0 Comments
Ze wil er eigenlijk al tijden een paar regels in haar blog aan wijden, maar er is nog nooit een geschikt moment geweest: het Max Euweplein in Amsterdam. Max Euwe was een schaakgrootmeester uit de vorige eeuw met een standbeeld op dit naar hem vernoemde grote ronde plein, welke gebouwd werd op de luchtplaats van het voormalige Huis van Bewaring aan de Weteringschans. Ter nagedachtenis aan Euwe is in de bestrating een schaakbord aangebracht, waarop men met extra grote schaakstukken kan schaken. Ze is geen schaker hoor…en ze heeft ook nooit aan het plein gewoond, ze kan zich zelfs de tijd niet heugen dat ze erover gewandeld heeft, maar de tekst boven de pilaren die toegang geven tot het plein vanaf de Weteringschans, vindt ze ronduit amusant. ‘Homo sapiens non urinat in ventum’. Straatpoëzie en nep-Latijn voor: ‘Een verstandig mens pist niet tegen de wind in’. Ze vindt het grappig hoe de tekst de zoete wraak van de architect weergeeft, omdat hij bij de gemeente veel ‘tegenwind’ ondervond en het tegelijkertijd een protest tegen de teloorgang van onze kennis van de klassieke talen is. Ze herinnert zich zelfs dat ze ooit eens gelezen heeft dat André van Duin deze woorden boven de deur in zijn salon heeft hangen. Een wijze raad, want als men er geen rekening mee houdt wordt het een vieze boel, of zou het, indien gefilmd, een plekje verdienen als blooper bij tv-programma’s waarin home-video’s worden vertoond. Wat een vreselijke programma’s zijn dat toch eigenlijk. ‘De leukste thuis’ met Linda de Mol of Ron Boszhard of ‘Lachen met home video’s’ gepresenteerd door Hans Kraay jr., Jochem van Gelder of zelfs een korte tijd door Harry Piekema. Je kent hem wel…de supermarktmanager van Appie. Kijken naar en heel soms lachen om flauwe, domme grappen, met veel leedvermaak en de pijn van een ander, stompzinnig in scene gezette grappen, of video’s waar ze de clou helemaal niet eens van begrijpt. Nee, niets voor haar, hoewel ze moet bekennen dat het MTV-programma 'Ridiculousness' een uitzondering op deze regel is. Niet omdat daar de video’s leuker of lolliger zijn, maar omdat Chanel West Coast, de sidekick van dit programma zo´n enorm aanstekelijke lach heeft. Het maakt niet uit wat Chanel zegt, hoe vaak ze ´gebleept´ wordt, welke kleur haar ze heeft, wat voor bijzondere kleding ze draagt of dat ze betaald wordt om te lachen. Die lach van haar is goud waard. ‘Homo sapiens non urinat in ventum’… En…als dan toch, doe je dan alsof er niets is gebeurd? ´Alsof er niets is gebeurd', is tevens een column in het Parool van Tuğrul Çirakoğlu. Een succesvolle Amsterdamse schrijver, vlogger en ondernemer die met zijn bedrijf ´Frisse Kater´ in extreme en uitzonderlijke situaties schoonmaakt. Hij reinigt op bloederige plaatsen delict, na zelfmoorden en in huizen waar iemand al heel lang dood in zijn eigen vuil ligt en hij schrijft over de verhalen achter dit vuil. Het eerste wat ze zaterdags, met veel respect leest in de PS-bijlage van het Parool is zijn column. Gek? Nee hoor, als je je realiseert dat hij tienduizenden volgers op YouTube heeft, op TikTok zelfs honderdduizend en zijn video’s meer dan vijftig miljoen keer zijn bekeken. Nieuwsgierig geworden naar de verhalen achter het vuil? https://www.parool.nl/auteur/tugrul-cirakoglu Het gerucht van Moesman Ken je het televisieprogramma van de Van Rossums? De benauwde Sis, die waarschijnlijk elke keer net buiten beeld een flinke trek van haar