Bingo-wings Ze heeft ”bingo wings”! Natuurlijk hebben die “bingo wings” niets te maken met het getallenspelletje, laat staan iets met vleugels. Het zijn haar flubberarmen. Het slappe vel aan de binnenzijde van haar bovenarm. Net nu ze schoorvoetend geaccepteerd heeft dat ze vijftig-plus is, komt het lichamelijk verval genadeloos haar leventje binnenvallen. Oké...ze is niet de enige, maar dat is een schrale troost. Ze legt tegenwoordig niet meer ontspannen haar armen over de leuning van een stoel als ze een shirtje met spaghettibandjes aan heeft en uitgebreid met krachtige armbewegingen haar kleinzoon uitzwaaien is inmiddels ook een “dingetje”. En dan haar “muffin-top”, een mooi woord voor het overtollige buikvet, net onder haar navel dat nooit lijkt te passen in haar broek. Gelukkig zijn die tegenwoordig weer wat hoger, maar evengoed moet ze, nadat ze gezeten heeft, haar broeksband met een ruime, omtrekkende beweging omhooghalen om zo haar figuur te corrigeren. Zwembandjes, love-handles, muffin-tops en bingo-wings: als je niets doet krijg je ze vanzelf!! Een paar keer per dag staat ze nu voor de badkamerspiegel met twee flesjes Rituals of andere cosmetica als dumbells in haar, boven het hoofd gestrekte armen en laat ze gemiddeld vijfentwintig keer vanuit die positie haar onderarmen naar haar rug zakken. De meest simpele oefening om haar “kipfilets” te trainen. Haar gewicht is tegenwoordig ook een zorg. Daar waar ze vroeger haar best moest doen om niet “onder-gewicht” te geraken, staat ze tegenwoordig dagelijks op de weegschaal om te controleren of ze niet in “over-gewicht” beland. De achtenveertig kilo op achttienjarige leeftijd, de eenenzestig centimeter taille omtrek van haar trouwjurk, overdadig snoepen zonder gevolgen, spijkerbroeken in de grootste kindermaat en de uitspraak van een bekende die zei: ”Bij windkracht tien breek jij bij je enkels”, zijn echt verleden tijd. Na het stoppen met roken rond haar veertigste kwam er tien kilo bij, na haar vijftigste nog eens tien en nu moet ze na een overdadig weekend of een weekje vakantie op dieet. Met regelmaat fietst ze in hoog tempo naar haar werk, waar ze de trap naar drie hoog neemt, al hijgend het kantoor binnenvalt, blij terugdenkend aan de longarts die constateerde dat ze geen COPD heeft, vanuit haar ooghoek de altijd volle snoeppotten ziet en tegelijkertijd hoopt dat er geen doos gebak in de koelkast staat! Dat “ nee-zeggen” is zo verdomd moeilijk, ze snoept namelijk niet op haar werk. En als ze dat dan op een enkel zwak moment wel doet, snoept ze heel “bewust”. Nooit een hap, slik, weg. In haar vrije tijd stapt ze regelmatig stevig door het plaatselijk productiebos en sinds drie weken trekt ze op de woensdagavond haar baantjes in het zwembad. Conditioneel gaat ze er wel wat op vooruit, maar de cijfers op de weegschaal wijken zelden af. Vanmiddag, op haar werk, zal ze het bedrijfsfitness aanvraagformulier downloaden en zich aanmelden bij een sportschool. Misschien dat haar werkgever nog wat gewicht in de schaal kan leggen. 57 Verjaren Haar kleinzoon stapte binnen, sprong in haar armen, gaf haar een dikke kus en riep: “Hoi, oma.” Ze gunt iedereen zo’n begroeting. Tegelijkertijd zag ze in gedachten het lieve, kleine, kwetsbare mini-mensje in zijn couveuse op de afdeling neonatologie. Veel te vroeg geboren. Ze voelde weer de gespannen rust die er heerste, het getemperde licht en de specifieke Zwitsalgeur in combinatie met de lucht van het desinfectans waar ze elke keer haar handen mee moest wassen. De vele couveuses met kleine, vaak zieke baby’tjes. Zijn voetjes verstopt in de nog veel te grote prematuurkleertjes, de minuscule neussonde gefixeerd met een enorme pleister, het infuus vastgezet met een spalkje, zijn kleine vingertjes die in een reflex om haar wijsvinger grepen, een klein hoopje liggend onder het zachte dekentje op de borst van zijn bezorgde moeder of vader. Haar kleine boef, maar inmiddels wel al vier jaar. Toen haar kinderen zo rond de vier jaar waren vond ze het wel tijd voor de basisschool, maar nu met haar gekleurde “omabril”, kijkt ze er heel anders tegenaan. Hij heeft op zijn jonge leeftijd al afscheid moeten nemen. Afscheid van zijn peuterschoolvriendjes, van zijn peuter-juf Tiny, van al het bekende in het vertrouwde klasje. Had dat nog niet een poosje kunnen wachten? Kunnen we niet gewoon doen alsof hij drie is? Nee, natuurlijk niet…hij is eraan toe! Maandag stapt hij de “grote basisschooldeuren” binnen, een onbevangen stap naar nieuwe vriendjes, verder leren en groter groeien. Toen ze onlangs aan haar Marokkaanse vriendin naar de leeftijd van haar ouders vroeg kon zij niet goed antwoord geven, omdat de geboorteaangifte, daar in die tijd, vaak uitgesteld werd en de precieze datum zodoende werd vergeten. Dat zou zeker een uitkomst zijn voor oma’s met “gekleurde brillen”. Haar eigen verjaardag in februari en de daarbij behorende leeftijd is sinds een poosje geen al te groot issue meer, ze kan het toch niet veranderen en ze heeft er geen invloed op, maar om dit nou ieder jaar uitbundig te vieren is een andere zaak. Ze omzeilt liever haar verjaardag door op vakantie te gaan in een warm, zonnig land, hoopt dat ze niet bij elke cursus die ze op haar werk volgt haar geboortedatum in moet vullen, stoppen al de jonge mensen hopelijk toch nog eens met “U” te zeggen en blijft ze liever verstoken van vijftig-plus RIVM-post. De tijd heeft geleerd dat ze veel beter is in het vieren van verjaardagen van anderen, vooral de mijlpalen van haar familie en vrienden zijn een grote bron van inspiratie voor haar. Ze heeft voor alle Sarah’s en Abrahams al heel wat afgefröbeld. Een memoryspel, een glossy en een krant, vlaggen- en ouwe-sokken-lijnen, tassen met popart foto’s, een dobbelspel en zelfs een levensgrote houten boom zijn de feestvarkens ten deel gevallen. Ze heeft één vriendin die al jaren haar leeftijd niet vertelt, het verborgen houdt en er tegenover niemand iets over los laat. Ze lijkt ook werkelijk tijdloos. Zal dat het zijn…zou ze dat moeten doen…er gewoon niet over praten…niet antwoorden op de indiscrete vragen naar haar leeftijd, het negeren. Maakt dat haar gelukkiger, is het dan makkelijker om te accepteren dat ze ouder wordt? Ze weet het niet, soms is het ook wel lekker om gewoon te antwoorden: “ZEVENENVIJFTIG”!!! Met hoofdletters en uitroeptekens, want altijd is haar stem harder en hoger dan normaal als ze haar leeftijd noemt. |
|