen blijken meerdere dingen gemeen te hebben. In de ochtend waren ze in de stromende regen met beide een goedkoop Primark-parapluutje boven het hoofd het 5-sterren Art-hotel aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam binnen gelopen om naar de fototentoonstelling “De gezichten van Aruba” van Marco Borsato en fotograaf Raymond Ruttings te gaan kijken. Eerst maar eens de koffie met tiramisu, waar de vrolijk, charmante portier hen bij binnenkomst op attendeerde, terwijl hij hen begeleidde naar de luxe design lounge. Waar moesten ze in godsnaam gaan zitten? De hoge leren barkruk met lage rugleuning, op een van de brede banken met de netjes gestylde kussen reeksen, of de halfronde kuipstoeltjes waarvan het dieptepunt zo laag lag, dat ze vermoedde daar nooit meer uit op te kunnen staan? Het deed haar meteen denken aan het design hotel in Praag, waar ze begin mei met een andere vriendin verbleef. Na een voorspoedige reis, konden ze in de vestibule even wachten totdat hun kamer gereed was. Vier banken met enorme grote zachte kussens en een zitting die anderhalf keer breder was dan haar bovenbenen verleidde haar op dat moment tot ordinair bankhangen. Het sanitair van de beide hotels had ook veel overeenkomsten, donker modern ingerichte luxe ruimtes, spaarzaam verlicht met grote zware, zwart glazen deuren zonder klink, zodat er continu een twijfel bestond hoe deze te openen. Eenmaal op het toilet zittend ze zichzelf wel gade MOEST slaan en bedacht dat de architect waarschijnlijk van het mannelijk geslacht is, omdat die tot aan het moment dat er prostaatklachten optreden veelal met de rug naar de glazen deur gekeerd zou staan. Haar schoolmaatje raakte na het toiletbezoek zo gedesoriënteerd dat ze in de werkkast belandde. Na een lunch op het Rembrantsplein zijn ze naar de Dam gelopen om in de Nieuwe Kerk aan te sluiten in de rij voor de kassa van de World Press Photo 2017. Maar niet voordat ze beide het voordeelbonnetje van de Postcode-loterij-agenda uit hun tas hadden opgediept. Precies 4 jaar geleden maakte iemand, volledig belangeloos van een Disney handdoek een beer.
Een oude handdoek met heel veel emotionele waarde... Van de week hoorde ik dat de eigenaresse van de handdoek en de beer nog steeds super blij is met het eind resultaat. De beer heeft een prominente plek. Dit alles tot stand gekomen, omdat ik een amateuristische website in de lucht had. Mooi toch! |
|