sigaret neemt, de altijd mopperende Vincent en de betweterige, met nasale stem sprekende Maarten die gedrieën verschillende steden in binnen- en buitenland bezoeken? Bejaard, strompelend, foeterend en geen blad voor de mond nemend deelt het trio op hilarische en deskundige wijze hun kennis over de geschiedenis, architectuur en kunst van de betreffende stad. Zo ongeveer, maar dan alleen iets jonger, actiever en energieker gedroeg zij zich samen met haar man en vriendin in Utrecht. Ze liepen een negen kilometer lange stadswandeling door het oude centrum, notabene door een Belg uitgezet https://www.reisroutes.be/stadswandelingen/utrecht/, welke geprint was op acht A-4’tjes en voorzien van allerlei wetenswaardigheden. De Van Rossums 2.0. Bij elke kerk, elk hofje, grachtenpand of oude-kade-met-een-verhaal stopten ze plompverloren zonder ook maar enigszins te letten op de overige verkeersgebruikers en las één van hen de informatie van de A-4’tjes voor. Ontwijkende fietsers, hooggeheven vuisten, hard rinkelende fietsbellen en afwisselend behulpzame- of dreigende woorden vielen hen ten deel. Veilig hebben ze, volgens haar Samsung telefoon, veertienduizend stappen gezet en kennen ze inmiddels de functie van de werfkelders en het huis met de Krakeling. Ze hebben naast de levensgrote Nijntje gestaan, bezochten de St. Pieterkerk en de pandhof van de Dom. Ze liepen met opgetrokken neus over de Vollersbrug, omdat ze leerden dat vollers viltmakers zijn en daar urine bij gebruikten, kwamen langs “De winkel van Sinkel” en bezochten op gezette tijden diverse horecagelegenheden. Wat die Belg, de maker van de stadswandeling, niet kon bevroeden was dat zij voor een galerie stilhielden en zo kennismaakten, door middel van een raamaffiche, met een stukje kunsthistorisch Utrecht. ‘Het gerucht’ van Moesman. ‘Het gerucht’ is een schilderij van een naakte vrouw die over straat fietst met een viool op haar bagagedrager. De toegesnelde galeriehouder, die waarschijnlijk potentiële klanten in hen zag, kon vertellen dat in de jaren ‘50 dit kunstwerk als onsmakelijk werd bestempeld en ooit op een Utrechtse tentoonstelling door de burgemeester werd verwijderd, het op dit moment boven de bank van één van de Heinekens hangt en de dame op de fiets, volgens de schilder, op zoek was naar de strijkstok. Ze vindt het een leuk schilderij, zeker nu ze op de hoogte is van die verdwenen strijkstok en iets meer gelezen heeft over de, vooral mokkende, schilder. Er is wel meer kunst dat als choquerend te boek staat, zoals bijvoorbeeld de ‘Domesticator’ van de Rotterdamse kunstenaar Van Lieshout. Dit is een gigantisch bouwsel van kleine rode huisjes waarin je, met of zonder dirty mind, meteen een mens herkent die een hond van achteren neemt. Dit ‘doggy-style kunstwerk’, ooit geweigerd door het Louvre, staat nu aan de rand van IJmuiden en wordt vergezeld door de ‘Bikinibar’ een ander kunstwerk van Van Lieshout. De ‘Bikinibar’ is een enorm groot vrouwenlichaam in bikini, maar zonder hoofd en ledenmaten en volgens de kunstenaar “Het enige vrouwenlichaam dat zonder toestemming kan worden betreden en dient als rust- en schuilplaats”. Wordt het niet eens tijd dat de Van Rossums hun expertise over IJmuiden met ons delen? Ik heb de site opnieuw ingedeeld.
De laatste jaren ligt de nadruk meer op schrijven en bloggen. Dus de verhalen en mijn blog hebben een prominentere plek gekregen. Via onderstaande ´home-knop´ kom je er wel. |
|