Wat zou haar collega zeggen als ze haar vanmiddag op het werk net zo uitbundig zou begroeten zoals ze dat deed op de boulevard van Puerto del Carmen op Lanzarote?
Een luid “hallo”, een hartelijk verbaasde blik, drie zoenen, een kennismaking met alle familieleden en een uitwisseling van vakantie ervaringen.
Opstoppingen en enkele kwade blikken veroorzakend voor de ingang van het overvolle terras.
Haar collega blijkt ontspanningsmasseuse te zijn en is, net als zij, een hobbyfotograaf.
Weetjes die ze tijdens de vluchtige ontmoetingen bij de receptie in de hal op het werk nooit te weten is gekomen.
Dit was niet de eerste- en zou ook niet de laatste toevalligheid in haar vakantieweek zijn.
Net een uur op het Canarische eiland zag haar man al een oud collega lopen.
Verstopt achter een flinke kop cappuccino, haalde hij opgelucht adem toen bleek dat het niet tot een ontmoeting kwam.
Wat vindt ze het toch heerlijk om de Nederlandse winter in februari te ontvluchten en een week te genieten van de warmte en de zon.
Het vergt wel een zekere voorbereiding, zo plant ze steevast voor haar vakantie een, voor haar omstreden, afspraak bij de rustigste zonnebank-studio in haar woonplaats.
Van te voren ingesmeerd met crème, steeds weer twijfelend welke bank ze moet kiezen en altijd achteraf spijt, omdat ze de lange sessie van twintig minuten heeft besproken.
Wat een claustrofobische ervaring is dat toch.
Eenmaal liggend, nadat ze al een keer met veel moeite van het holle, zogenaamde “comfort- ligvlak” was opgestaan, om het steevast vergeten brilletje te pakken en ze de hemel weer naar beneden had getrokken, begon het “gepiel” met de tiptoetsen.
Hoe kreeg ze in godsnaam de muziek zachter?
De climate-controle-knop stond te koud, de informatiefolder beloofde haar een transpiratieloze sessie, maar dat betekent toch niet dat ze moet rillen van de kou?
Dan de onverwachte “aromatische aqua” nevel over haar lijf en waar kwam opeens de gedachte: "er zal toch geen brand uitbreken", vandaan?
“Staat de gezichtbruiner wel aan, en de schouderbruiner”?
“Wat als er een lamp breekt...heeft ze de deur van de cabine wel op slot gedaan”?
“Jezus, er zijn pas 7 minuten voorbij...”
Haar zus vertelde van de week dezelfde zonnebank gevoelens te hebben en het liefst de deur op een kier te laten staan, zodat ze makkelijker gevonden wordt ten tijde van rampspoed of lichamelijk onheil.
Toch neemt ze al dat lijden maar voor lief, want een door de Spaanse winterzon verbrande huid is net zo goed een akelige ervaring.
Haar zus en zwager waren in deze periode ook op Lanzarote.
Onafhankelijk van elkaar hadden ze in dezelfde badplaats elk een ander appartement geboekt.
Vooraf de pret van het samen eten, drinken en op stap gaan.
Met z’n vieren propten ze zich, zonder het gevoel een sardientje te zijn, in een Fiat 500 om het minst toeristische stukje van Lanzarote te bezoeken.
Daar, in de hoofdstraat van het oude, bijna verlaten en armoedige vissersdorpje La Costa, lunchten ze in een verrassend leuk restaurant.
De menukaart op een loodzwaar, draagbaar, ouderwets schoolbord dat door de zeer gedienstige, haast onderdanige uitbater van tafel naar tafel werd gesleept.
En een Jonnie Boer's Librije-waardige lunch voor een habbekrats, geserveerd op een design bord, maakte op hen allen indruk en smaakte heerlijk.
Net zoals de twee obers van het visrestaurant in de oude haven van Puerto del Carmen die met veel bombarie haar Dorade in zoutkorst en plain public flambeerde in de wodka, de gloeiend hete korst verwijderde en daarna de vis vakkundig fileerden.
Zondagmorgen vroeg, op weg naar huis, kwam ze tot de ontdekking dat ze haar jas op het bankje voor het appartementencomplex had laten liggen.
Toeval of niet...maar haar vriendin zou over twee uur landen op Lanzarote.
Arrivals en departures gescheiden door een glazen wand.
Een zwaai, een gebaar, een Whats-app'je en een handkus!
De “vergeten” jas zal ze van de week maar eens laten stomen, want de winter is toch ten einde.